@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
က်ေနာ္ အိပ္မရႏိုင္ျဖစ္ေနေသာ ညမွာ အခန္းငယ္ေလးထဲမွေန၍ အတိတ္ကို
တိတ္တဆိတ္သတိရေနမိ၏။ က်ေနာ့္ အခန္းငယ္ေလးဟု သံုးႏႈန္းရျခင္းမွာ
က်ေနာ္ေနေသာအခန္းငယ္ေလးသည္ ၁၀ေပပတ္လည္မွ်ရွိေသာ အခန္းေလးျဖစ္
ျခင္းေၾကာင့္ပင္…။ ဒီအခန္းငယ္ေလးကို က်ေနာ္အိပ္ခ်ိန္ႏွင့္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားခ်ိန္မွသာ
ေနေလ့ရွိသည္။ ဒီအခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ခုတင္တစ္လံုး၊ စာအုပ္စင္ေလးတစ္ခု၊ စာၾကည့္စားပြဲ
တစ္လံုး၊ စာအုပ္ေသတၱာႏွစ္လံုးမွအပ က်န္ပစၥည္းမ်ားဘာဆိုဘာမွ်မရွိေခ်။
ဒီည က်ေနာ္ ၁၁နာရီထိုးမွအခန္းသို႔ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္မ်ားေနသည့္အတြက္
အားပါးတရ အိပ္စက္ပစ္မည္ဟုႀကံရြယ္ေသာ္လည္း လဲေလ်ာင္းလိုက္ခါမွ အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔က
လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေလ၏။ ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးမ်ားၾကားမွ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္
က ေနထိုင္ခဲ့ရေသာ ၿမိဳ႕ေလးဆီသို႔ အေတြးမ်ားေရာက္ရွိသြားေပေတာ့သည္။
အတိတ္မွ ေန႔ရက္မ်ားသည္ က်ေနာ့္အား ကလူက်ီစယ္ေနၾက၏။ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္ခဲ့ရေသာ
သံုးႏွစ္တာကာလအပိုင္းအျခားေလးသည္ အပူပင္မဲ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ားဟု အမည္တပ္မရေသာ္လည္း
မြန္းၾကပ္မႈမ်ားနည္းပါးေသာေန႔ရက္မ်ားဟုဆိုလွ်င္မွားအံ့မထင္။ ၿမိဳ႕ေလးဆိုေပမယ့္ ျမန္မာျပည္
ေျမာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးပင္။ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္မို႔ လူမ်ိဳးစံု အေရာင္အေသြးစံုပင္။
က်ေနာ္ အဲ့ဒီဧရာ၀တီကမ္းနေဘးက ၿမိဳ႕ေလးဆီကို ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
တၿပံဳတမႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ျခင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ဆိုသည္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္ သူျဖစ္ခ်င္တာ
ေတြျဖစ္ေနတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ က်ေနာ္ပညာရင္ႏို႔ေသာက္စို႔ခဲ့
ရေသာ ဗာဒံပင္ပုေလးေတြ၊ အင္ဂ်င္ပ်က္ေတြ၊ တြင္ခံုပ်က္ေတြ၊ ၀ပ္ေရွာ့ရံုေတြ၊ တံစဥ္းေတြ၊
ျပဳတ္တူေတြႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ဒီညမွာ က်ေနာ္တမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနမိပါသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္လြမ္းေနမိပါသနည္းဟုေမးခဲ့ၾကေသာ္ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ က်ေနာ္အလြဲေတြ
အေျမာက္အမ်ားရွိေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ဟုသာ ေျဖပါရေစေတာ့။ ျခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ က်ေနာ္
လြမ္းေနမိသည္မွာ အေၾကာင္းဆက္၍ မေပါင္းဖက္ရေသာ ခ်စ္သူေလးသို႔မဟုတ္သည္ကို
သိေစလိုပါသည္။ ( ေပါရဲလိုက္တာဟု ဆိုၾကလွ်င္လည္း ဆိုၾကေစေတာ့..။ ) က်ေနာ့္အလြမ္းမ်ား
ကိုဖတ္ၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့သည္ကို အရိပ္အျမြက္ေလာက္ေတာ့
ရိပ္မိၾကလိမ့္မည္ဟုထင္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီညေတာ့က်ေနာ္လြမ္းပါသည္။
အမွန္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ေလးက ဒီေက်ာင္းေတာ္ေလးမွာ လြမ္းစရာေကာင္းသည့္အကြက္ မရွိတာေတာ့
ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်ေနာ္ဒီညမွာ လြမ္းမိတာေတာ့ အေသအခ်ာပင္။
က်ေနာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ပထမဆံုး သတိရမိသည္က ေက်ာင္းေပါက္၀မွ ၂၅က်ပ္သာေပးရေသာ္လည္း
မနက္တိုင္းမွန္မွန္ ၀ယ္မစားႏိုင္ခဲ့ေသာ မုန္းဟင္းခါးဆိုင္ေလးပင္။ ထို ၂၅က်ပ္တန္မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလး
ကိုက်ေနာ္လြမ္းပါသည္။ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ပီေကမ်ားေရာင္းသည့္ မုန္းဟင္းခါးဆိုင္ေလးေဘး
မွ နာနီး ( က်ေနာ္တို႔က ဆိုင္ရွင္ကုလားမႀကီးကိုေခၚေသာ အမည္ ) ဆိုင္က က်ားခံုေလးကို
လြမ္းမိပါသည္။ ၀ပ္ေရွာ့( လက္ေတြ႔)ခ်ိန္တိုင္း သံလံုးကို ေလးေထာင့္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္စားရေသာ
တံစဥ္းျပားႀကီးကိုလည္း လြမ္းမိပါသည္။ က်ေနာ္ပ်င္းလွ်င္ အတန္းလစ္ကာ သြားသြားၿပီးထိုင္ေငးတတ္
ေသာ ျမစ္ကမ္းနေဘးက ဘိလိယက္ခံုႀကီးကိုလည္း က်ေနာ္လြမ္းပါသည္။ ( ယေန႔အထိ က်ေနာ္
ဘိလိယက္မထိုးတတ္ေသာ္လည္း သူမ်ားေတြ ဘိလိယက္ထိုးတာကိုေတာ့ စိတ္၀င္တစား ထိုင္ေငး
တတ္ပါသည္။ ) ၾကက္ေမာက္သီးမ်ားေပါေသာ အခ်ိန္ ညပိုင္းမ်ားတြင္ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာတီး
ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ၾကက္ေမာက္သီးခိုးစားခဲ့ရသည့္ ဗန္းေမာ္သူမ်ားေနသည့္ အေဆာင္ေရွ႕က
ၾကက္ေမာက္ပင္ႀကီးကိုလည္း လြမ္းမိပါသည္။ ( တစ္ညမွာေတာ့ အေဆာင္ရွင္လိုက္၍ ေျပးခဲ့ရေသး
၏။ ) ဟတ္တီးေခၚ ဖန္ခြက္ေသးေသးေလးႏွင့္ အလင္းတန္းလၻက္ရည္ဆိုင္မွ ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္ကို
လည္း လြမ္းမိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ညေနမ်ားတြင္ ဆုေတာင္းျပည့္ ဘုရားမွာ စိတ္မမွန္ေသာလူႀကီး
ႏွင့္ ေပါက္တတ္ကရစကားေတြေျပာရတာကိုလည္း လြမ္းမိပါသည္။ ( ထိုလူႀကီးထံမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း
စကားမ်ားကို ၾကားရတတ္ပါသည္။ )
ေဆာင္းတြင္းမနက္ေစာေစာမွာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းသို႔ လိုက္ကူေပးခဲ့ရေသာ ကခ်င္သူငယ္ခ်င္း
ေလးကိုလည္း လြမ္းမိပါသည္။ ( စာေမးပြဲေျဖခါနီးေသာ စာမရေသာသူငယ္ခ်င္းက ဘုရားရွိခိုး
ေက်ာင္းသို႔ ဆုေတာင္းသြားျခင္းပါ။ )မနက္တိုင္း အေဆာင္ပိုင္ရွင္မိန္းမႀကီးကသားျဖစ္သူကို
ႏိုးေသာ “အာစလမ္း…အာစလမ္း..”ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ “ ေဂ်…အာယား..အာယားး”ဟု
ထူးတတ္ေသာ က်ေနာ့္ကိုခင္ေသာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္းလြမ္းမိပါသည္။
( သူနဲ႔ခင္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္အမဲသားမစားေတာ့သည္မွာ ယေန႔အထိပါ။ )
က်ေနာ္ႏွင့္အတူ လက္ေတြ႕လုပ္ရန္က်ေသာ္လည္း က်ေနာ္တစ္ဦးတည္းကိုသာ ပံုအပ္ၿပီး ျပန္ျပန္
သြားတတ္ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္လြမ္းပါသည္။က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းအားရက္
မ်ားတြင္ သူႏွင့္အတူ အလုပ္ကူလုပ္ေပးရန္ေခၚကာ သူ႕အပ္ထည္မ်ား အဆင္ေျပလွ်င္ လၻက္ရည္
၀ယ္တိုက္တတ္ေသာ က်ေနာ့္၏လက္ေတြ႕ဆရာကိုလည္းလြမ္းမိပါသည္။
ပဲဖတ္ခ်ဥ္ေကာင္းသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အိမ္မွေငြပို႔ေသာ လဆန္းရက္မ်ားတြင္ အာမီရမ္သြား
သြားေသာက္ရေသာ ေထာက္(၈)နား အရက္ဆိုင္ေလးကိုလည္းလြမ္းမိပါသည္။ ပိုက္ဆံျပတ္တိုင္း
မုန္႔၀ယ္ေကၽြးသလို ပိုက္ဆံလည္းေခ်းေပးေသာ က်ေနာ္တို႔ေမဂ်ာက ကြင္း (queen) ေလးကိုလည္း
က်ေနာ္လြမ္းပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္းေဘာ့လံုးၿပိဳင္ပြဲတြင္ က်ေနာ့္အား အ၀ါကတ္ျပေသာ ေဘာ့လံုး
ဒိုင္လူႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္လုပြဲမွာ က်ေနာ့္အားပန္းစည္းဆက္ခဲ့ေသာ စီနီယာ မမကိုလည္း လြမ္းမိပါသည္။
မုတ္ဆိ္တ္ေမႊး ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ဗရပ်စ္ႏွင့္ ကြမ္းတဖြတ္ဖြတ္၀ါးေသာ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ မာမူႀကီးကိုလည္း
လြမ္းမိပါသည္။ ( သူကက်ေနာ့္ကို အသားျဖဴစပ္စပ္ႏွင့္ တစ္ေဆာင္လံုးမွာ ေျပာရခက္ဆံုးေကာင္ဟု
မွတ္ခ်က္ေပးပါသည္။ ) ဗလမင္းထင္တံတားဖြင့္ပြဲမွာ မနက္အေစာႀကီး က်ေနာ့္ကိုလာႏိႈးကာ
က်ေနာ္မလိုက္ခ်င္ဟုဆိုသျဖင့္ စိတ္ဆိုးျပန္သြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလြမ္းမိပါသည္။
က်ေနာ္အစသန္သျဖင့္ ငိုယိုသြားရေသာ အတန္းထဲမွ ရိုး၀မ္း ( အဆင့္တစ္) သူငယ္ခ်င္းမေလး
ကိုလည္းလြမ္းမိပါသည္။ တန္ေဆာင္တိုင္ညမွာ မအိပ္ၾကေၾကးဟုဆိုကာ တစ္ညလံုးစက္ဘီး
ေလွ်ာက္စီးကာ မနက္၂နာရီထိုး အေဆာင္ရွင္က တံခါးမဖြင့္ေပးသျဖင့္ ေရတမာပင္ေအာက္ အုတ္ခံု
၀ိုင္းေလးမွာ တစ္ညလံုးမိုးလင္းခဲ့ရသည္ ေဆးေပါင္းခေသာညကိုလည္း လြမ္းမိပါသည္။
၁၀ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး အေဆာင္မွ အ၀တ္အစားမ်ားကို ခိုးေသာ သူခိုးေလး
ကိုဖမ္းမိေသာ ညကိုလည္း သတိတရလြမ္းေနမိ၏။ ( သူခိုးေလးမွာ အသက္ ၁၂ႏွစ္ခန္႔သာ
ရွိပါလိမ့္ဦးမည္။ )
က်ေနာ္ေရးေပးေသာရည္းစားစာႏွင့္ အဆင္ေျပသြား၍ ေရႊေတာင္တန္းေခါက္ဆြဲဆိုင္တြင္
အ၀စားေစေသာ ဟိုပင္ၿမိဳ႕သားသူငယ္ခ်င္းအားလည္း လြမ္းမိပါသည္။ (ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို
ဒီေကာင္ ကေလး သံုးေယာက္ေလာက္ေတာ့ရေနေလာက္ေပၿပီ။ ) သူတို႔ေမဂ်ာေဘာ့လံုးအသင္း
က်ေနာ္တို႔ေမဂ်ာေဘာ့လံုးအသင္းကို ရႈံးသျဖင့္ က်ေနာ့္အားလာရန္ေတြ႕ေသာ ကခ်င္တိုင္းရင္သူ
သူငယ္ခ်င္းမေလးအားလည္း လြမ္းးမိပါသည္။ ညအခ်ိန္ပ်င္းလွ်င္ စက္ဘီးတစ္စင္းျဖင့္ တာရိုးလမ္း
ေပၚမွာ သီခ်င္းေအာ္ဆိုခဲ့ရေသာ ညမ်ားကိုလည္း ေမ့မရပဲ လြမ္းမိပါသည္။ ထမင္းလခမွန္မွန္မေပး
ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အား ထမင္းမွန္မွန္ေကၽြးေပးေသာ ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးကိုလည္း
က်ေနာ္လြမ္းပါသည္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ပညာဆည္းပူးၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ထြက္ခြာလာခ်ိန္မွာ
ၿမိဳ႕ေလးႏွင့္အတူ လက္ျပက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မံုရြာၿမိဳ႕သားက်ေနာ့္ဆရားအားလည္းလြမ္းမိပါသည္။
ဒါေတြကေတာ့ ဒီညက်ေနာ့္အေတြးထဲ၀င္ေရာက္လာေသာ ေတာင္စဥ္ေရမရအလြမ္းမ်ားပင္..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္လြမ္းေနမိပါသည္…။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္….
K.T.W.L
No comments:
Post a Comment