အရာမ္တြင္းႏွင့္ ထီးဖိနပ္ (အပိုင္း ၁)
“ေမးစရာေလး တစ္ခုရွိေသးတယ္ ဘုရား”
“ဘာမ်ားရွိေသးတာလဲ၊ ဆိုစမ္းပါဦး”
“ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ တခ်ဳိ႕အရပ္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေပါ့ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္ဘုရားဝင္းအတြင္း အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားဟာ ဖိနပ္စီး, ထီးေဆာင္း သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္၊ ဒါဟာ က်မ္းဂန္သေဘာႏွင့္ ဘယ္လိုဆိုထားတယ္ဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္ ဘုရား”
“ေက်ာင္းအရာမ္, ဘုရားအရာမ္အတြင္း ဖိနပ္စီးျခင္း, ထီးေဆာင္းျခင္း, ယာဥ္စီးျခင္းတို႔ကို ေရွးအခါကစၿပီး လူယဥ္ေက်းမ်ား မျပဳလုပ္ခဲ့ၾကဘူး၊ ဒီလို မျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းဟာ အမွန္ေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပညတ္ေတာ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ၾကတဲ့ ဓမၼတာသေဘာမ်ိဳးျဖစ္တယ္၊ မဟာနိပါတ္ နာရဒဇာတ္ေတာ္မွာ ၾကည့္လွ်င္ မိထိလာျပည့္ရွင့္ အဂၤတိမင္းႀကီးဟာ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္ဦးယံမွာ ၾကယ္ေပါင္းခတဲ့ လမင္းရဲ႕ အသေရကိုျမင္ေတာ့ စိတ္ႏွလံုးၾကည္ရႊင္လာတဲ့အတြက္ ဒီလိုသာယာတဲ့ေန႔အခ်ိန္မွာ ဘာမ်ားျပဳလုပ္ရန္သင့္ပါ့မလဲလို႔ ပညာရွိအမတ္ႀကီးသံုးေယာက္တို႔ကို တိုင္ပင္ေတာ္မူတယ္”။
“အမတ္သံုးေယာက္အနက္ စစ္သူႀကီးျဖစ္တဲ့ အလာတအမတ္က စစ္တိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းမယ္လို႔ အႀကံေပးတယ္၊ သုနာမအမတ္က ကာမဂုဏ္ခံစားရလွ်င္ ေကာင္းမယ္လို႔ အႀကံေပးတယ္၊ ဝိဇယအမတ္က ပညာရွိထံ ခ်ဥ္းကပ္ ေဆြးေႏြးရလွ်င္ ေကာင္းမယ္လို႔ အႀကံေပးတယ္၊ ဒီအႀကံသံုးမ်ိဳးအနက္ ေနာက္ဆံုးအႀကံကို သေဘာက်ၿပီး မိဂဒါဝုန္ေတာမွာ အဝတ္မဝတ္ေသာ ပညာရွိလို႔အမ်ားက သမုတ္ထားၾကတဲ့ ကႆပတကၠတြန္းထံကို တရားေဆြးေႏြးရေအာင္ရယ္လု႔ိ အေျခြအရံပရိသတ္ႏွင့္တကြ ရထားစီးၿပီး သြားၾကတယ္၊ တကၠတြန္းေနရာ ဥယ်ာဥ္အနီးေရာက္ေတာ့ ယာဥ္ကဆင္းတယ္၊ ေျခလ်င္ျဖင့္သာ တကၠတြန္းထံကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကတယ္လို႔ ျပဆိုထားတယ္၊ ဒီျပဆိုခ်က္ကို ေထာက္လွ်င္ ႐ိုေသေလးစားအပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခါ ယာဥ္မွ ဆင္းျခင္း, ဖိနပ္ခၽြတ္ျခင္း, ထီး႐ုပ္ျခင္းဆိုတာေတြဟာ ဗုဒၶပညတ္ထားတဲ့ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈမဟုတ္ဘူး၊ ကမၻာဦးကရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈလုိ႔ မွတ္သင့္တာေပါ့ကြယ္”
