စာေပအေပၚ တန္ဖိုးျဖတ္ေ၀ဖန္ရဲသူ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းကြယ္လြန္

စာေရးဆရာ ေအာင္သင္း လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ စာေရးဆရာ ဦးေအာင္သင္း အသက္ ၈၈ ႏွစ္ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အာရွေတာ္၀င္ေဆး႐ုံမွာ ေဆးကုသမႈ ခံယူရင္း ေအာက္တိုဘာလ ၂၅ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၀ နာရီ ၇ မိနစ္က လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားတယ္လို႔ သားျဖစ္သူ ဦးေအာင္ၿမိဳင္သင္းက ဒီဗီြဘီကို ေျပာပါတယ္။ “ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ပ်က္စီးေနတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ေက်ာက္ကပ္လည္း သိပ္မေကာင္း၊ အသည္းလည္း သိပ္မေကာင္း၊ အဆုတ္လည္း သိပ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကတည္းမွာထဲက ေဆးရုံတင္လိုက္ရတာ ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔မနက္မွာ သတိမရေတာ့လို႔ အာရွ ေတာ္၀င္ေဆးရုံမွာ ျပန္တင္တာ ၁၀ နာရီ ၇ မိနစ္မွာ ဆံုးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။” ဆရာေအာင္သင္းနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ စာေရးဆရာ ၾကည္မင္းက ဆရာ မမာေနတာ မႏွစ္ကတည္းကလို႔ ေျပာပါတယ္။ sayar-aung-tin“အစားမ၀င္ဘူးေလ။ က်ေနာ္တို႔ မႏွစ္ကတုန္းက ေဆးရုံကို ၂ ႀကိမ္ျပန္တင္ရတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ စက္တင္ဘာလဆန္းမွာ ေရႊဗဟိုေဆးရုံကို ျပန္တင္တယ္။ ျပႆ နာက အစာကို မႀကိဳက္တာဗ်။ အစာမႀကိဳက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရလဲဆိုေတာ့ ပရိုတင္းေဖ်ာ္ေရေတြကို ေကၽြးေနရတယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တာ ၈ လေလာက္ရွိၿပီ။ တခါတေလေတာ့လည္း ႀကိဳးတန္းေလးနဲ႔ တုတ္ေကာက္ေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေပါ့ဗ်ာ။” ဆရာေအာင္သင္းဟာ အက္ေဆးစာေပ အပါအ၀င္ ၀တဳၳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ေ၀ဖန္ေရးနဲ႔ လူငယ္တက္က်မ္းစာေပ စသျဖင့္ စာမ်ိဳးစံုေရးသားႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာတဦးျဖစ္သလို စာေပေဟာေျပာတဲ့အပိုင္းမွာလည္း ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဟာ ၁၉၈၀ေက်ာ္ကာလ ျမန္မာ၀တၳဳတိုေရႊေခတ္လို႔ တင္စားသံုးႏႈန္းေျပာဆိုရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုး၀တၳဳတိုမ်ားဆိုတဲ့ ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးကို သဘင္မဂၢဇင္းမွာ လစဥ္မပ်က္ ေရးသားခဲ့ၿပီး စာေပပရိသတ္အႀကိဳက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း အဲ့ဒီအခ်ိန္က သဘင္မဂၢဇင္းကိုင္ခဲ့တဲ့ အယ္ဒီတာ စာေရးဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ က အခုလို ေျပာပါတယ္။ “၁၉၈၃ ကစၿပီး အမွတ္ ၁ အတဲြ ၁ က စၿပီး သဘင္မဂၢဇင္းမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေရးသြားတာ သဘင္မဂၢဇင္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ ၁၉၈၈ အထိပါပဲ။ အဲဒီမွာ သူအခ်ိန္မီ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ မဂၢဇင္း စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ေပးရတာ ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ ထြက္ရက္ေတြ မမွန္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ ၀ယ္ဖတ္ရတာေတြ ရွိတယ္။ တလတလကို မဂၢဇင္းထဲမွာ ပါတဲ့ ၀တၳဳတို အပုဒ္ ၄၀၊ ၅၀၊ ၆၀၊ ၇၀ ေလာက္ ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ သူအႀကိဳက္ဆံုး ေရြးၿပီးေတာ့ ညႊန္းခ်င္တဲ့ဟာကို ေရးေပါ့။ ေတာ္ေတာ့္ကို သူအလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုး၀တၳဳတိုမ်ားဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း ၀တၳဳတို ေရႊေခတ္လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ကာလေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဦးေအာင္သင္းရဲ႕ ဒီက႑ထြက္ေပၚလာျခင္းဟာ ဒီ၀တၳဳတိုေရႊေခတ္ကို အမ်ားႀကီး အက်ဳိးျပဳတယ္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဦးေအာင္သင္း ရဲ႕ ဒီက႑မွာ ဘယ္သူပါမလဲ၊ ဘယ္သူပါမလဲဆိုၿပီးေတာ့ ထီတိုက္သလိုတိုက္ခဲ့ရတာမ်ဳိးရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ က်ေနာ္က အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဆရာဦးေအာင္သင္း ေတာ္ေတာ္ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ခဲ့တာပါ။” တခါ ဆရာေအာင္သင္း စာေဟာတဲ့အပိုင္း ေအာင္ျမင္တဲ့အေပၚ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ သံုးသပ္ျပတာက “သူက ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက စကားေျပေတြ ကဗ်ာေတြ လကၤာေတြကို မက်က္ပဲနဲ႔ ရြတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ အလြတ္ရထားတဲ့ အားသာခ်က္ သူ႔မွာတယ္။ အဲဒါေတြကို စာသံေပသံနဲ႔ ရြတ္ျပႏုိင္တယ္။ အာ၀ဇၨန္း ရႊင္တယ္ အဲဒီတခုဗ်။ ေနာက္တခုက သူက စာဖတ္ပရိသတ္အေပၚမွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးထားတယ္။ တရားမႈဘက္က ျပည္သူလူထုဘက္က ေတာက္ေလွ်ာက္ ရပ္တည္လာတဲ့ စာေရးဆရာ။ အဲဒီလို ရပ္တည္ၿပီးေတာ့ မတရားမႈေတြကို ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာ ေရာ ဘာေသာညာေသာ တပည့္ေတာ့ အစိုးရေရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရာ ဘာကိုမွမေထာက္ဘူး။ ေျပာရဲဆိုရဲ အာ၀ဇၨန္း ရႊင္တယ္။ ပရိသတ္အေပၚမွာ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ သေဘာထားတယ္။ ေစတနာေကာင္းထားတယ္။ သို႔ေၾကာင့္ သူဟာ ေဟာေကာင္း ေျပာေကာင္း ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ ဆိုၿပီး အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။” ဆရာေအာင္သင္းဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ တိုးတက္ရစ္ဖို႔ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္မွာ အပတ္စဥ္ေရးသားခဲ့တာလည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါပဲ။ ဆရာ့ကို ၁၉၂၇ ခုႏွစ္က ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕မွာ အဘ သခင္ညီေမာင္နဲ႔ အမိ ေဒၚေရႊၾကင္တို႔က ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး သားသမီး ၃ ေယာက္အနက္ အႀကီးဆံုးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ ရန္ကုန္တိုင္း၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ဓမိၼက၀တီလမ္း၊ အိမ္အမွတ္ ၄၆ မွာ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ သားသမီး ၂ ေယာက္နဲ႔ ေျမး ၄ေယာက္၊ျမစ္ ၂ေယာက္ က်န္ရစ္ပါတယ္။ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ စ်ာပနအခမ္းအနားကို ရန္ကုန္က ေရေ၀းသုသာန္မွာ လာမယ့္တနလၤာေန႔ ဂူသြင္းသၿဂႋဳဟ္ဖို႔ရွိတယ္လို႔ မိသားစု၀င္ေတြထံက သိရပါတယ္။ By ေရႊေအာင္ (ဒီဗီြဘီ)

တကၠသိုလ္ဆိုတာ စာတင္သင္တာမဟုတ္ဘူး၊ “စဥ္းစားနည္း”ကို ပဓာနထားၿပီးသင္တာ။ စာသာတတ္ျပီး စဥ္းစားနည္းကို မတတ္ခဲ့ရင္ ဘာဘြဲ႔ႀကီးကိုပဲ ရေနေန အဓိပၸာယ္မရိွဘူး။

တကၠသိုလ္ဆိုတာ စာတင္သင္တာမဟုတ္ဘူး၊ “စဥ္းစားနည္း”ကို ပဓာနထားၿပီးသင္တာ။ စာသာတတ္ျပီး စဥ္းစားနည္းကို မတတ္ခဲ့ရင္ ဘာဘြဲ႔ႀကီးကိုပဲ ရေနေန အဓိပၸာယ္မရိွဘူး။ စဥ္းစားနည္းကိုသာရခဲ့ရင္ ဘယ္ဘာသာယူၿပီး ၊ ဘာဘြဲ႔ကိုပဲရရ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ဖြံ႕ျဖိဳးေအာင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းမွာ “ပညာေရးတကာတို႔ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္” ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဉာဏ္မ်ဳိးကိုမေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ ဟိုလူေျပာဟုတ္ႏိုး၊ ဒီလူေျပာဟုတ္ႏိုး စကားလံုးေျပာင္တာကို အေကာင္းထင္၊ အလကၤာကို အဟုတ္မွတ္၊ ဆင္ျခင္မႈကင္းမဲ့ၿပီး တစ္မ်ဳိးသားလံုး ေအာက္တန္းက် သြားႏိုင္တယ္။ -【ဆရာေအာင္သင္း-ေ၀ဖန္ခ်င့္ခ်ိန္၍ -ေပဖူးလႊာ】 Posted by www.facebook.com/youngbuddhistassociation.m