ေဗဒင္ႏွင့္ က်ေနာ္
@@@@@@@@
ေဆာင္းနံနက္ခင္းသည္ ႏွင္းမႈန္တို႔ျဖင့္ ေဝဝါးလွ်က္ .....
ခ်မ္းေအးသည့္ဒဏ္ကို အံတုရင္ဆိုင္ကာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္
ရုန္းကန္လႈပ္ရွားသူမ်ားျဖင့္ နံနက္မလင္းမီကတည္းက သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည့္
ေနရာေလးတစ္ခု .... ေမးသံ ေျဖသံ ၾကြက္ၾကြက္ညံေနသည့္ ေနရာေလး ....
ေရာင္းခ်သူ ဝယ္ယူသူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည့္ ေနရာေလး ...
အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္းကား မိုးမလင္းေစ်းဟု ေခၚဆိုၾက ...
အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ကား မီးခြက္ဟု အမည္တပ္ၾက ... ဒီေဒသမွ ေစ်းေလးကေတာ့
မိုးမလင္းေစ်း မီးခြက္ေစ်းထက္ ေက်ာ္လြန္ကာ နံနက္ခင္းေစ်းဟု
ေခၚဆိုရေလမည္လား မေျပာတတ္ေခ်။ ေဒသထြက္ကုန္မ်ား၊ အထည္အလိပ္မ်ား၊ အသီးအရြက္
အသားငါး အစံုအလင္ ေရာင္းခ်ၾက ဝယ္ယူၾကႏွင့္ ..... နံနက္ခင္းတိုင္း
စည္စည္ကားကားႏွင့္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနက် ေစ်းကေလး ........
ေစ်းကေလး၏ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာေတာ့ " သႀကၤန္စာေတြ ရမယ္ .... သႀကၤန္စာေတြ
.... တစ္ေစာင္မွ သံုးရာ .... ဆင္းရဲသားေတြ ခ်မ္းသာမယ္ .....
သိၾကားမင္းႀကီးက ....စီးၿပီး ဆင္းမယ္ ....." အသံဝါႀကီးျဖင့္
ေအာ္ေရာင္းေနသည့္ ေစ်းသည္တစ္ဦး၏ အသံ .........
က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြ သႀကၤန္စာဟု ေခၚေဝၚၾကသည့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတြက္
တစ္ႏွစ္စာ ေဟာစာတမ္းႀကီးကား ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူးရန္
လေပါင္းမ်ားစြာအလိုတြင္ပင္ ေပၚထြက္လာေပၿပီ .... ေတာ္လိုက္တဲ့ ပညာရွင္မ်ား
တတ္လိုက္တဲ့ ပညာရွင္မ်ား .... ဘယ္လမွာ ဘယ္နကၡတ္ႀကီးစိုးတယ္...
ဘာကအားေကာင္းတာမို႔ ... ရာသီဥတုက ဘာျဖစ္မယ္ .... အစံုမွ အစံုပဲမဟုတ္လား
.... သိၾကားမင္းကိုပင္ ဘာေကာင္စီး လက္တစ္ဘက္က ဘာကုိကိုင္ဆိုၿပီး
လူ႔ျပည္ကို ဆင္းခိုင္းလိုက္ေသး၏။ သိၾကားမင္းသည္လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါ
လူ႕ျပည္ကို ဆင္းဆင္းလာရသည္မွာ ေမာေနရွာေပေတာ့မည္။ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြက
ခက္ေတာ့လည္း ခက္သား ... ဆရာေနဝင္းျမင့္ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္
ေျပာဘူးတာေလးကို အမွတ္ရေခ်ေသးေတာ့သည္ ... "ဗုဒၶဘာသာဆိုေပမဲ့ မိရိုးဖလာ
နတ္ေလးကိုလည္း ကိုးကြယ္ခ်င္ ပူေဇာ္ခ်င္ၾကေသးတာ"ဟူသည့္ စကားေလးပင္ ......
နတ္ဆိုလည္း ပူေဇာ္လိုက္ ပသလိုက္တာပဲ .... ယၾတာဆိုလည္း ေခ်လိုက္တာပဲ .....
ေဟာ ... ေဗဒင္ဆိုလည္း ေမးၾကျမန္းၾကျပန္ေရာ ..... ဟုတ္သည္ .... ယခု
က်ေနာ္ေျပာခ်င္သည့္ ေရးျပခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာကား ေဗဒင္အေၾကာင္း ....
က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ဘူးရာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ႀကံဳ႕ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ေဗဒင္ႏွင့္
ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းေလးေတြကို ေရးျပခ်င္လို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္
နိဒါန္းပ်ိဳးေနတာပါ ...။
ျဖစ္စဥ္ (၁)
" အိပ္မက္တထၱံဳ ၊ ေဗဒင္ယံု ၊ လူႏံု ဒုမိစ ၦာ " က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က
အိမ္နံရံမွာ အေဖေရးၿပီး ကပ္ထားသည့္ စာေလး .... ငယ္စဥ္က အဓိပၸါယ္ကို
မသိေပမဲ့ ရြတ္ေကာင္းသည္မို႔ ရြတ္ရင္း အမွတ္ရေနသည့္ စကားစုေလး .....
ထိုေဗဒင္ႏွင့္ က်ေနာ္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေစသည္ကား သကၠရာဇ္ ၂၀၀၈ ၏ ေဆာင္းညတစ္ည
ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ပန္းၿခံေလးတစ္ခုကို က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု
အလည္သြားရာက စေလသည္ေပါ့။ ထိုၿမိဳ႕ေလး၏ ပန္းၿခံသည္ ညကိုးနာရီထိုးလွ်င္
ပိတ္၏။ ထိုပန္းၿခံေလးထဲသို႔ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု
အပန္းေျဖရန္သြားၾကျခင္း မဟုတ္ ... ပန္းၿခံေလးထဲတြင္
ေလေသနတ္ပစ္ကြင္းရွိသည့္အတြက္ ေလေသနတ္သြားပစ္ၾကျခင္း ....ဤကား
ဆင္ေျချဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ (အမွန္ကား ပန္းၿခံထဲ အတြဲေခ်ာင္းရန္
သြားျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။) ေလေသနတ္ပစ္ကြင္းတြင္
မိမိမ်က္ႏွာမူရာႏွင့္ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔အကြာ တန္းတစ္ခုေပၚတြင္
ႏို႕ဆီဗူးမ်ားကို တန္းစီထားၿပီး အေစာင့္ထံမွ ေလေသနတ္ငွား
ခဲက်ည္ဆံေလးမ်ားကို ဝယ္ယူၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ခ်ိန္ စိတ္ႀကိဳက္ပစ္ၾကရျခင္း
ျဖစ္သည္။ ႏိုဆီဗူးကို ခဲက်ည္ဆံေလး ထိမွန္သြားၿပီး တန္းေပၚမွ
လႊင့္ထြက္သြား/လႊင့္က်သြားသည့္ အခါ ခံစားရသည့္ အရသာ .... ခံစားခ်က္ ...
သို႕တည္းမဟုတ္ ခ်ဳပ္တည္းထားရသည့္ မေက်နပ္မႈမ်ားကို ေဖာက္ထုတ္လိုက္ရသလို
ခံစားမႈမ်ိဳး ....... ထိုေန႔ညက က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု
ေလေသနတ္ပစ္ကြင္းမွ ထြက္လာေတာ့ ညကိုးနာရီ ထိုးလုၿပီ ...
ပန္းၿခံပိတ္ေတာ့မည္ဟု အခ်က္ေပးေနေခ်ၿပီ။ ပန္းၿခံမွ ထြက္ခြာရန္
အုတ္လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္အလာ ေမ်ာက္ေလွာင့္အိမ္အနီးတြင္
မီးလံုးေလးတစ္လံုးထြန္းထားၿပီး စာအုပ္သံုးေလးအုပ္တင္ထားသည့္
စားပြဲေလးတစ္ခုႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ေရးထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးက "ေဗဒင္
ေဟာသည္။ တစ္ခါၾကည့္ ၁၀၀ က်ပ္" ပန္းၿခံပိတ္ေတာ့မည္မို႔
ေဗဒင္ဆရာႀကီးမွာလည္း သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို သူ႔လြယ္အိတ္ႀကီးအတြင္းသို႔
သိမ္းဆည္းေနေလၿပီ။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က "ဦးေလး
က်ေနာ္တို႔ ေဗဒင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ..."ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ ထိုင္လွ်က္သား
ပစၥည္မ်ား သိမ္းဆည္းေနသည့္ ေဗဒင္ဆရာမွ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ကို ေမာ္ၾကည့္ကာ
.... "အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး ... ပန္းၿခံ ပိတ္ေတာ့မယ္ .." ဟု ျပန္ေျဖသည္။
ဒါကိုပင္ သေကာင့္သားက " ဦးေလး ဆရာရယ္ ... လုပ္ပါဗ်ာ .... အခုမွ
ပထမအခ်က္ေပး ကလိုင္ပဲရွိပါေသးတယ္ ..." ေစာဒက တက္လိုက္ျပန္သည္။ ေဗဒင္ဆရာက
"တစ္ခါၾကည့္ တစ္ရာေနာ့" ....... "ဟုတ္ပါၿပီ ... ဆရာရယ္ ....
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕က ငါးေယာက္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ရာေတာ့ မလုပ္နဲ႔
တစ္ေယာက္ကို ငါးဆယ္နဲ႔ ထားလိုက္ဗ်ာ..." ေဗဒင္ဆရာက မရေၾကာင္းေျပာ ...
သေကာင့္သားက ေစ်းဆစ္ ... အဆံုးမေတာ့ ... ငါးေယာက္စာကို သံုးရာက်ပ္ႏွင့္
ေစ်းတည့္သြားေတာ့သည္။ ပထမဆံုးစတင္ေမးသည္ကား ေစ်းဆစ္သည့္ သေကာင့္သား ...
သူ႔ကို ေဗဒင္ဆရာက ေမြးရက္ ေမြးလ ေမြးႏွစ္ႏွင့္ ဘာေန႔သားလဲဟု ေမးကာ သူ၏
မွတ္စုစာအုပ္ကို လွန္ကာ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဟာေတာ့သည္။ သူၿပီးေတာ့
ေနာက္တစ္ေယာက္ ထိုနည္းတူစြာ မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွပင္ ၾကည့္ၿပီး ေဟာျပန္သည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ ထိုနည္း၄င္း .... ေလးေယာက္ေျမာက္တြင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း
သေကာင့္သားက ဇာတ္လမ္းစေခ်ၿပီ။ "ေနဦး ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ ...
ခင္ဗ်ားေဗဒင္ေဟာတာကလည္း က်ေနာ္တို႔ သံုးေယာက္လံုး အေၾကာင္းအရာ
အတူတူႀကီးပဲ ... ဒါေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေနာ့ .... ခင္ဗ်ားက
စာအုပ္ထဲကအတိုင္းပဲ ဖတ္ျပေနတာ ..... က်ေနာ္တို႔က ေဗဒင္ေဟာခ
မေပးႏိုင္ဘူး... ဘယ္ႏွယ္ဗ်ာ .... သံုးေယာက္လံုး အတူတူဆိုေတာ့ . . . ."
ေဗဒင္ဆရာမွာ နည္းနည္းေတာ့ ကၽြဲၿမီးတိုသြားပံုရတာမို႔ ... က်ေနာ္တို႔
ေလးေယာက္ကလည္း "ဟုတ္တယ္ .... ခင္ဗ်ားဟာက သံုးေယာက္လံုး အေၾကာင္းအရာ အတူတူ
ေဟာေနေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး ......"ဟု ေစာဒကတက္လိုက္ၾကတာမို႔
...ေဗဒင္ဆရာမွာ ဘာေျပာရမွန္း မသိ .... ထိုစဥ္ ပန္းၿခံအတြင္းမွ
ထြက္ခြာၾကရန္ ေနာက္ဆံုး အခ်က္ေပးသံကလည္း ျမည္လာသည္မို႔ က်ေနာ္တို႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ တစ္ႏွစ္သံုးဟု သံၿပိဳင္ေရရြတ္ၿပီး ....
ပန္းၿခံထြက္ေပါက္သို႔ သုတ္ေျခတင္ ..... ေနာက္နားမွ ေဗဒင္ဆရာ၏
ေမတၱာပို႔သသံကား
"ေသနာေလးေတြ သူတို႔ပဲ ေမြးရက္ေမြးလေမြးႏွစ္နဲ႔ ေန႕သားတစ္ခုတည္းေျပာၿပီး "
ျဖစ္စဥ္ (၂)
သကၠရာဇ္ ၁၉၉၉ ၏ ကုန္ဆံုးကာနီးေန႔ရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ္တို႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ အနီးစခန္း သံမဏိစက္ရံုသို႔
လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္ သံုးလဝင္ေရာက္ရန္ ေရာက္ရွိေနၾကသည္။
စေနတနဂၤေႏြရက္မ်ားတြင္ ရံုးပိတ္ရက္မို႔ ျပင္ဦးလြင္သို႔ သြားလွ်င္သြား
သို႔မဟုတ္ မႏ ၱေလးဘက္သို႔ ဆင္းလွ်င္ဆင္း ...... တစ္ခုေသာ ရံုးပိတ္ရက္
စေနေန႔တြင္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု မႏ ၱေလးဘက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။
မႏ ၱေလးေရာက္ေတာ့ ေစ်းခ်ိဳ ဘုရားႀကီး၊ မႏၱေလးေတာင္ တိရိစ ၦာန္ဥယ်ာဥ္ဟု
ေအာ္ေခၚေနေသာ လိုင္းကားျဖင့္ ေျမြႀကီးႏွစ္ေကာင္ရွိရာ မႏ ၱေလးေတာင္ေပၚသို႔
ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္။ ဇာတ္လမ္းက မႏ ၱေလးေတာင္ေပၚတြင္ စပါၿပီ..... "ဓာတ္ပံု
ရိုက္မလား ညီေလးတို႔ . . . တစ္ပံုမွ ၁၅၀ တည္း .... အမွတ္တရေပါ့ ...
ရိုက္သြားပါ ... အခုရိုက္ အခုရတယ္ ...." ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္
အမွတ္တရရိုက္ၾကတာေပါ့ဟူသည့္အေတြးျဖင့္ ရိုက္ျဖစ္ၾကသည္။ မ်ားမ်ားေတာ့
မရိုက္ပါ တစ္ေယာက္ကို သံုးပံုစီႏွင့္ အဖြဲ႕လိုက္ပံုကႏွစ္ပံု ....
ဓာတ္ပံုေတြ ထြက္လာေတာ့ ..... တစ္ပံုကို သံုးမ်ိဳးေလာက္ထြက္လာသည္။
တစ္ေယာက္ခ်င္းရိုက္ထားသည့္ ပံုတစ္ပံုကို အသည္းပံုေလးေဖာ္ၿပီးတစ္မ်ိဳး ...
ႏွစ္ကိုယ္ခြဲၿပီး တစ္ဖံုဆိုေတာ့ .... က်ေနာ္တို႔
အႏွိပ္ကြပ္ခံလိုက္ရေတာ့သည္။ စိတ္ထဲကမေက်မနပ္ႏွင့္ ေျပာၾကေသာ္လည္း
ထူးမျခားနား ..... ထိုေနရာမွ မေက်မနပ္ျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ....
ေတြ႕ျပန္ေခ်ၿပီ ... ေဗဒင္ေဟာခန္းမ်ား ..... က်ေနာ့္တို႔ သူငယ္ခ်င္းထဲမွ
တစ္ေယာက္က ေဗဒင္ၾကည့္မည္ဟု ဆိုလာျပန္ရာ .... ေစာေစာကမွ
အႏွိပ္ကြပ္ခံထားရသည့္မို႔ က်ေနာ္ႏွင့္ က်န္သူမ်ားက မၾကည့္ရန္ေျပာသည္။
ထိုသေကာင့္သားက မရ .... ပုဏၰားဝတ္စံုႏွင့္ ေဗဒင္ဆရာထံ
ေဗဒင္လကၡဏာၾကည့္ေတာ့သည္။ ေဗဒင္ေဟာခက ၅၀၀ က်ပ္ ..... ေဟာရင္းေျပာရင္းျဖင့္
အဆံုးသတ္ကား ယၾတာေခ်ရမည္ဆိုသည့္ႏွင့္ အဆံုးသတ္ေတာ့သည္။ သေကာင့္သားကား
"ယၾတာဖိုးက ဘယ္ေလာက္က်မွာလဲ ..."ဟု ေမးသည္ရွိေသာ္ ... ေဗဒင္ဆရာကား
"မင့္စိတ္ထဲမွာ ကိုးကြယ္ရာလို႔ ယံုၾကည္ထားတာ ဘာေတြရွိသလဲ"
ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ ... သေကာင့္သားကလည္း "ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္သာ ကိုးကြယ္
ယံုၾကည္ရာ"ဟုေျဖ ... ေဗဒင္ဆရာက အလိုမက် "ရတနာသံုးပါးေလာက္ေတာ့
လုပ္ကြာ"ဆိုၿပီး ေျပလည္သြားကာ ..... သံုးေထာင္က်ပ္တိတိျဖင့္
ယၾတာေခ်ခြင့္ရလိုက္ေလသည္။ ထိုယၾတာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း
သေကာင့္သား ယခု အသက္ေလးဆယ္ျပည့္ခါနီးအထိ တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးအျဖစ္
ရွိေနပါေသးသည္။
ဤသည္ကား ေဆာင္းနံနက္ခင္း ႏွင္းမႈန္ေတြၾကား ေစ်းကေလးအတြင္းမွ
"သႀကၤန္စာေတြရမယ္ .... သႀကၤန္စာေတြ .... တစ္ေစာင္မွ သံုးရာ .....
ဆင္းရဲသားေတြ ခ်မ္းသာမယ္တဲ့ .... သႀကၤန္စာေတြ .... သႀကၤန္စာ ......"
ထိုေအာ္သံၾကားရာမွ ...လြင့္ေမွ်ာသြားသည့္ အတိတ္ဆီသို႔
တမ္းတမိသြားျခင္းမွ်သာ ........
ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ . .
k.t.w.l
