လြမ္းမိတဲ႔ . . . . ေဆာင္း
@@@@@@@@@@@
စက္တင္ဘာလကုန္ရက္၏ နံနက္ခင္းသည္ ႏွင္းမႈန္မ်ားျဖင့္ မႈန္မိႈင္းေနေလသည္။ မိုးကုန္ျခင္း၏ အရိပ္လကၡဏာေပေလာ ….။ မိမိေနထိုင္ရာေနရာမွ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေလေသာအခါ ကုကၠိဳပင္အိုေျခာက္ႀကီး၏ ပတ္လည္တြင္ ႏွင္းမႈန္ဆိုင္းကာ အံု႕ဆိုင္းေနေတာ့သည္။ ေျမာက္ဘက္အရပ္ရွိ သမဝါယမဆန္စက္ႀကီး၏ မီးခိုးေခါင္းတိုင္တစ္ဝိုက္တြင္လည္း ႏွင္းမႈန္မ်ား ဝန္ရံလွ်က္ရွိေန၏။ အေတြးထဲမွ "ေႀသာ္ … တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ေရာမယ္ ….." ဟု ေရရြတ္ေနမိသည္။
ေဆာင္းရာသီ၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ႏွင္းမႈန္မ်ားအား ေငးၾကည့္ရင္း အေတြးစိတ္တို႔ကား အေဝးတစ္ေနရာသို႔ တလြင့္လြင့္သာ ေမွ်ာပါကုန္ၾကေလေတာ့သည္။ အရင္က ဒီလိုေဆာင္းရာသီရက္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ႏွင္းမႈန္မ်ား သိုင္းၿခံဳလွ်က္ရွိသည့္ ကာလမ်ိဳးမ်ားတြင္ က်ေနာ္က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ ဘဝေန႔ရက္မ်ားကား လြမ္းစရာ သတိရစရာ တမ္းတစရာအမ်ားပင္ …. က်ေနာ္ ခဏခဏေရးဘူးသကဲ့သို႔ လူဆိုသည္မွာ မွတ္မိခ်င္စရာ သတိရခ်င္စရာေကာင္းသည့္ ဘဝအစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုသာ ျပန္လည္သတိရတမ္းတတတ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလို ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းမႈန္ၿခံဳသိုင္းသည့္ နံနက္ခင္းမ်ားတြင္ အိမ္ေဘး မီးဖိုအနီးတြင္ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ဝိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ၾကရင္း အိမ္တြင္းျဖစ္ ေကာက္ညွင္းျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေခါပုတ္ျပားမ်ားကို တံစို႔ကိုယ္စီျဖင့္ မီးဖိုတြင္ ကင္ၾက … အပူဓာတ္ရလာၿပီး ေဖာင္းၾကြလာသည့္ ေခါပုတ္ေလးမ်ားကို တံစို႔မွ ျဖဳတ္ကာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးပန္ေထြ ( ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို မီးဖုတ္ၿပီး အခြံႏႊာ၊ ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီး၊ ငါးပိဖုတ္၊ ငရုတ္သီးမွည့္မ်ား ေရာသမေမႊထားသည့္) တို႔စားရသည့္ အရသာကို လြမ္းမိပါသည္။ ငယ္စဥ္က တစ္စုတစ္စည္းတည္းရွိခဲ့ၾကသည့္ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အခုေတာ့ တစ္နယ္စီ တစ္နယ္စီမွာ သူ႔ဝမ္းေရး ကိုယ့္ဝမ္းေရး ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရေလၿပီ။ ငယ္ငယ္က က်ေနာ္ကား အစ္မမ်ားႏွင့္လည္း မတည့္ ညီမႏွင့္လည္း ရန္ျဖစ္ဆိုေတာ့ အေမ ဆံုးမသည့္ စကားေလးက " ငါ့သား ေမာင္ႏွမေတြဆိုတာ ငယ္တုန္းမို႔ အတူေနၾကရတာ ႀကီးလာရင္ သူလမ္းကိုယ့္လမ္း သြားၾကရမွာ … အတူတူေနရတုန္းကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနပါကြယ္ …" ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ဟုတ္ေပသားပဲ … … အခုအခ်ိန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ အစ္မမ်ား ညီမမ်ားအေပၚ ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေနာင္တရမိေခ်၏။
အမွတ္ရစရာေကာင္းသည့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ ေဆာင္းရာသီ စပါးသိမ္းခ်ိန္မ်ားပင္ …. ။ယခင္က ယခုလို စပါးေျခြေလွ႕စက္ေတြ မေပၚေသးတာမို႔ စပါးရိတ္ ေကာက္လႈိင္းေတြစည္း၊ တလင္းေတြထြင္၊ တလင္းအံုေတြေဆာက္ …. ၿပီးလွ်င္ ေကာက္လိႈင္းေတြကို တလင္းထဲမွာ စုပံု (ေကာက္ဆိုင္ဆိုင္သည္) …. ၿပီးေတာ့ ေကာက္လႈိင္းေတြကို အစီအရီအဝိုင္းပံုႀကီးျဖစ္ေအာင္ စီမံ (သီးေထာင္ျပန္႔၊ ရိုးရိုး)ၿပီး ႏြားမ်ားျဖင့္ ပတ္ခ်ာလွည့္ ေမာင္းၾက ၊ ေကာက္ဆြမ်ားျဖင့္ အထက္ေအာက္ လွန္ေပးၾက( ေကာက္ဆြဆြ) …. ဒီလို စပါးနင္းရသည့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတြင္ တစ္ညလံုးက်ထားသည့္ ႏွင္းေတြက ေကာက္ျပန္႔ေပၚမွာ စိုစြတ္ …. လယ္ကြင္းထဲမွာဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးလည္း ႏွင္းမႈန္မ်ား အံု႕ဆိုင္း အေအးဓာတ္ကို အံတုရန္ကား ႏြားလွည့္ရင္း ေကာက္ျပန္႔ေပၚမွာ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြျဖင့္ ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္သည့္ အသံၿဗဲႀကီးျဖင့္ "စာဥေရ …. ငါအေရာက္ျပန္ခဲ့မွာက အစ …. တို႔ကေတာ့ … တို႔ကေတာ့ … တို႔ကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္" အဆံုး ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာ ေအာ္ဆိုရင္း စပါးနယ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ လြမ္းမိသား …….
ေနာက္တစ္ခု ေဆာင္းရာသီအလြမ္းကား ေက်ာင္းသားဘဝက အလြမ္း …………
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ လတစ္လျဖစ္တဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ည ေဆးေပါင္းခတဲ့ည …… မွတ္မွတ္ရရေျပာရလွ်င္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၏ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည က်ေနာ္တို႔ငွားေနသည့္ အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ထဲလွည့္ၿပီး သြားၾက …. ေအးသည္ဟု အေၾကာင္းျပ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေသာက္ပြဲက်င္းၾက …. ဒီလိုႏွင့္ ညကား တျဖည္းျဖည္းနက္လာ …. ေကာင္းကင္ယံမွ လျပည့္ဝန္းႀကီးကလည္း ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ေပၚထြက္လာ …… ညာဥ္႕နက္လာေပမဲ့ အေဆာင္သို႔ မျပန္ျဖစ္ၾကေသး …… သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ နမၼတီးသား သူငယ္ခ်င္းက ေဆးေပါင္းခတဲ့ညကို တစ္ညလံုး မအိပ္ပဲ ေလွ်ာက္လည္ၾကမည္ဟု အႀကံျပဳသလို … နန္႔မြန္းသား သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကေန နမၼတီးအထိ စက္ဘီးနင္းၾကမည္ဟု ဆိုေလျပန္ရာ … အားလံုး ေရခ်ိန္ကိုက္ေနၾကၿပီ …. ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕လယ္မွ ၿမိဳ႕အထြက္ဘက္သို႔ စက္ဘီးကိုယ္စီျဖင့္ စတင္ထြက္ခြာလာၾကသည္။ သီခ်င္းေတြကလည္း သူ႔တစ္မ်ိဳး ကိုယ္တစ္မ်ိဳးဆီ သီဆိုၾကရင္းေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနားအထြက္ ပပၼတီးအေက်ာ္ မပခ(ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္႒ာနခ်ဳပ္)နားေရာက္ေတာ့ မိုးညွင္းသား သူငယ္ခ်င္းက နမၼတီးအထိ စက္ဘီးျဖင့္ သြားၾကရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူကေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း … ျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ျပန္လွည့္ေျပးသည္မို႔ က်ေနာ္တို႔တစ္ေတြလည္း စက္ဘီးေတြျပန္လွည့္ကာ အေဆာင္ရွိရာသို႔ ခ်ီတက္လာၾကေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကား ညႏွစ္နာရီခန္႔ရွိေပေတာ့မည္။ အေဆာင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ၿခံတံခါးမႀကီးကား ေသာ့ခေလာက္ႀကီးျဖင့္ ပိတ္လွ်က္ဆီးႀကိဳေနေတာ့၏။ အေဆာင္ရွင္ကိုလည္း ႏိႈးရန္မျဖစ္သည္မို႔ ေရတမာပင္ႀကီးကို ပတ္လည္ဝိုင္းထားသည္ အုတ္ခံုဝိုင္းေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ကုပ္ကုပ္ေလးေတြနဲ႔ မိုးလင္းေအာင္ေစာင့္ေနၾကရေတာ့သည္။ ေဆးေပါင္းခသည့္ ည၏ အေအးကပိုသလို … အေႏြးဓာတ္ရေစရန္ ၿခံဳထားသည့္ ယမကာအေႏြးထည္ကလည္း ကြာက်ခ်ိန္မို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ပူးပူးကပ္ကပ္ေလးေတြထိုင္ရင္း ေမးခိုက္ခိုက္တုန္ခဲ့ရသည့္ ႏွင္းမႈန္ၿခံဳသိုင္းသည့္ ေဆာင္းတစ္ည ….. လြမ္းရပါသည္ေကာ …….
ေဟာ ….. အခုေတာ့ …. နမၼတီးသား သူငယ္ခ်င္းက ဆီစက္ပိုင္ႀကီးျဖစ္ …. နန္႔မြန္းသား သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာက္ေလာပန္းႀကီးျဖစ္ …. မိုးညွင္းသား သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ ဟန္က်ပန္က် အလုပ္ႏွင့္ …… က်ေနာ္သာ ……..လွ်င္ ……. ေႀသာ္ ….. အလြမ္းေတြနဲ႕ ေဆာင္း …………………………………………………………………… ။
ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ . . .
k.t.w.l
@@@@@@@@@@@
စက္တင္ဘာလကုန္ရက္၏ နံနက္ခင္းသည္ ႏွင္းမႈန္မ်ားျဖင့္ မႈန္မိႈင္းေနေလသည္။ မိုးကုန္ျခင္း၏ အရိပ္လကၡဏာေပေလာ ….။ မိမိေနထိုင္ရာေနရာမွ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေလေသာအခါ ကုကၠိဳပင္အိုေျခာက္ႀကီး၏ ပတ္လည္တြင္ ႏွင္းမႈန္ဆိုင္းကာ အံု႕ဆိုင္းေနေတာ့သည္။ ေျမာက္ဘက္အရပ္ရွိ သမဝါယမဆန္စက္ႀကီး၏ မီးခိုးေခါင္းတိုင္တစ္ဝိုက္တြင္လည္း ႏွင္းမႈန္မ်ား ဝန္ရံလွ်က္ရွိေန၏။ အေတြးထဲမွ "ေႀသာ္ … တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ေရာမယ္ ….." ဟု ေရရြတ္ေနမိသည္။
ေဆာင္းရာသီ၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ႏွင္းမႈန္မ်ားအား ေငးၾကည့္ရင္း အေတြးစိတ္တို႔ကား အေဝးတစ္ေနရာသို႔ တလြင့္လြင့္သာ ေမွ်ာပါကုန္ၾကေလေတာ့သည္။ အရင္က ဒီလိုေဆာင္းရာသီရက္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ႏွင္းမႈန္မ်ား သိုင္းၿခံဳလွ်က္ရွိသည့္ ကာလမ်ိဳးမ်ားတြင္ က်ေနာ္က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ ဘဝေန႔ရက္မ်ားကား လြမ္းစရာ သတိရစရာ တမ္းတစရာအမ်ားပင္ …. က်ေနာ္ ခဏခဏေရးဘူးသကဲ့သို႔ လူဆိုသည္မွာ မွတ္မိခ်င္စရာ သတိရခ်င္စရာေကာင္းသည့္ ဘဝအစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုသာ ျပန္လည္သတိရတမ္းတတတ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလို ေဆာင္းရာသီ ႏွင္းမႈန္ၿခံဳသိုင္းသည့္ နံနက္ခင္းမ်ားတြင္ အိမ္ေဘး မီးဖိုအနီးတြင္ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ဝိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ၾကရင္း အိမ္တြင္းျဖစ္ ေကာက္ညွင္းျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေခါပုတ္ျပားမ်ားကို တံစို႔ကိုယ္စီျဖင့္ မီးဖိုတြင္ ကင္ၾက … အပူဓာတ္ရလာၿပီး ေဖာင္းၾကြလာသည့္ ေခါပုတ္ေလးမ်ားကို တံစို႔မွ ျဖဳတ္ကာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးပန္ေထြ ( ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို မီးဖုတ္ၿပီး အခြံႏႊာ၊ ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီး၊ ငါးပိဖုတ္၊ ငရုတ္သီးမွည့္မ်ား ေရာသမေမႊထားသည့္) တို႔စားရသည့္ အရသာကို လြမ္းမိပါသည္။ ငယ္စဥ္က တစ္စုတစ္စည္းတည္းရွိခဲ့ၾကသည့္ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အခုေတာ့ တစ္နယ္စီ တစ္နယ္စီမွာ သူ႔ဝမ္းေရး ကိုယ့္ဝမ္းေရး ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရေလၿပီ။ ငယ္ငယ္က က်ေနာ္ကား အစ္မမ်ားႏွင့္လည္း မတည့္ ညီမႏွင့္လည္း ရန္ျဖစ္ဆိုေတာ့ အေမ ဆံုးမသည့္ စကားေလးက " ငါ့သား ေမာင္ႏွမေတြဆိုတာ ငယ္တုန္းမို႔ အတူေနၾကရတာ ႀကီးလာရင္ သူလမ္းကိုယ့္လမ္း သြားၾကရမွာ … အတူတူေနရတုန္းကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနပါကြယ္ …" ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ဟုတ္ေပသားပဲ … … အခုအခ်ိန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ အစ္မမ်ား ညီမမ်ားအေပၚ ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေနာင္တရမိေခ်၏။
အမွတ္ရစရာေကာင္းသည့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ ေဆာင္းရာသီ စပါးသိမ္းခ်ိန္မ်ားပင္ …. ။ယခင္က ယခုလို စပါးေျခြေလွ႕စက္ေတြ မေပၚေသးတာမို႔ စပါးရိတ္ ေကာက္လႈိင္းေတြစည္း၊ တလင္းေတြထြင္၊ တလင္းအံုေတြေဆာက္ …. ၿပီးလွ်င္ ေကာက္လိႈင္းေတြကို တလင္းထဲမွာ စုပံု (ေကာက္ဆိုင္ဆိုင္သည္) …. ၿပီးေတာ့ ေကာက္လႈိင္းေတြကို အစီအရီအဝိုင္းပံုႀကီးျဖစ္ေအာင္ စီမံ (သီးေထာင္ျပန္႔၊ ရိုးရိုး)ၿပီး ႏြားမ်ားျဖင့္ ပတ္ခ်ာလွည့္ ေမာင္းၾက ၊ ေကာက္ဆြမ်ားျဖင့္ အထက္ေအာက္ လွန္ေပးၾက( ေကာက္ဆြဆြ) …. ဒီလို စပါးနင္းရသည့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတြင္ တစ္ညလံုးက်ထားသည့္ ႏွင္းေတြက ေကာက္ျပန္႔ေပၚမွာ စိုစြတ္ …. လယ္ကြင္းထဲမွာဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးလည္း ႏွင္းမႈန္မ်ား အံု႕ဆိုင္း အေအးဓာတ္ကို အံတုရန္ကား ႏြားလွည့္ရင္း ေကာက္ျပန္႔ေပၚမွာ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြျဖင့္ ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္သည့္ အသံၿဗဲႀကီးျဖင့္ "စာဥေရ …. ငါအေရာက္ျပန္ခဲ့မွာက အစ …. တို႔ကေတာ့ … တို႔ကေတာ့ … တို႔ကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္" အဆံုး ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာ ေအာ္ဆိုရင္း စပါးနယ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ လြမ္းမိသား …….
ေနာက္တစ္ခု ေဆာင္းရာသီအလြမ္းကား ေက်ာင္းသားဘဝက အလြမ္း …………
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ လတစ္လျဖစ္တဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ည ေဆးေပါင္းခတဲ့ည …… မွတ္မွတ္ရရေျပာရလွ်င္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၏ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည က်ေနာ္တို႔ငွားေနသည့္ အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ထဲလွည့္ၿပီး သြားၾက …. ေအးသည္ဟု အေၾကာင္းျပ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေသာက္ပြဲက်င္းၾက …. ဒီလိုႏွင့္ ညကား တျဖည္းျဖည္းနက္လာ …. ေကာင္းကင္ယံမွ လျပည့္ဝန္းႀကီးကလည္း ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ေပၚထြက္လာ …… ညာဥ္႕နက္လာေပမဲ့ အေဆာင္သို႔ မျပန္ျဖစ္ၾကေသး …… သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ နမၼတီးသား သူငယ္ခ်င္းက ေဆးေပါင္းခတဲ့ညကို တစ္ညလံုး မအိပ္ပဲ ေလွ်ာက္လည္ၾကမည္ဟု အႀကံျပဳသလို … နန္႔မြန္းသား သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကေန နမၼတီးအထိ စက္ဘီးနင္းၾကမည္ဟု ဆိုေလျပန္ရာ … အားလံုး ေရခ်ိန္ကိုက္ေနၾကၿပီ …. ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕လယ္မွ ၿမိဳ႕အထြက္ဘက္သို႔ စက္ဘီးကိုယ္စီျဖင့္ စတင္ထြက္ခြာလာၾကသည္။ သီခ်င္းေတြကလည္း သူ႔တစ္မ်ိဳး ကိုယ္တစ္မ်ိဳးဆီ သီဆိုၾကရင္းေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနားအထြက္ ပပၼတီးအေက်ာ္ မပခ(ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္႒ာနခ်ဳပ္)နားေရာက္ေတာ့ မိုးညွင္းသား သူငယ္ခ်င္းက နမၼတီးအထိ စက္ဘီးျဖင့္ သြားၾကရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူကေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း … ျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ျပန္လွည့္ေျပးသည္မို႔ က်ေနာ္တို႔တစ္ေတြလည္း စက္ဘီးေတြျပန္လွည့္ကာ အေဆာင္ရွိရာသို႔ ခ်ီတက္လာၾကေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကား ညႏွစ္နာရီခန္႔ရွိေပေတာ့မည္။ အေဆာင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ၿခံတံခါးမႀကီးကား ေသာ့ခေလာက္ႀကီးျဖင့္ ပိတ္လွ်က္ဆီးႀကိဳေနေတာ့၏။ အေဆာင္ရွင္ကိုလည္း ႏိႈးရန္မျဖစ္သည္မို႔ ေရတမာပင္ႀကီးကို ပတ္လည္ဝိုင္းထားသည္ အုတ္ခံုဝိုင္းေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ကုပ္ကုပ္ေလးေတြနဲ႔ မိုးလင္းေအာင္ေစာင့္ေနၾကရေတာ့သည္။ ေဆးေပါင္းခသည့္ ည၏ အေအးကပိုသလို … အေႏြးဓာတ္ရေစရန္ ၿခံဳထားသည့္ ယမကာအေႏြးထည္ကလည္း ကြာက်ခ်ိန္မို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ပူးပူးကပ္ကပ္ေလးေတြထိုင္ရင္း ေမးခိုက္ခိုက္တုန္ခဲ့ရသည့္ ႏွင္းမႈန္ၿခံဳသိုင္းသည့္ ေဆာင္းတစ္ည ….. လြမ္းရပါသည္ေကာ …….
ေဟာ ….. အခုေတာ့ …. နမၼတီးသား သူငယ္ခ်င္းက ဆီစက္ပိုင္ႀကီးျဖစ္ …. နန္႔မြန္းသား သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာက္ေလာပန္းႀကီးျဖစ္ …. မိုးညွင္းသား သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ ဟန္က်ပန္က် အလုပ္ႏွင့္ …… က်ေနာ္သာ ……..လွ်င္ ……. ေႀသာ္ ….. အလြမ္းေတြနဲ႕ ေဆာင္း …………………………………………………………………… ။
ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ . . .
k.t.w.l
