လြန္ခဲ့တဲ့ လပိုင္းတုန္းက တင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေလးပါ ... ပထမပိုင္းပဲ တင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဒုတိယပိုင္း မတင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ အားလံုး အဆံုးအထိ ေပါင္းၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္.....။ ယခုစာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲခြင့္ ရွိႏိုင္ပါေၾကာင္း ...... လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚ စဥ္းစားၾကျခင္းျဖင့္ တိုးတက္ေသာ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုဆီသို႔ ရည္ေမွ်ာ္လွ်က္...........
" ေရးမိေရးရာ ေတြးမိေတြးရာ "
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
စာမေရးတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာလာေတာ့ ေရးခ်င္ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ မ်ားသားဗ်…။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး စပ္မိစပ္ရာေလးေတြေပါ့..။ ကုိယ္က်င္လည္ေနရတဲ့
ပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း လူေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါးပါ။ ဒီလိုဗ်… က်ေနာ္က
ရြာမွာ ဘာမွဟုတ္တဲ့ေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း
ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္
ရပ္ရြာတိုးတက္ေရးကို လုပ္ေနတာပါ။ ဒါက က်ေနာ့္ဘက္က အျမင္ေပါ့။
တစ္ဘက္ကအျမင္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ နာမည္ရဖို႔ အလုပ္လုပ္ေနတာဆိုပဲ…။
ဒီလိုလူေတြကို က်ေနာ္ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိေနပါတယ္။
က်ေနာ္နာမည္ရဖို႔ လုပ္ေနတာပဲ ထားပါေတာ့…နာမည္ရလာရင္ က်ေနာ္
ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ။ က်ေနာ္က လႊတ္ေတာ္အမတ္လုပ္မဲ့ေကာင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးလုပ္မဲ့ေကာင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေနာ့…နာမည္ႀကီး ထမင္းငတ္ဆိုတာေလ…။ ပြင့္လင္းလာေနတဲ့
ဒီမိုကေရစီေခတ္ႀကီးထဲမွာ…အင္းးးးဒီစာသားကို သံုးရတာလည္း သိပ္ေတာ့
မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ…။ တကယ္က မပြင့္လင္းေသးဘူးဗ်….။ စာေတြထဲမွာ ေရးေနၾကတဲ့
ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ေျပာခ်င္တာေတြကို ဟိုစပ္စပ္
ဒီစပ္စပ္ပဲ ေရးသြားမယ္ဗ်ာ…။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးသြားတဲ့ေနာက္မွ
ဟိုလူပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း ဒီမိုကေရစီ၊ ဒီလူပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း
ဒီမိုကေရစီနဲ႔… ဒီမိုကေရစီဟာ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္
ျဖစ္လာတာေပါ့။ အရင္ကဆို ဒီမိုကေရစီလို႔ ပါးစပ္က က်ယ္က်ယ္ မေျပာရဲတဲ့အျပင္
ဒီမိုကေရစီ အေရးလႈပ္ရွားေနတဲ့လူေတြကိုေတာင္
ေထာင္ထဲေရာက္မယ့္ေကာင္ေတြ..ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ ငါတို႔ပါ
ေထာင္ထဲေရာက္မယ့္ကိန္းဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုရင္
ေဝးေဝးကေရွာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ အဲ့အခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ရြာမွာဆို
ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားတဲ့သူ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတယ္…..။ ေဟာ….အခုေတာ့ဗ်ာ….
ေပါလိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ..သူရဲေကာင္းေတြ…. အရင္က လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေတာင္ ေဘးေရာက္ကုန္ပါေရာလား…။ ေျပာလိုက္တဲ့
ႏိုင္ငံေရးစကားေတြကလည္း တကယ့္ရဲရဲေတာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီလို
ေျပာရဲဆိုရဲတာကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္…ဒါေပမယ့္ စကားစကား ေျပာပါမ်ားးး
စကားထဲက ဇာတိျပဆိုသလို… ဒီမိုကေရစီ..ဒီမိုကေရစီလို႔
ပါးစပ္ကေျပာေနတဲ့လူေတြဟာ တကယ္ေရာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရ သေဘာတရား
လမ္းစဥ္အတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းၾကပါရဲ႕လား… က်ေနာ္လည္း
တတ္သိနားလည္လြန္းလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…။ က်ေနာ္လက္ခံနားလည္ထားတဲ့
ဒီမိုကေရစီဆိုတာကေတာ့ အျမင္ အယူအဆေတြ ကြဲျပားျခားနားေနၾကေပမယ့္ ႏိုင္ငံ
ရပ္ရြာ တိုးတက္ဖို႔ဆိုလွ်င္ မည္သူႏွင့္မဆို လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရမယ္
ဆိုတာပါပဲ…… (တစ္ခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဟိုလူက
ဘာျဖစ္လို႔၊ ဒီလူက ဘာေကာင္မို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔
ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ရာ တြန္႔ဆုတ္သလို..
ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေနသူေတြကိုလည္း ေဝဖန္ထိုးႏွက္တတ္ပါေသးတယ္။)ဒီေနရာမွာ
ဆရာ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ စကားေလးက ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ
မွတ္သားထားသင့္ပါတယ္ " ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာေအာင္
လုပ္ရတာပါ"တဲ့….။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ စကားေလးဗ်ာ..။ ႏိုင္ငံေရးဆိုလို႔
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က အစ္ကိုေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့
ေဝါဟာရနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေျခအတင္ေျပာဘူးပါတယ္…။ ဒီေနရာမွာ
က်ေနာ္အဓိပၸါယ္ဖြင့္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာရဲ႕ ေဝါဟာရက ႏိုင္ငံ့အေရးပါ….
ႏိုင္ငံတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာ မွန္သမွ် ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေျပာမိသလို
လယ္သမား လယ္ထြန္တာလည္း ႏိုင္ငံေရး၊ ေက်ာင္းဆရာ စာသင္တာလည္း
ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေျပာမိတာ.. ဟုတ္တယ္ေလ… လယ္သမားလယ္ထြန္ၿပီး လယ္လုပ္တယ္ဗ်ာ…
စပါးရေအာင္ေပါ့.. စပါးရလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာ သူ႕အက်ိဳးစီးပြားအတြက္
ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံရဲ႕ စားနပ္ရိကၡာအတြက္လည္း တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက
တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတာ မဟုတ္လား…။ ေက်ာင္းဆရာ စာသင္တာ
သူ႔ဝမ္းေရးအတြက္ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ပညာတတ္ေလးေတြကို
ေမြးထုတ္ေပးဖို႔ မဟုတ္လား…။ ဒီေတာ့ အစ္ကိုေတာ္က ဒီလိုဆိုရင္
သူစာျပန္သင္ရမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အစ္ကိုေတာ္ဟာ က်ေနာ့္ထက္ အသက္ပိုႀကီးၿပီး
ပညာလည္း ပိုတတ္သူပါ…သူ႔အယူအဆက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္သင့္ဘူး
ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားသင့္ဘူးလို႔ ယူဆထားတာပါ။ က်ေနာ့္အယူအဆ
အျမင္ကေတာ့ ကိုယ္ေနထိုင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေရးကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြမွ
စိတ္မဝင္စားရင္ ဘယ္သူေတြက လာစိတ္ဝင္စားမွာလဲ…..။ သူကလည္း
သူ႔အယူအဆနဲ႔သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတာကို လက္ခံခ်င္ပံု မရလို႔ လူထု အေမမာ
စကားေလးနဲ႔ က်ေနာ္သူ႔ကို ေျပာခဲ့ပါတယ္…" ဒီေနရာမွာ အစ္ကိုနဲ႔ က်ေနာ္
လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲခြင့္ ရွိပါတယ္"လို႔….။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံကို ထူေထာင္ျခင္သူေတြကလည္း
ဒီမိုကေရစီ..ဒီမိုကေရစီဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ ခရီးဆက္ေနၾကသလို…
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတကယ္ျဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနသူေတြလည္း
ရွိေကာင္းရွိေနပါလိမ့္မယ္….။ သူတို႔ေတြရဲ႕ အယူအဆကေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ
အရင္းရွင္စနစ္ ေငြရွိသူေတြသာ ေကာင္းစားၿပီး ဆင္းရဲသားေတြကေတာ့ ဆင္းရဲသထက္
ဆင္းရဲမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆပါ။ ဒီလိုအယူအဆမ်ိဳး မရွိဘူးမထင္နဲ႔ဗ်… က်ေနာ္တို႔
ရြာက လႊတ္ေတာ္ အမတ္ဆိုတဲ့ လူကိုယ္တိုင္ ေျပာဘူးတာ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစေပါ့ သူတို႔ေတြဟာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို
လက္ခံတယ္..ၿပီးေတာ့ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီသို႕ ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေအာက္မွာ
မဲပံုးေတြေထာင္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ မဲဆႏၵနယ္ေတြမွာ ဝင္ၿပိဳင္ၿပီး
ဒီမိုကေရစီေခတ္ရဲ႕ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြအျဖစ္ တာဝန္ယူေနၾကတာဆိုေတာ့
ဒီမိုကေရစီဆိုတာႀကီးကို လက္ခံလို႔ေပါ့ေနာ့…။ ဟုတ္ပါၿပီ…. ဒီမိုကေရစီလို႔
ဆိုလိုက္တာနဲ႔ လူ႔အခြင့္ေရးဆိုတာႀကီးကလည္း ကၽြဲကူးေရပါဆုိသလို
ကပ္ပါလာတာေပါ့။ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတာ ကမၻာကုလသမၼဂၢအဖြဲ႕ႀကီးက
ထုတ္ျပန္ထားတဲ့အထဲမွာ အခ်က္ေပါင္း ၃၀ေက်ာ္၄၀လား ရွိပါတယ္။ ဒါကို ဆရာေတာ္
ဦးေကာသလႅက ေမတၱသုတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ လံုေလာက္တယ္လို႔ ေဟာဘူးပါတယ္။ ထားေတာ့
က်ေနာ္အၾကမ္းဖ်င္းနားလည္ထားတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး…အဲေလ…နားလည္တယ္ဆိုတာမွာ
ရွင္းျပေပးတဲ့လူရွိလို႔ေပါ့ေနာ့….။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါ
အခြင့္အေရးအေၾကာင္းကို ၂၀၀၆ /၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္က မိုးညွင္းၿမိဳ႕က ဆရာ
ဦးေဖစိန္က ရွင္းျပဘူးတယ္။ ေမြးလာကတည္းက လူေတြမွာ ေျခ၊ လက္၊ မ်က္စိ၊ နား၊
ပါးစပ္ေတြ ပါလာၾကတယ္တဲ့။ ေျခဆိုတာ သြားလိုရာသြားဖို႔၊ လက္ဆိုတာ ေရးခ်င္ရာ
ေရးဖို႔၊ ပါးစပ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္တာေျပာဖို႔၊ မ်က္စိဆိုတာ
ၾကည့္ခ်င္ရာၾကည့္ဖို႔၊ နားဆိုတာ နားေထာင္လိုတာ နားေထာင္ဖို႔တဲ့… ဒါက
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးေတြပါတဲ့။ ဒါေတြကို အသံုးခ်ခြင့္(ဝါ)
အသံုးျပဳခြင့္ မရဘူး ပိတ္ပင္ခံရတယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါ
အခြင့္အေရး ဆံုးရံႈးတာပါပဲတဲ့ေလ….။
က်ေနာ္တို႔ေေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြေအာက္မွာ
ျပားျပားဝပ္ခဲ့ရသလို စာနာနားလည္မႈဆိုတဲ့ စိတ္ထားေတြလည္း
ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတာပါ…။ ကိုယ့္နဲ႔ မဆိုင္ရင္ ဘာမွဝင္မလုပ္ မေျပာနဲ႔….။
ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ေအးေအးေနဆိုတဲ့ အေတြးေတြပဲ
စိုးမိုးကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်ဟာ
ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ေတြးသင့္တယ္ဗ်…။ ကိုယ္နဲ႔ မဆို္င္ရင္
အသာေနခဲ့တာမ်ားလို႔ မိသားစုေတြ၊ အသိုင္းအဝိုင္းေတြ၊ ရပ္ရြာေတြ
နစ္နာေနၾကတာလို႔ ေျပာရင္ ေရးရင္ လြန္သြားမလား။ တကယ္ပါ … က်ေနာ္တို႔
ျပည္သူေတြနစ္နာေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ယခုထက္တိုင္
နစ္နာေနၾကတုန္းပါပဲ။ အရင္က ေၾကြးေႀကာ္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္သာ အမိ တပ္မေတာ္သာ
အဖဆိုတဲ့ ဆိုတဲ့ စကားကို နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ မိဘဆိုတာ
သားသမီးေတြအတြက္ အနစ္နာခံရမယ္ မဟုတ္လား။ သားသမီးေကာင္းစားဖို႔အတြက္
မိဘေတြက ျဖည့္ဆည္းေပးရတာ မဟုတ္လား။ တကယ္က သားသမီးျပည္သူေတြက
မိဘတပ္မေတာ္ကို အနစ္နာေတြခံ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရတာပါ။ အခုဒီဘက္ေခတ္မွာ
ေျပာင္းသြားတဲ့ အစိုးရက ျပည္သူသာအမိ ျပည္သူသာ အဖဆိုၿပီး
ေၾကြးေႀကာ္ျပန္ပါေရာလား။ ဒီေတာ့လည္း သားသမီးျဖစ္တဲ့ အစိုးရရဲ႕ ေျပာသမွ်
လုပ္သမွ်ေတြကို မိဘျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြ ခံၾကရျပန္ေရာ..။ ဒီေတာ့
က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူေတြကို မိဘလို ဆက္ဆံမဲ့
သားသမီးအစိုးရ…ဒီလို အစိုးရမ်ိဳးကို ဦးေဆာင္မဲ့
ေခါင္းေဆာင္မရွိေတာ့ဘူးလား။ ေနာက္တစ္ခုက ``က်ေနာ္တို႔ဟာ မိမိတို႔
စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အစိုးရကိုသာ ရရွိတာပါ ``ဆိုတဲ့စကား
မွန္မ်ားမွန္ေနၿပီလား။ ဒီေမးခြန္းေတြက က်ေနာ့္ကို အေတြးမ်ားေစပါတယ္။
ေခတ္မွီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးကို က်ေနာ္တို႔
ေမွ်ာ္လင့္တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ စိတ္ထားေတြ အရင္ျပင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
အစပိုင္းမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့သလို ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြးေတြကို
အရင္ဆံုးေဖ်ာက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ က်ိန္စာေတြသင့္ေနတဲ့
ႏိုင္ငံတစ္ခု… အခုေနာက္ပိုင္းမွာ က်ိန္စာတစ္ခုတိုးလာျပန္ပါတယ္။
မူးယစ္ေဆးဝါးက်ိန္စာေပါ့။ မူးယစ္ေဆးဝါးက်ိန္စာဟာ က်ေနာ္တို႔
အနာဂတ္တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္မဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလးေတြကို
အမွည့္ေျခြေျခြေနတာပါ။ ဒါကို ဘယ္လို ေခ်မႈန္းတိုက္ခိုက္ၾကမလဲ။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနေပမယ့္ တရားဥပေဒကေတာ့
မစိုးမိုးေသးဘူး။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ဖမ္းဆီးေနတယ္ဆိုေပမယ့္
ဘာမွအရာမထင္ပါဘူး။ ဥပမာေျပာရရင္ အဆိပ္ပင္တစ္ပင္ကို အျမစ္ကေန
ဆြဲမႏႈတ္ပစ္ပဲ အကိုင္းအခက္ေလာက္သာ ခ်ိဳင္ေနေတာ့ အဆိပ္ပင္ဟာ
ရြက္ႏုရြက္သစ္ေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႔ ျပန္ျပန္ျဖစ္လာတာပါ။ ေနာက္ၿပီး
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥေတြ..ဒါကလည္း ေငြ ၃ သိန္းအထက္မွ
လာဘ္စားမႈေျမာက္တယ္ဆိုေတာ့… အံ့ၾသမကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ ဥပေဒဆိုတာ
ျပည္သူေတြကို အကာအကြယ္ေပးဖို႕ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းတာမဟုတ္ပါလား။ ခုေတာ့
ထြက္လာသမွ် ျပ႒ာန္းသမွ် ဥပေဒက အစိုးရ အတြက္ခ်ည္းပဲလို ျဖစ္ေနတယ္ေလ။
ဥပေဒတစ္ခု ထြက္လာလိုက္ ျပည္သူေတြမွာ အခက္အခဲေတြႀကံဳလိုက္နဲ႔ေပါ့။
တျခားမၾကည့္နဲ႔ဗ်ာ... ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကိုပဲၾကည့္ ရေအာင္...
တခ်ိဳ႕ လူေတြထင္ေနတာက ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္လိုတာဟာ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သမၼတျဖစ္ေစခ်င္လို႕ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ တကယ္က
၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ခ်င္ၾကတာဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို
သမၼတျဖစ္ေစခ်င္လို႔လို႔ ဆိုတာထက္ ဒီအေျခခံဥပေဒႀကီးကို
မျပင္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔လို သာမန္ျပည္သူေတြ
ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သမၼတေနရာကို ေမွ်ာ္လင့္ မေနနဲ႔ေတာ့။
အေျခခံဥပေဒထဲက သမၼတအရည္အခ်င္းထဲမွာ စစ္ေရးအေတြ႕အႀကံဳရွိရမယ္လို႔ ပါသဗ်။
ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔က စစ္ေရး အေတြ႕အႀကံဳဆိုလို႔
ေရစစ္ေသာက္ဘူးတာေလာက္ရွိတာ မဟုတ္လား။ ဆိုလိုတာက စစ္ေရးအေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ့
လူေတြ ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တာ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ႀကီး
ဘာျဖစ္သြားခဲ့သလဲ။ ဒါေတာင္မွ ေနာင္တမရႏိုင္ေသးပဲ သမၼတ အရည္အခ်င္းထဲမွာ
စစ္ေရးအေတြ႔အႀကံဳရွိရမယ္လို႔ ေရးဆြဲထားပံုေထာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔
ျပည္သူေတြအေပၚ ဘယ္ေလာက္ ေစတနာရွိတဲ့ လူေတြလည္းဆိုတာ
သေဘာေပါက္သင့္ၾကပါၿပီ။ ဒီလို အေျခခံ ဥပေဒေတြရွိေနတာကို
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ား ဒီမိုကို ကေရစီၾကမယ္ မသိ။ မူးယစ္ေဆးကိစၥနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ပါတီေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ အယူအဆက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။
မူးယစ္ေဆးဝါးႏွိမ္နင္းကာကြယ္တားဆီးေရးဟာ အစိုးရလုပ္ရမဲ့ အလုပ္ ငါတို႔ေတာ့
မလုပ္ဘူး။ တကယ္လို႔ ငါတို႔ပါတီကလုပ္လိုက္ရင္
ေထာက္ခံမႈေတြေလွ်ာ့က်သြားမယ္။ ေဆးသမားလည္း မဲတစ္မဲေပးခြင့္ရွိတယ္။
မဲတစ္ျပား ဆံုးရံႈးမွာကို ေၾကာက္ၿပီး ျပည္သူေတြကို မူးယစ္ေဆးက်ိန္စာထဲမွာ
တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနေစတာပါ။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ရာ လုပ္တဲ့သူမွန္သမွ် ႏိုင္ငံေရးလို႔
က်ေနာ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ပါတီ အာဏာရဖို႔ကို အရင္ …. ၿပီးမွ
ႏိုင္ငံေကာင္းစားဖို႔ စဥ္းစားမယ္ဆိုတာမ်ိဳးလို႔ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္…
ခံေပဦးေတာ့ ျပည္သူေတြေပါ့။ ဒါကေတာ့ မူးယစ္ေဆးကိစၥပဲ
ရွိပါေသးတယ္..တျခားကိစၥေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးသဗ်..ဥပမာ .. ျပည္တြင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥ)
ဒီေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ လူေတြကို ေရြးခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာ
က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ေစဖို႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔
ေရြးခ်ယ္ခဲ့..အဲ…ဒီေနရာမွာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ခက္သားဗ်…. ၂၀၁၀
ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးေတြကို
က်ေနာ္တို႔ တကယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ
သူတို႔ကေတာ့ လႊတ္ေတာ္ဆိုတာႀကီးမွာ ``ျပည္သူမ်ားက
ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္လိုက္ေသာ….`` ``မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ားး``ဆိုၿပီး
အားရပါးရ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးကို သံုးေန ေျပာေနတာေတြ႕ရေတာ့ မိဘျဖစ္တဲ့
ျပည္သူေတြမွာ အားတံု႕အားနာစြာ လက္ခံေပးရတာပါပဲ။ လာမဲ့ ၂၀၁၅
ေရြးေကာက္ပြဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြ အမွန္အကန္
ေရြးခ်ယ္ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပါပဲ။ ဒီလိုေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိလာတဲ့
အခါ ဘယ္လိုေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးကို က်ေနာ္တို႔ေရြးမလဲေပါ့။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းကို ေရြးဖို႔ရာ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြမွာ
တာဝန္ရွိလာပါၿပီ။ ႏိုင္ငံကို တကယ္တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မဲ့၊
မိဘျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြကို မိဘလိုဆက္ဆံမယ့္ အစိုးရမ်ိဳးေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး
ေရြးခ်ယ္ၾကဖို႔ပါပဲ။
က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ဘယ္ပါတီကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ရြာႏိုင္ငံ တိုးတက္ေအာင္
အမွန္အကန္လုပ္ေဆာင္မဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းကို ေရြးခ်ယ္ၾကဖို႔ရာပါ။ ဒီလို
မေရြးခ်ယ္ပဲ ရပ္ရြာႏိုင္ငံကို ဘယ္သူေတြ ဦးေဆာင္ ဦးေဆာင္ ငါ့တို႔ကေတာ့
လုပ္စားရမွာ… လုပ္စားရမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကို ေဖ်ာက္ပစ္ၾကပါ။ ဒီလို
အေတြးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ျဖစ္သလို ေရြးခ်ယ္လိုက္မိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ
ရပ္ရြာႏိုင္ငံအက်ိဳးထက္ မိမိအက်ိဳး မိမိ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားရဲ႕
အက်ိဳးကိုသာ ေဆာင္ရြက္သြားၾကတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး
နစ္နာရပါတယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တိုးတက္ဖို႔ဆိုရင္ ရပ္ရြာအဆင့္
အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကေနစၿပီး ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူအထိ ေကာင္းဖို႔လိုပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ ကိုယ့္ရပ္ရြာႏိုင္ငံကို
ဦးေဆာင္တဲ့သူအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီး ေရြးခ်ယ္ၾကဖို႔
လိုိအပ္လွပါတယ္။
ဒီလို မွန္ကန္စြာေရြးခ်ယ္ႏိုင္မွသာ ေရွ႕ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့
ေမြးရာပါ လူ႔အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ စည္းကမ္းျပည့္ဝၿပီး
ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရ ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္မွာမဟုတ္လားးးးး(
အမွန္က ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ဆိုကတည္းက စည္းကမ္းေတြ ေခတ္မီတာေတြ
ပါၿပီးသားဆိုပဲ….) က်ေနာ္ကေတာ့ ရြာက က်ေနာ့္ ဦးေလးတစ္ေယာက္ေျပာသလို
ေျပာၿပီး အဆံုးသတ္ပါရေစ…``ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေဟ့…… ရပ္ရြာ ႏိုင္ငံကို
အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ လူႀကီးေတြ မဟုတ္တာလုပ္လို႔ ျပည္သူေတြက မႀကိဳက္ရင္
တရားစြဲခြင့္၊ ႏႈတ္ထြက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုခြင္ရွိတယ္ဆိုတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔
ဒီမိုကေရစီဆိုတာႀကီးကို သေဘာက်သဗ်ားးးးးးးး``။
ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ . . .
K.T.W.L
