ေတြးမိ ေတြးရာ ေရးမိ ေရးရာ ( ၄ )

မေန႔က မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႕ကိုလက္ဘက္ရည္ေသာက္ ေခၚရင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ရပ္အေၾကာင္း ရြာအေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာ စပ္မိစပ္ရာေလးေတြေပါ့။ ဒီလိုေျပာေနၾကရင္း သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး ထိတ္လန္႔သြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ မူးယစ္ေဆးစြဲေနတဲ့ လူေတြကို အၾကမ္းဖ်င္း စာရင္းလုပ္ၾကည့္တာ အေယာက္ ၂၀၀ ေက်ာ္တယ္ဆိုပဲ။ ဘုရား..ဘုရားးဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ဘုရား တမိေတာ့တာပါပဲ။ မူးယစ္ေဆးေတြေပါေနတယ္ မူးယစ္ေဆးစြဲေနတဲ့ လူေတြမ်ားေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီေလာက္အေရအတြက္မ်ားလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မွတ္မထားမိတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္တဲ့ ရြာေလးဟာ အိမ္ေျခ ၂၀၀ မျပည့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မူးယစ္ေဆးစြဲေနတဲ့ လူေတြကို စားရင္းၾကမ္းျပဳစုလိုက္တာ အေယာက္ ၂၀၀ ေက်ာ္တယ္ဆိုေတာ့ တစ္အိမ္ကို မူးယစ္ေဆးစြဲေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေက်ာ္ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္တဲ့ ေမာ္လူးေဒသမွာ အုပ္စုေပါင္းကိုးအုပ္စု ေက်းရြာေပါင္း (၄၃)ရြာဆိုေတာ့ မူးယစ္ေဆးဝါးစြဲေနတဲ့ လူအေရအတြက္က မေတြးဝံ့စရာပါပဲ။ မူးယစ္ေဆးစြဲေနတဲ့ လူအမ်ားစုကလည္း လူငယ္ေတြဆိုပဲ။ လူငယ္ေတြဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေလ။ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာက နည္းနည္း ျမင့္လြန္းတယ္.. ရြာရဲ႕ တိုးတက္ေရးကို အနာဂတ္မွာ ဦးေဆာင္ၾကရမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ။ ဒီလိုအနာဂတ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြက မူးယစ္ေဆးရဲ႕ သားေကာင္ေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီရြာရဲ႕ တိုးတက္ေရး ဘယ္လိုရွိလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေျပးၾကည့္စရာ မလို ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔တင္ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္..။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အတိအက်ေျပာရရင္ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာ မူးယစ္ေဆးေတြ ေပါမ်ားၿပီး လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မူးယစ္ေဆးဝါးေၾကာင့္ ဘဝေတြပ်က္ ဘဝေတြဆံုးသြားခဲ့ၾကရတာ နည္းမွမနည္း..။ ဒီလိုနဲ႔ မူးယစ္ေဆးေတြ နည္းပါးလာၿပီး လူငယ္ေတြ အညႊန္႔တလူလူနဲ႔ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ အခုတစ္ဖန္ စစ္အစိုးရကေန ဒီမိုကေရစီ အစိုးရသစ္ကို ေျပာင္းလဲလာခ်ိန္မွာ မူးယစ္ေဆးေတြ ျပန္လည္ ေပါမ်ားလာၿပီး လူငယ္ေတြ မူးယစ္ေဆးရဲ႕ သားေကာင္ေတြျဖစ္ေနၾကရတာ ျမင္ရသိရျပန္ေတာ့ သမိုင္းဘီး တစ္ပတ္လွည္ျခင္းေလလားဆိုၿပီး ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြနဲ႔ တန္းတူ အရြယ္ေတြကေတာ့ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္စိေရွ႕ေတြမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးရဲ႕ သားေကာင္ေတြ လမ္းေဘး ၊လူမေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေဘးမွာေတြ ေရွာ့ခ္ျဖစ္ၿပီး ေခြးေသဝက္ေသ  ေသၾကတာေတြ... လက္ေမာင္းမွာ ေဆးထိုးအပ္ရာ ဗရပြနဲ႔ ပိန္ေျခာက္ကပ္ျဖစ္ၿပီး ခ်ိနဲ႔ေနၾကတဲ့ ေဆးစြဲသူေတြကို ျမင္ခဲ့ေတြ႕ခဲ့ၾကရတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး တုန္လႈပ္မိသလို ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ရြ႕ံမိတာ အမွန္ပါ။ အခုေနာက္ပိုင္းလူငယ္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရေတာ့ မေၾကာက္ရြံ႕ၾကလို႕လားလို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသမွာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ မူးယစ္ေဆးေတြ ပေပ်ာက္သေလာက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း တန္မလန္းေခၚတဲ့ သစ္မာေတြ တရုတ္ျပည္ကိုေမွာင္ခိုထုတ္တဲ့ လုပ္ငန္းျဖစ္လာေတာ့ အရင္ဆံုး ဘာေတြဝင္လာလဲ ဆိုေတာ့ ဘိန္းမည္းေတြ စဝင္လာပါေတာ့..။ တန္မလန္းလာဝယ္တဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြဆီမွာ (ေဒသအေခၚေလာပန္း) ဘိန္းေတြပါလာၾကတယ္..။ ေဒသခံေတြအလုပ္သမားေတြကို ဘိန္းေကၽြးတယ္ေပါ့ ။ တန္မလန္းသစ္ေတြ ကုန္သေလာက္ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ေဒသခံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘိန္းစြဲက်န္ရစ္ၾကေလရဲ႕...။ ဘိန္းမည္းကလည္း မူးယစ္ေဆးဆိုေပမယ့္ ဘိန္းျဖဴတို႔ စိတ္ၾကြေဆးျပားတို႔ေလာက္ မဆိုးဘူးလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္... ဒါေပမယ့္ ဘိန္းကလည္း မူးယစ္ေဆးပါပဲ..။ ဘိန္းမည္း ဘယ္ေလာက္အထိ လႊမ္းမိုးလာသလဲဆိုေတာ့ စုေပါင္းၿပီး စပါးပ်ိဳးပင္ေတြ နႈတ္ၾကတဲ့ ပ်ိဳးႏႈတ္ပြဲ၊ စပါးေတြကို သန္႔စင္ေအာင္ စုေပါင္းၿပီးျပဳလုပ္ၾကတဲ့ စပါးယပ္ပြဲေတြမွာ ဘိန္းမည္းဟာ တည္ခင္းဧည့္ခံစရာ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ထန္းလ်က္လိုပဲ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘိန္းမည္းေပါမ်ားရာကေန ၂၀၀၈/၀၉ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဘိန္းျဖဴေတြ အစားထိုးဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဘိန္းမည္းက ေစ်းမ်ားၿပီး ရွားပါးတာမို႔ ေစ်းေပါၿပီး ပိုမိုထိေရာက္တဲ့ ဘိန္းျဖဴကို သံုးစြဲလာၾကေတာ့တာေပါ့။ မည္မွ်အထိေပါမ်ားေလသလဲဟု ဆိုရာတြင္ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ ၁၅၀ က်ပ္ ေပးေသာက္ေနရခ်ိန္မွာ ဘိန္းျဖဴက ၂၀၀ က်ပ္ဖိုးဝယ္လည္း ရတဲ့ အေျခအေနပါ။ မ်ားမ်ားဝယ္ရင္ အိမ္အေရာက္ ပို႔ေပးတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ိဳးေတြပါ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ လက္ထဲမွာ ေငြႏွစ္ရာေလာက္ရွိရံုနဲ႔ မူးယစ္ေဆးသံုးလို႔ ရေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ လူငယ္ေတြ မူးယစ္ေဆးကို စမ္းသံုးရာကေန မူးယစ္ေဆးရဲ႕ သားေကာင္အျဖစ္ကို ေရာက္ရွိသြားၾကရတာပါ။ လူငယ္ဆိုတာက စူးစမ္းခ်င္ၾကတယ္ စမ္းသပ္ၾကည့္လို႔ၾကတယ္ေလ။ ဒါ့အျပင္ လူငယ္ေတြကို အဓိကပစ္မွတ္အျဖစ္ထားၿပီး မူးယစ္ေဆးေတြကို ျဖန္႔ေဝေနၾကပံုရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလွည့္ကြက္လား...ဒါမွမဟုတ္ ဝိသမေလာဘသား စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ လက္ခ်က္ေတြလား... ဒါမွမဟုတ္ တိုင္းျပည္ကို အနာဂတ္ေပ်ာက္ေစလိုတာလား...ဒီေလာက္ မူးယစ္ေဆးေပါမ်ားေနခ်ိန္မွာ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြက မဖမ္းၾကဘူးလားဟု ေမးစရာရွိလာပါတယ္။ ဖမ္းၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုဖမ္းၾကပါသလဲ... လက္ခြဲအျဖစ္ နည္းနည္းပါးပါးေရာင္းတဲ့လူကိုသာ ဖမ္းၿပီး တကယ့္ အရင္းအျမစ္ကိုေတာ့ လႊတ္ထားၾကတာပါ။ ဟိုတစ္ေလာက ရန္ကုန္မွာ ထြက္တဲ့ ေၾကညာခ်က္လိုေပါ့ .. စီးကရက္ကို တစ္လိပ္ခ်င္းေရာင္းရင္ ဖမ္းမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္စပယ္ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး က်င္းပေနဆဲျဖစ္တဲ့ လႊတ္ေတာ္အတြင္းမွာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးပါ "အာဏာပိုင္ေတြက မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္သူေတြကို မဖမ္းပဲ မူးယစ္ေဆးဝါး သံုးစြဲသူေတြကိုသာ ဖမ္းဆီးၾကတယ္" ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာပါ။  ေဒသတြင္း အာဏာပိုင္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔မွာ သတင္းေပးတဲ့ လူရွိမွ ဖမ္းလို႔ရတာ.. သတင္းေပးတဲ့လူေတြက သတင္းမေပးၾကေတာ့ ဖမ္းလို႔ မရပါဘူး.. ဒီေတာ့ မူးယစ္ေဆးဝါးကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ရာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ပူးေပါင္းပါဝင္မႈ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ပါတယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ျပည္သူလူထုဆိုတာကလည္း ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳအရ ရဲစခန္းတို႔၊ တရားရံုးတို႔ဆိုတာနဲ႔ မပတ္ခ်င္ၾကတာ အမွန္ပါ။ တကယ္တမ္းက ရဲစခန္းဆိုတာ ျပည္သူေတြကို အကူအညီေပးတဲ့ေနရာ၊ တရားရံုးဆိုတာက ျပည္သူေတြရဲ႕ အခက္အခဲနဲ႔ မတရားမႈေတြကို ေျဖရွင္းေပးတဲ့ေနရာပါ။ ဒီလိုေနရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ မသြားခ်င္ မေရာက္ခ်င္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။ တကယ္အစစ္အမွန္က အားထားရာ၊ အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းေပးတဲ့ေနရာ မဟုတ္ပဲ ေငြမ်ားတရားႏိုင္၊ ပုဒ္မေလး ေပးမွ လုပ္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ျပည္သူေတြ မယံုၾကည္တဲ့ အေျခအေနကေန ယံုၾကည္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ေအာင္ မႀကိဳးစားၾကတာလည္း ပါမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျပည္သူအမ်ားစုကလည္း ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနၾကတဲ့လူေတြပါ .. စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မိသားစု ငါးေယာက္ရွိရင္ ငါးေယာက္လံုး ကုန္းရုန္းလုပ္ေနရတဲ့ အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သူမ်ားကိစၥေတြကို ဝင္ပါႏိုင္ၾကပါ့မလဲ...။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ေဒသခံ အာဏာပိုင္ေတြက သတင္းေပးေတြကို ခန္႔ထားၾကပါတယ္။ အင္ေဖာ္မာေတြ ေပါမွေပါပါပဲ။ ရႈပ္ယွက္ကိုခတ္ေနတာပါ။ ရဲအင္ေဖာ္မာ၊ စီအိုင္ေအအင္ေဖာ္မာ၊ စရဖအင္ေဖာ္မာ.. ဘာေတြမွန္းကို မသိေအာင္ပါပဲ..။ ခက္တာက အင္ေဖာ္မာဆိုတဲ့ လူေတြကလည္း သတင္းေပးမဟုတ္ေတာ့ပဲ ပိုက္ဆံေတာင္းေနၾကတာမို႔ ခံေပဦးေတာ့ ျပည္သူေတြေပါ့။ ေဟာ.. အခုေတာ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ခ်ီတက္ေနတဲ့ အစိုးရသစ္ႀကီးမို႔ မူးယစ္ေဆးဝါးပေပ်ာက္ေရးကို ျပည္သူေတြပါဝင္တဲ့ ပါတီေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ပူးေပါင္းပါဝင္ၿပီး မူးယစ္ေဆးဝါးပေပ်ာက္ေရး အသိပညာေပးေဟာေျပာပြဲေတြကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူတို႔မွာ အစီအစဥ္ရွိၿပီးသားပါ.. မၾကာခင္အခ်ိန္မွာ ေဆာင္ရြက္ေတာ့မွာပါ...ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ မူးယစ္ေဆးဝါးကိစၥကို အခ်ိန္ဆြဲေနတုန္းပါပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ေဘာ့လံုးကစားၾကတယ္.. ၿပိဳင္ပြဲတစ္ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္းဘက္က ကစားသမားတစ္ေယာက္ တစ္ဖက္အသင္းက အဝင္ၾကမ္းလို႔ ေျခက်ိဳးသြားတယ္ခင္ဗ်.. ေျခတစ္ေခ်ာင္းလံုး က်ိဳးသြားခဲ့တာေတာင္ ဒိုင္လူႀကီးက အဝင္ၾကမ္းတဲ့ တစ္ဖက္အသင္းကစားသမားကို အဝါကတ္ပဲျပတယ္..ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္းက အသင္းေခါင္းေဆာင္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးကို အခုအထိ မွတ္မိေနတုန္းပါပဲ.. 

" ဒိုင္လူႀကီးရယ္ ေျခတစ္ေခ်ာင္းလံုးက်ိဳးေအာင္ အဖ်က္ခံရတာေတာင္ အဝါကတ္ဆိုေတာ့.... ကစားသမားေသမွ အနီကတ္ျပမယ္ထင္ပါရဲ႕.." လို႔ေျပာလိုက္မိလို႔ ဒိုင္လူႀကီးက အသင္းေခါင္းေဆာင္ကို အနီကတ္ျပ ထုတ္ပယ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ေဘာလံုးပြဲက ျဖစ္ရပ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ။ မူးယစ္ေဆးဝါးပေပ်ာက္ေရးအတြက္ အသိပညာေပးေဟာေျပာပြဲေတြကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ပါမယ္ဆိုတဲ့ ပါတီေတြ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို အစီအစဥ္ရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ အဝါကတ္ျပၿပီး သတိေပးထားခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြ မူးယစ္ေဆးေၾကာင့္ ဘဝဆံုး အသက္ေတြဆံုးတဲ့ အခ်ိန္မွ အစီအစဥ္က စမွာလားလို႔ ေရးမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြက ေက်ာင္းတုန္းက ေဘာ့လံုးဒိုင္လူႀကီးလို အနီကတ္ျပားျပၿပီး ကေလာင္ေသြးခြင့္ မေပးပဲ ထုတ္ပယ္ေလးမလားလို႔ အေတြးပြားေနမိပါတယ္။  

ေမာ္လူး ကိုျဖတ္သည့္ ဗ်ဴဟာလမ္း သဲခင္းျပန္ျပီ

ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးသာေအး မွ ေမာ္လူးခရီးစဥ္တြင္

လမ္းကို  ကတၱရာလမ္း  ခင္းေပးမည္ ဟု  ေျပာၾကားသြားပါသည္

သို႔ေသာ္ယခု  မည္သို႔ လုပ္လိုက္သည္ မသိပါ


သဲပံုမ်ား  ေရာက္ရွိေနပါျပီ

ေမာ္လူးသား  မိုးရြာလ်ွင္ ေရနစ္၍ ေနပူလ်ွင္ ဖုန္ရွဴ ရပါေတာ့မည္

ဘယ္သူ႔ကိုေျပာရမည္ မသိေတာ့ပါ
သိလ်ွင္ ေျပာရမည့္ေနရာကို comment box မွာ ေရးထားေပးပါ