"ဝယ္ေပးပါဦး အစ္ကိုရာ အကူအညီေတာင္းတာပါ...။ ဘာမွမပါပဲ သက္သက္အကူအညီ ေတာင္းတာမ်ိဳးဆို မေကာင္းဘူးေလ...။ အခု ဒီပံုေလးေတြက အျပင္မွာဆို တစ္ေထာင္ေလာက္ေပးရမွာေပါ့.... က်ေနာ္တို႔က တစ္ေထာင့္ငါးရာဆိုေတာ့ မ်ားေတာ့မ်ားတာေပါ့ အစ္ကိုေလးရာ ... ဒါေပမယ့္ မ်ားေနတဲ့ ေငြငါးရာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးတယ္ ကူညီေပးတယ္လို႔ ေတြးပါဗ်ာ...။" က်ေနာ့္ေရွ႕မွ စစ္ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားသည့္ စစ္သားမွ က်ေနာ့္ကို ဘုရားပံုေတာ္မ်ား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုမ်ားကို ျပသေပးရင္း ေျပာေနျခင္းပါ။ က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ ... ဒီလိုမ်ိဳးေတြက ခဏခဏႀကံဳေနရတာ မဟုတ္လား။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မတိုင္မီကေတာ့ ယခုလိုပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပါေခ်။ ယူနီေဖာင္းဝတ္ စစ္သားေတြ ရြာခံ ဥကၠ႒ ဒါမွမဟုတ္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကို ေခၚၿပီး တစ္အိမ္ဝင္ တစ္အိမ္ထြက္ မဝယ္မေနရဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ မ်က္ႏွာထားခပ္တင္းတင္းနဲ႔ အတင္းေရာင္း အတင္းဝယ္ခိုင္းခဲ့ၾကတာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္အေမနဲ႔ ဒီလို ဘုရားပံုေတြ လာေရာက္ေရာင္းခ်တဲ့ စစ္သားႀကီးတစ္ဦး စကားမ်ားဘူးသည္။ ထိုအခ်ိန္က စစ္သားႀကီးက အေမ့ကို လက္ညွဳိးေငါက္ငါက္ထိုးၿပီး အသံခပ္မာမာျဖင့္ "ဒီမွာဗ်.... ခင္ဗ်ားတို႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ က်ဳပ္တို႔က အသက္စြန္႔ၿပီး တိုင္းျပည္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ ... တိုက္ပြဲမွာ ဒဏ္ရာရလို႔ ေျခလက္မ်က္စိေတြ စြန္႔ရသူက စြန္႔ရ အသက္ေသတဲ့သူကေသနဲ႔ ... ဒီေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔ ျပည္သူေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးခဲ့တာေတာင္ ခင္ဗ်ားတို႔က ဒီေလာက္ေလး ကူညီေပးရတာကို မကူညီေပးႏိုင္ဘူးလား...."ဆိုၿပီး ေျပာသြားပါတယ္။ ေျပာရက္ေလျခင္း..... အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြ႕လို႔ ေမးခြင့္ရွိရင္ ေမးၾကည့္လိုက္ျခင္စမ္းပါဘိ။ "က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္ဖို႔ ဟုတ္စ.... ေသခ်ာမွလည္း ေျပာပါဗ်ာ.... ခင္ဗ်ားတို႔ ေရွ႕တန္းထြက္ရင္ ပစၥည္းေတြ သယ္ပိုးပို႔ဖို႔ ဘယ္သူ႔ေတြကို ေပၚတာဆြဲခဲ့သလဲ... ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔က တိုင္းျပည္ရန္ကို ကာကြယ္ေနတာေရာ ဟုတ္လို႔လား ... တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ေနၾကတာ မဟုတ္လား ...။ ခင္ဗ်ားတို႔ေၾကာင့္ ေျမစာပင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာ ဘယ္သူေတြလဲ .... ခင္ဗ်ားတို႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနေစခ်င္ပါတဲ့ ဆိုတဲ့ ျပည္သူေတြမဟုတ္လား..." ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ အထက္ျမန္မာျပည္ဘက္က နယ္ေျမေတြမွာ ျပည္သူေတြဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ့ရပါဘူး။ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ကာလမွာ စစ္တပ္က ေပၚတာဆြဲတယ္။ စစ္တပ္ လံုၿခံဳဖို႔အတြက္ နယ္ခံေတြက စစ္တပ္ကို ၿခံစည္းရိုးေတြ ကာေပးရ၊ ဝါးေတြခၽြန္ၿပီး ေညွာင့္သြားစိုက္ေပးရ... မီးရထားလမ္း ကားလမ္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ဆိုၿပီး ညကင္းေစာင့္ရတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးခဲ့ရတာပါ။ ျပည္သူဆိုတာက စစ္တပ္ၿခံစည္းရိုး ကာခိုင္းရင္ သြားကာေပးရတာပါပဲ။ ညကင္းေစာင့္ဆိုေတာ့လည္း ေစာင့္ၾကရတာပါပဲ။ ျပည္သူေတြ ညကင္းေစာင့္ဆို ေစာင့္ရံုကလြဲၿပီး ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ ေဝးေဝးေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္တဲ့ လက္နက္ဆိုလို႔ ေလးခြေလာက္သာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြပါ။ တကယ္ျဖစ္လာရင္ ဟိုဘက္က ေသနတ္နဲ႔ပစ္ ... လက္ပစ္ဗံုးနဲ႔ ထုလိုက္မွာေလ...။ ညကင္းေစာင့္ခ်ိန္မွာ သူတို႔ စစ္သားေတြ ကင္းစစ္လာလို႔ ကင္သမားေတြ အိပ္ေနတာေတြ႔ရင္ ရိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္ ဟိန္းေဟာက္ဆဲဆိုျခင္းေတြလည္း ခံၾကရတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရပ္ရြာလံုၿခံဳေရးအတြက္ ဆိုၿပီး စစ္သင္တန္းေတြ ပို႔ခ်ေတာ့လည္း ကိုယ့္စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ကုန္းရုန္းရွာေဖြေနရတဲ့ၾကားက စစ္သင္တန္း တက္ၾကရျပန္ေရာ။ ေႀသာ္.... က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ေတြ အသက္စြန္႔ၿပီး တိုင္ျပည္တာဝန္ ထမ္းေနၾကလို႔သာေပါ့....။ အသက္မစြန္႔ပဲ တိုင္းျပည္တာဝန္ထမ္းေနတာဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအတြက္ မေတြးဝ့ံစရာပါ...။ မကူညီေပးခ်င္ဘူးလား...ဟုတ္စ... ကူညီေပးခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ.... က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြဟာ စာနာတတ္တဲ့ သနားတတ္တဲ့ သူတစ္ပါးကို ကူညီတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ..... ခက္တာက ခင္ဗ်ားတို႔လို အကူအညီလိုေနတဲ့ လူေတြက နည္းမွမနည္းတာ တစ္ဖြဲ႕ေရာက္လာၿပီး ဆယ္ရက္ မၾကာဘူး ေနာက္ထပ္တစ္ဖြဲ႕ ထပ္ေရာက္လာျပန္ေရာ ... သူတို႔ကလည္း ခပ္မာမာနဲ႔ အကူအညီေတာင္းျပန္ေတာ့ ... က်ေနာ္တို႔ ေတာသူေတာင္သားေတြ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ.... ပထမအဖြဲ႕က ဘုရားပံုေတြေရာင္းသြားရင္ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕က စာအုပ္ေတြ ေရာင္းျပန္ေရာ.... ေရာင္းတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ....ေစ်းႏႈန္းကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး အျပင္မွာ ၂၀၀ ေလာက္တန္တဲ့ စာအုပ္ကို ၁၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းလိုေရာင္း ... အျပင္မွာ ၅၀၀ က်ပ္ေလာက္ေပးရတဲ့ ဘုရားပံုေတာ္ကို ၁၅၀၀ / ၂၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းလိုေရာင္းဆိုေတာ့ မခက္ဘူးလားဗ်။ အကူအညီက သူတို႔ေတြသာ လိုေနတယ္ထင္ေနၾကတာ .... က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြလည္း အကူအညီလိုေနတာပဲဆိုတာ မေတြးမိၾကပံုပါပဲ...။
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝက စစ္သားအလြန္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ ၾကားဘူးတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေတာင္ မွတ္မိပါေသးရဲ႕ " ေမရယ္.... အထင္ေတာ့ မလြဲလိုက္နဲ႔ ဦး စာလႊာမ်ား မေရာက္လာခဲ့ရင္ ေမာင့္အေပၚမွာ မၿငိဳျငင္ပါနဲ႔ေလ.... အစ္ကိုလို စစ္သားဘဝက ခ်စ္သူကို လြမ္းဖို႔ရာ တစ္ခါတစ္ေလ အခ်ိန္ေတာ့ မေပးႏိုင္ပါ.... ေတာေတာင္ကို ေက်ာ္ကာျဖတ္လို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ကာ ဒါေတြကို ေတာင္ျပာတန္းက အသိဆံုးပါ ေမရယ္...." ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အားက်တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ....။ ဒီလို ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးေတြ ပထမဆံုး အေရာင္မွိန္သြားခဲ့ေစတာက က်ေနာ္ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားႏွစ္ကပါ။ က်ေနာ္ဟာ ေက်ာင္းကို ၂ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာကေန စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားပါ။ တစ္ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေလးနင္းၿပီး ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ က်ေနာ့္ေရွ႕ကေန စစ္သားေတြ တန္းစီၿပီး သြားေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ စစ္ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစံု၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြလြယ္ၿပီး ေသနတ္ေတြ ထမ္းလို႔ေပါ။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ ေဘးနားကေန စက္ဘီးေလးအသာနင္းၿပီး ေက်ာ္တက္တာေပါ.။ ပထမတစ္ေယာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္တက္ေတာ့ "ေဟ့ေကာင္ .... ငါတို႔သြားေနတာ မျမင္ဘူးလား ... မင္းရပ္ေနခဲ့စမ္း..."ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေဟာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ စက္ဘီးေပၚကဆင္းၿပီး ရပ္ေနလိုက္ရပါတယ္။ ေၾကာက္ရတာေပါ့ေနာ့။ သူတို႔က ေသနတ္ႀကီးေတြနဲ႔ေလ စိတ္မထင္လို႔ ပစ္လိုက္မွျဖင့္ ေသမွာေပါ့ေနာ့။ အဲ့အခ်ိန္က က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားလိုက္ရတဲ့ ခံစားခ်က္အေတြးကေတာ့ စစ္သားဆိုတာ ညွာတာမႈ မရွိတဲ့သူေတြပါလားဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္အေတြးမ်ိဳးပါ။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း စကား ငွားသံုးရရင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ေပါက္သြားတယ္ ဆိုရမွာပါ။ ေနာက္ထပ္ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက က်ေနာ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝကပါ။ ေႏြရာသီ သႀကၤန္ပြဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။ သႀကၤန္အတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာက သႀကၤန္သီခ်င္းေတြ၊ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြ ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ မ႑ပ္တစ္ခုရွိပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း တီးဝိုင္းရွိတဲ့ေနရာမွာ ရန္ပြဲဆိုတာကလည္း ရွိေနၾကမဟုတ္လား။ အဲ့ေန႔က မ႑ပ္မွာ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ရန္ပြဲေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ရပ္လိုက္ရတဲ့ အထိ ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေဒသမွာ တာဝန္ယူထားတဲ့ တပ္ရင္းမွဴးက ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ကို ဆက္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖခိုင္းပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လာမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းနဲ႔အတူပါ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူလာေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚမွာ လူသံုးေယာက္ စကားမ်ားၿပီး စိန္ေခၚေနၾကခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္သြားပါေလေရာ...။ စကားမ်ားေနတဲ့ လူသံုးေယာက္ကို သူနဲ႔အတူပါလာတဲ့ ရဲေတြ၊ စစ္သားေတြက ေသနတ္ေတြေမာင္းတင္သံေတြနဲ႔အတူ "ေဟ့ေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္မွ မလႈပ္နဲ႔ေနာ္ အကုန္ပစ္သတ္ပစ္မယ္"ဆိုၿပီး လက္ေျမွာက္ခိုင္းၿပီး လမ္းမေပၚမွာပဲ လက္ေတြ ေခါင္းေပၚတင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခိုင္းထားပါတယ္။ ေနာက္ကပါလာတဲ့ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တပ္ရင္းမွဴးက လမ္းေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ တစ္ေထာင္သာသာေလာက္ရွိမဲ့ အဆစ္ပိတ္ဝါးက်စ္ကိုကိုင္ၿပီး "မင္းတို႔လားကြ ရန္ျဖစ္တဲ့ေကာင္ေတြ " ဆိုၿပီး လက္ေတြေခါင္းေပၚတင္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတဲ့ သံုးေယာက္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ေတြကို အားရွိအားကုန္ လြဲလြဲၿပီး ရိုက္လိုက္ပံုမ်ား ရြာဦးေက်ာင္းက စည္ႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သကၤန္းကိုက်စ္ထားတဲ့ ႀကိဳးႀကီးနဲ႕ လြဲလြဲရိုက္ရင္ ျမည္တဲ့အသံလိုပဲ ဗိန္းးးးဗိန္းးးးၾကားရေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္ကို အနည္းဆံုး ငါးခ်က္စီေလာက္ရုိက္ၿပီး ရဲစခန္းကို ေခၚသြားခိုင္းေတာ့တာပါ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံျပင္းသြားပါတယ္။ စကားမ်ားရံုမ်ားေနတဲ့ လူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ လက္ေတြေခါင္းေပၚတင္ခိုင္း ဘာမွေမးျမန္းျခင္းမရွိပဲ ေက်ာျပင္ကို ေျဗာအထင္နဲ႔ ရိုက္ႏွက္သြားတာ လြန္လြန္းတယ္လို႔ ခံစားရတာပါ။ ေႀသာ္..စစ္သားဆိုတာ အၾကင္နာတရားမရွိတဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တဲ့ လူေတြပါလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔အတူ ဒုတိယ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ေပါက္လာရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ႀကံဳေတြ႕ရတာေတြရွိေနေသးေပမယ့္ မေရးျပေတာ့ပါဘူး။ အဲ့အခ်ိန္က သူတို႔ လက္ညွိဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ေနရတာေလ။ သူတို႔က လက္ရွိ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြက လက္မဲ့မဟုတ္လား။ ေသနတ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ ပစ္တာ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္ေလ...။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြဟာ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္ေနခဲ့တာပါ။
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးလို႔ ေခတ္မွီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီသို႔ ခ်ီတက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ .... ငါတို႔ျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီရၿပီဟဲ့ .... ဒါမ်ိဳးေတြလြတ္ၿပီ ကၽြတ္ၿပီဆိုၿပီး ေတြးထားေပမယ့္ အရင္လို ခပ္မာမာ ေလသံမဟုတ္ပဲ အေပ်ာ့ဆြဲေလသံနဲ႔ .... "က်ေနာ္တို႔က အကူအညီေတာင္းတာပါ အစ္ကိုရာ ...က်ေနာ္တို႔ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မိသားစုေတြ အခက္အခဲေတြ႔ေနလို႔ပါ ဆိုၿပီး ေျပာလာတာရယ္ ... အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေရာင္းဘူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုေတြပါလာတာရယ္ေၾကာင့္ ေႀသာ္...တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြပါလားလို႔ပဲ ေတြးမိပါတယ္။ သူတို႔ဘက္က ကူညီေပးပါလို႔ ေျပာလာေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြက ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမို႔ ခံႏိုင္မွာလဲ... ဝယ္လိုက္ရျပန္တာေပါ့.... အျပင္မွာဆို သူတို႔ေရာင္းတဲ့ ပံုမ်ိဳး အလြန္ဆံုးေပးရ ၈၀၀ က်ပ္ေပါ့...သူတို႔ေရာင္းတဲ့ စာရြက္သား ညံ့ညံ့နဲ႔ စာအုပ္မ်ိဳးေတြ အျပင္မွာ ေပးရ ၅၀၀ က်ပ္ေပါ့... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေလသံေတြ ေျပာင္းသြားေပ်ာ့သြားတာ အေျပာင္းအလဲပဲမဟုတ္လား။ အေျပာင္းအလဲကို က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြ လိုခ်င္ေနၾကတာ မဟုတ္လား ...(သူတို႔ ေအာက္ေျခက တပ္သားေတြရဲ႕ဘဝေတြကလည္း အထက္က အဘေတြရဲ႕ ဘဝနဲ႔ မိုးနဲ႔ေျမ ကြားျခားလြန္းတယ္မဟုတ္လား) ကူညီေပးရမွာေပါ့ဗ်ာ... အေျပာင္းအလဲေလ.... က်ေနာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အေျပာင္းအလဲ.... အရင္က တပ္မေတာ္သာ အမိ တပ္မေတာ္သာ အဖတဲ့... ေဟာ... အခုေတာ့ ျပည္သူသာ အမိ ျပည္သူသာ အဖဆိုပဲ.... အေျပာင္းအလဲကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ရဲစခန္းေတြေရွ႕မွာ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အိမ္ေတြေရွ႕မွာ ေျပာင္းကပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာပါ... ဒါလည္း အေျပာင္း အလဲ တစ္ခုပဲေလ... ဘာဆိုင္းဘုတ္လည္း သိတယ္မဟုတ္လား ....."ကူညီပါရေစ..." ဆိုတဲ့ စာတန္းပါ ဆိုင္းဘုတ္ေပါ့။
ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ.........
K.T.W.L
