ေမလကုန္ကတည္းက စၿပီးရြာလိုက္တဲ့ မိုးဟာ ဇြန္လလယ္ေရာက္တဲ့ အထိ မရပ္ႏိုင္ေသးေခ်။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မနက္ပိုင္းရြာလွ်င္ရြာ မနက္ပိုင္း မရြာလွ်င္ ညပိုင္းရြာႏွင့္ တစ္ရက္မွ် မိုးျပတ္သည္ မရွိ။ သတင္းေတြထဲမွာ ဖတ္ရတာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ အတြင္း မုတ္သံုေလဟာ ပံုမွန္အခ်ိန္အတိုင္း ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာတာ ဆိုပဲ။ မိုးေတြရြာေနတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕သြားရမဲ့ ခရီးစဥ္ေတြကို ေတြးရင္း ရင္ေလးေနမိပါတယ္။ မိုးတစ္ခါႏွစ္ခါ ရြာလိုက္ရံုနဲ႔ ပ်က္တဲ့လမ္းေတြကို ဘယ္လိုသြားၾကမလဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ႏွစ္တိုင္းလည္း မိုးေတြရြာၿပီး လမ္းေတြ မေကာင္းပဲ သြားေနက်ပါ… ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ရက္ဆက္ရြာေနတဲ့မိုးမို႔ ပိုဆိုးတဲ့ လမ္းေတြကို ျဖတ္ရေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္မိသလို… အလွဴခရီးစဥ္ကို လိုက္ပါႏိုင္မဲ့ အင္အားက နည္းေနလို႔လည္းပါပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းထက္ လိုက္ပါႏိုင္တဲ့ လူအင္အားက နည္းေနပါတယ္။ "အတၱရွိမွ ပရရွိတာကြ" ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာဘူးတဲ့ စကားေလးကို ၾကားေယာင္မိသား… တကယ္လည္း ကိုယ္က်ိဳး မျပည့္စံုတဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ မိမိအက်ိဳးကို ျပည့္ေအာင္ တနည္းေျပာရရင္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး လံုးပမ္းေနၾကရတာမို႔ မအားလပ္ၾကလို႔ မလိုက္ႏိုင္ၾကတာပါ။ အလွဴခရီးစဥ္ကို မလိုက္ႏိုင္လို႔ "မင္းတို႔ကြာ ပရဟိတ စိတ္ဓာတ္မရွိတဲ့ေကာင္ေတြ အလကားေကာင္ေတြ"လို႔လည္း သြာေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ က်ေနာ့္ အေဖကေတာ့ အားမလို အားမရနဲ႔ "မင္းတို႔ေကာင္ေတြ သူမ်ားက ပစၥည္းေတြ အိမ္အေရာက္ လွဴေပးပို႔ေပးေနတာကို မင္းတို႔က အလွဴခံလက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးဖို႔ေလးကိုေတာင္ မလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး"ဟု အားမလို အားမရ ေျပာရွာပါတယ္။ ဒီႏွစ္ရဲ႕ စာေရးကိရိယာ အလွဴခရီးကို ဘယ္ေက်ာင္းနဲ႔ အရင္စမလဲဆိုၿပီး ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့… မိုးရြာရြာ ေနပူပူ သြားလို႔ လာလို႔ အဆင္ေျပတဲ့…. ေရႊဘို - ျမစ္ႀကီးနား ျပည္ေထာင္စု လမ္းမႀကီးေဘးက ဖားပန္ေက်းရြာ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးနဲ႔ စဖို႔ရာ သေဘာတူညီမႈ ရပါတယ္။ ဘယ္ေန႔သြားၾကမလဲဆိုေတာ့ ၁၆.၆.၂၀၁၄ ရက္ေန႔ကို ရက္ခ်ိန္းရပါတယ္။ မိုးရြာရြာ ေနပူပူသြားၾကမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ အပါအဝင္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ေလးရဲ႕ စာေရးကိရိယာ အလွဴ ခရီးစဥ္ဟာ ၂၀၁၄/၂၀၁၅ ပညာသင္ႏွစ္မွာ ေလးႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ…။ ဘာမွ မၾကာလိုက္ေပမယ့္ ေလးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ၿပီမို႔ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာေနမိပါတယ္။ ဒီဖားပန္ေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးကို က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ စာေရးကိရိယာ လွဴျဖစ္တဲ့ ႏွစ္က ၂၀၁၁/၂၀၁၂ ပညာသင္ႏွစ္က စခဲ့တာပါ။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္အားကိုယ္ကိုး မူလတန္းေက်ာင္းေလးေပါ့။ သက္ကယ္မိုး၊ ထရံကာ၊ ပ်ဥ္ခင္းထားတဲ့ တစ္ထပ္ အေဆာက္အဦးေလးပါ။ အမိုးမလံု အကာမလံု စာသင္ခံု ေလာက္ေလာက္ငင မရွိတဲ့ ေက်ာင္းေလးေပါ့။ ေရႊဘို - ျမစ္ႀကီးနား ဗ်ဴဟာ လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားေနတဲ့ အေကာင္ႀကီးႀကီး အၿမီးရွည္ရွည္( ေျမြ မဟုတ္ပါ)ျမင္သြားမွာကို ေအာက္ေျခက အေကာင္ေသး အၿမီးတို(လိပ္ ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္)ေၾကာက္ေနလန္႔ေနရတဲ့ ေက်ာင္းေလးေပါ့။ စာသင္ေဆာင္ေလးကို ျပဳျပင္ဖို႔ ရပ္ရြာလူႀကီးေတြကို ဖိအားေပးနည္း၊ ေျခာက္လွန္႔နည္း အစရွိတဲ့ နည္းေတြနဲ႔ ေခ်ာ့လိုက္ေျခာက္လိုက္လုပ္ေနခဲ့တာပါ။ ရပ္ရြာကလည္း မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ရွိတဲ့ အိမ္ေျခက သံုးဆယ္နီးပါး။ အားလံုးေသာ ရြာသူ/သားေတြက လက္လုပ္လက္စား အမ်ားစု၊ ေနာက္တစ္ခုက ရြာကို မီးရထားသံလမ္းေဘးကေန ကားလမ္းေဘးေျပာင္းလာရတာက မၾကာေသး… အၾကပ္အတည္းမ်ားစြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေလးေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ စလွဴျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က ဒီေက်ာင္းေလးမွာပဲ စာအုပ္ မဝယ္ႏိုင္လို႔ စာရြက္ေလးေပၚမွာ ခဲတံ အတိုေလးနဲ႔ စာေရးေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းကို ခုအခ်ိန္အထိ မ်က္စိထဲက ေဖ်ာက္လို႔ မရႏိုင္ေသးပါဘူး….။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈ၊ ရြာသူ/သားတို႔ရဲ႕ လုပ္အား၊ အလွဴရွင္ေတြရဲ႕ ပံ့ပိုးကူညီမႈ စတာေတြနဲ႔ အခုဆိုရင္ ေက်ာင္းေလးဟာ အေျခခံပညာ မူလတန္းဆိုတဲ့ အဆင့္ကို တိုးျမင့္ေရာက္ရွိလာပါၿပီ။ စာသင္ေဆာင္ေလး ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ႏိုင္ဖို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္အားျဖည့္ေပးႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ၾကည္ႏူးဝမ္းသာမိပါတယ္။ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္၊ ဆရာ ေမာင္သာခ်ိဳတို႔ရဲ႕ One More ပရဟိတ အဖြဲႀကီးရဲ႕ လွဴဒါန္းမႈက အဓိက အခန္းက႑ကပါဝင္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ မမွားႏိုင္ပါဘူး။ ၂၀၁၃/၂၀၁၄ ပညာသင္ႏွစ္မွာ အေျခခံပညာ မူလတန္းအဆင့္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့တဲ့ ဖားပန္ေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးဟာ အခုဆိုရင္ တစ္ထပ္ သြပ္မိုး အုတ္ကာ စာသင္ေဆာင္ ၊အဝီစိတြင္း၊ ေရေလွာင္ကန္၊ ေရေလာင္းအိမ္သာေတြနဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးတိုးတက္ျပည့္စံုလာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ ေက်ာင္းေလးဆီကို ေရာက္ေတာ့ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔ရွိေနပါၿပီ။ ႏွစ္တိုင္းက ဒီေက်ာင္းေလးမွာ အရပ္ငွားဆရာမေတြပဲရွိေနၿပီး ဒီႏွစ္မွာေတာ့ အစိုးရခန္႔ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေန စတုတၳတန္းအထိကို ဆရာမတစ္ဦးတည္းကပဲ သင္ၾကားျပသေနရရွာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ေမာပန္းဟန္၊ စိတ္ပ်က္ဟန္တစ္ခုမွ မေတြ႔ရပါဘူး။ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕လည္း ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စားပြဲခံုတစ္လံုးေပၚမွာ ျပင္ဆင္ၿပီး ဆရာမေလးကို ေက်ာင္းအတြက္/ ဆရာမအတြက္ ပစၥည္းေလးေတြကို ေပးအပ္… မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေလးေတြရိုက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကေလးေတြကို စာေရးကိရိယာေလးေတြ ေဝေပးၾကတာေပါ့။ မႏွစ္ကေတာ့ မန္းေလးေဂဇက္က ရြာသူ/သားေတြရဲ႕ လွဴဒါန္းမႈနဲ႔ ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္ တစ္ဒါဇင္၊ ခဲတံတစ္ဒါဇင္ ေပးႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ရံပံုေငြနည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ဝက္ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ဗလာစာအုပ္ ၆ အုပ္၊ ခဲတံ ၆ ေခ်ာင္း၊ ခဲဖ်က္၊ ေပတံ၊ ခၽြန္စက္ တစ္ခုစီကို ေဝငွေပးႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုဝမ္းသာစရာရွိတာက အစိုးရကလည္း ကေလးေတြကို ဗလာစာအုပ္၊ ခဲတံေတြ ေဝေပးထားတာပါ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ စာေရးကိရိယာ အလွဴခရီးသြားစရာ မလိုေလာက္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ အခုလို က်ေနာ္တို႔ေတြ စာေရးကိရိယာအလွဴသြားေနၾကရတာက အစိုးရက လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ေတြကို မလုပ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြက ဝင္လုပ္ေပးေနရတာပါ။ စာေရးကိရိယာ အလွဴမလုပ္ရေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္စိတ္ကူးမိတာက ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တိုက္ေတြ လုပ္ေပးခ်င္တာပါပဲ။ မႏွစ္က က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တိုက္ အစီအစဥ္ စတင္ခဲ့ေပမယ့္ အသက္ဝင္လာေအာင္ မေဆာင္ရြက္ မလႈပ္ရွားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္က စာအုပ္စာတမ္းေတြ ရႏိုင္ေအာင္ ရွာေဖြႏိုင္ ရွာေဖြေပးေပမယ့္ ရြာေတြကိုလွည့္ၿပီး စာအုပ္စာေစာင္ လဲလွယ္ေပးဖို႔ တာဝန္ယူထားတဲ့သူက မလုပ္ႏိုင္တာမို႔ သံုးေလးလနဲ႔ ရပ္သြားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြ စာဖတ္ျခင္းအမႈမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္လာႏိုင္မွ အေတြးအေခၚေတြ ျမင့္တက္ၿပီး အမွား အမွန္ ေဝဖန္ခြဲျခားႏိုင္တဲ့ အသိေတြရွိလာမွာ မဟုတ္လား။ ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဖားပန္ေက်းရြာလို ေနရာမ်ိဳးဟာ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တိုက္ ထူေထာင္သင့္တဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ပဲ လံုးပမ္းေနၾကရတဲ့ အေျခခံလူတန္းစားေတြ စာမဖတ္ႏိုင္ စာမဖတ္ၾကတဲ့ အတြက္ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ နဂိုကတည္းက ရိုးသားၾကတဲ့သူေတြ.. ရိုးရာကေန အ လာၾကပါတယ္။ အ ရာကေန တံုးသြားတဲ့ အဆင့္ မေရာက္ေစဖို႔ စာဖတ္တဲ့ အေလ့အထကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးရံုမွတပါး အျခားနည္းလမ္းကို မျမင္မိပါေခ်။ ဖားပန္ေက်းရြာ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ သူငယ္တန္းမွ စတုတၳတန္းအထိ ေက်ာင္းသူ/သား ၄၆ ဦးရွိပါတယ္။ ကေလးကို စာေရးကိရိယာေတြ ေဝငွေပးၿပီး ေက်ာင္းေလးေရွ႕မွာ ရပ္မိရပ္ဖမ်ား၊ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းသား/သူေလးေတြနဲ႔အတူ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးေတာ့ အလွဴစာရင္းေလးမွာ ဗလာစာအုပ္ ဘယ္ႏွစ္ဒါဇင္က ဘယ္ေလာက္၊ ခဲတံက ဘယ္ေလာက္ စတာေလးေတြ ေရးသြင္းၿပီး လာေရာက္လွဴဒါန္းသူေတြ၊ လက္ခံသူေတြက လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး ေက်ာင္းမွာ သိမ္းဆည္းထားဖို႔ ဆရာမေလးကို တစ္ေစာင္ေပးၿပီး က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕အတြက္ လက္ခံတစ္ေစာင္ ယူထားလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးၿပီးစီးသြားေတာ့ ရပ္မိရပ္ဖေတြနဲ႔ ဆရာမေလးကို က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕အေၾကာင္း အလွဴရွင္က ဘယ္သူဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အလွဴခံရၿပီး လာလွဴႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို ရွင္းျပေတာ့ ဆရာမေလးက "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္…."ဟု စကားဆိုရွာ၏။ ျပန္ဖို႔ရာ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသူ/သားအားလံုး မတ္တပ္ရပ္လက္ေလးေတြပိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားတစ္ဦးမွ ဦးေဆာင္ကာ "အလွဴရွင္မ်ား က်န္းမာၾကပါေစ…. အလွဴရွင္မ်ား ခ်မ္းသာၾကပါေစ…။ အလွဴရွင္မ်ား ဝမ္းသာၾကပါေစ…. သြားလာသာ လာလမ္းေျဖာင့္ၿပီး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ၾကပါေစ…"လို႔ မထင္မွတ္ပဲ သံၿပိဳင္ ညီညီညာညာ ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ၾကက္သီးေမြးညွင္းထၿပီး ၾကည္ႏူးလိုက္ရတာ…. ဒါပါပဲေလ… ပရဟိတအလုပ္ရဲ႕ အက်ိဳးက ပီတိေလးေတြကို ခံစားၾကည္ႏူးရတာပါပဲ……။ ကေလးတို႔ေရ မင္းတို႔ေလးေတြ ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါရေစ…. မင္းတို႔ေလးေတြလည္း ပညာကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အပူအပင္မဲ့စြာ သင္ၾကားႏိုင္ၾကၿပီး …. ေနာင္အနာဂတ္မွာ အမိတိုင္းျပည္အတြက္ ဒါမွမဟုတ္ မိမိရပ္ရြာအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳႏိုင္တဲ့ ပညာတတ္ လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ……လို႔ စိတ္ထဲကေနၿပီး တိုးတိုးညင္သာ ဆုေတာင္းရင္း ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ကြယ္။
