ဆားေမွာ္ေက်းရြာေလးမွ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ထြက္ခြာလာေတာ့ နံနက္ ၁၁ နာရီ ထိုးေတာ့မည္။ ေနာက္မွ လိုက္ပါလာသည့္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးမွာလည္း ဆားေမွာ္ေက်းရြာတြင္ က်ေနာ္တို႔အား မီလာသည့္မို႔ အဖြဲ႕ဝင္အင္အား ၇ ဦးျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္တြင္ကား တိမ္တိုက္မ်ားက ဟိုနားတစ္စု ဒီနားတစ္စုႏွင့္ …. ဒီရက္ပိုင္းမ်ားအတြင္း မိုးျပတ္သြားသည္မို႔ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဆိုးဝါးသည့္ေနရာ သိပ္မေတြ႕ရ…။ အရင္ႏွစ္မ်ားကဆိုလွ်င္ ဆားေမွာ္ေက်းရြာ မေရာက္မီ ေဟာင္းတုန္းေက်းရြာမွ ထြက္လွ်င္ပင္ ရြံ႕မ်ား ဗြက္မ်ားကို စတင္ရုန္းၾကရၿပီ ။ ယခုႏွစ္မွာေတာ့ လမ္းခရီးက သိပ္မဆိုးဝါးတာကတစ္ေၾကာင္း လူအင္အားနည္းသည္မို႔ တစ္စီးႏွင့္တစ္စီး သိပ္ေစာင့္စရာမလိုသလို ဆိုင္ကယ္စီးကၽြမ္းက်င္ၾကသူမ်ားမို႔ ခရီးတြင္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ခရီးဆက္လာၾကရင္း ပထမက်ေနာ္ စဥ္းစားထားသည့္ ႏွစ္တိုင္းသြားေနက် ဆားေမွာ္ေက်းရြာမွ နားက်ိဳင္းေက်းရြာ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ မူလေခါင္တုန္းစည္ေက်းရြာကိုဆက္သြား ျပန္လာၿပီး ရြာစဥ္အလိုက္မဟုတ္ပဲ အျပန္လမ္း၏ နားမက်ိဳင္းေက်းရြာမွ ေခ်ာင္းကူးသြားရသည့္ နားဖာေက်းရြာသို႔ ဝင္သည့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ကာ နားဖာေက်းရြာကို အရင္ဝင္ၿပီး နားမက်ိဳင္း၊ မူလေခါင္တုန္႔စည္ရြာသို႔ ခရီးဆက္မည့္ အစီအစဥ္ကို ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနၾကရင္း တိုင္ပင္ေတာ့ အားလံုးက သေဘာတူသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ နားဖာေက်းရြာသို႔ အရင္သြားလိုသနည္းဟုဆိုေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ဒီဘက္ရြာေတြကို စာေရးကိရိယာ အလွဴခရီးေရာက္ရွိခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္လံုး ညေနပိုင္း ေက်ာင္းဆင္းၿပီးခ်ိန္မွသာ ေရာက္ရွိၾကတာမို႔ ေက်ာင္းသူ/သားေလးမ်ားကို စံုစံုညီညီ မေတြ႕ရျခင္းက တစ္ခ်က္၊ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ အျပန္လမ္းတြင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျပန္ႏိုင္ရန္ ေတြးမိသည္က တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ နားဖာေက်းရြာေလးဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ၾကျခင္းပင္…။ နားဖားေက်းရြာေလးကား ေခ်ာင္းကမ္းေဘးေလးတြင္ တည္ရွိသည့္ ေက်းရြာေလးျဖစ္ၿပီး အိမ္ေျခ ၇၀ နီးပါးခန္႔ရွိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ရြာေလးအနီးက ေခ်ာင္းေလးကို ေရာက္ေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္းမွ ရြာခံတစ္ဦးမွ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးရမည့္ ေရတိမ္သည့္ ေနရာေလးအား လမ္းညႊန္ေပး၏၊။ နားဖာေက်းရြာသို႔ ေခ်ာင္းေလးကူးၿပီး တက္ရသည့္ ကမ္းပါးမွာ နည္းနည္းမက္ေစာက္ေနသည့္မို႔ က်ေနာ္မို႔ အဖြဲ႕သားမ်ားကို ဆိုင္ကယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမာင္းၾကရန္ ေအာ္ဟစ္ သတိေပးေနရသည္။ က်ေနာ့္သတိေပးသံ မဆံုးေသးခင္ ေခ်ာင္းကမ္းကိုတက္သည့္ အဖြဲ႕သား ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ျပန္ေလွ်ာက်ကာ လွဲေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို စက္ရပ္ကာ သြားေရာက္ ကူညီၾကရ၏။ ၿပီးရင္ တစ္စီးခ်င္း တစ္စီးခ်င္းကို ဝိုင္းဝန္းကူတြန္းကာ ကမ္းပါးေပၚေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔အား ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးသည့္ ရြာခံလူႀကီးကို စာသင္ေက်ာင္းသို႔ စာေရးကိရိယာ လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေက်ာင္းေလးဆီသို႔ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕အား ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။ နားဖာေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ေျပာင္းလဲမႈ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိေခ်။ စာသင္ေဆာင္ေလး ေအာက္သို႔ က်ေနာ္တို႔ ဆိုင္ကယ္မ်ား ေမာင္းဝင္ရပ္တန္႔ၿပီး စာေရးကိရိယာမ်ားကို စာသင္ေဆာင္ေပၚသို႔ သယ္ယူရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္ ေက်ာင္းဆရာေလးက က်ေနာ္တို႔အား လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္၏။ ေက်ာင္းဆရာေလးမွ က်ေနာ့္အား "ဟာ… ဆရာႀကီးပါလား…."ဟု အသံျပဳႏႈတ္ဆက္သည့္အတြက္ ၾကည့္မိသည့္အခါ က်ေနာ္ က်ဴရွင္ဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးသည့္ ဒုတိယေျမာက္ႏွစ္တြင္ က်ေနာ္ စာသင္ၾကားေပးခဲ့ရသည့္ နားမက်ိဳင္းေက်းရြာမွ ေက်ာင္းသားေလးပင္…. သူမွ ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ေတာ့ က်ေနာ္မွလည္း" ဟာ..ေဟ့… မင္းဒီေက်ာင္းမွာ တာဝန္က်ေနတာလား … မႏွစ္တုန္းက မေတြ႔ပါဘူး…"ဟု ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွလည္း ၾကည္ႏူးမိ၏။ မိမိသင္ၾကားေပးလိုက္သည့္ ေက်ာင္းသားသည့္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ဤသို႔ေသာ စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာ တာဝန္က်ကာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ တတ္သည့္ ပညာျဖင့္ ျပန္လည္ သင္ၾကားေပးေနသည္ မဟုတ္ပါလား….။ က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္တပည့္ေလး ေက်ာင္းဆရာမွာ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ စာသင္ေဆာင္ေလးေပၚသို႔ တက္လာၾကသည္။ သူ၏ ေျပာစကားအရ ဤနားဖာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတြင္ တာဝန္ခံေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ တာဝန္ယူေနရေၾကာင္းသိရသလို စာသင္ေဆာင္ေလးကိုလည္း အခန္းတိုးခ်ဲ႕ထားေၾကာင္း သူေျပာမွ သတိထားမိေတာ့သည္။ က်ေနာ္မွ ေက်ာင္းသား/သူ အေရအတြက္ကို ေမးျမန္းသည့္အခါ စုစုေပါင္း သူငယ္တန္းမွ စတုတၳတန္းအထိ ၄၅ ဦးရွိေၾကာင္း သိရသျဖင့္ လွဴဒါန္းမည့္ စာေရးကိရိယာမ်ားကို တြက္ခ်က္ေနရာခ်ကာ ေက်ာင္းသံုး ေျမျဖဴ၊ ေဘာလ္ပင္(နီ)၊ သင္ပုန္းဖ်က္မ်ားကို ေပးအပ္သည့္ ပံုေလးကို မွတ္တမ္းတင္ရိုက္ကူးၿပီး ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို စာေရးကိရိယာေလးမ်ား ဆက္လက္ ေဝငၾကေတာ့သည္။ က်ေနာ့္မွာ ေက်ာင္းဆရာေလးႏွင့္ စကားေျပာရင္း အလွဴမွတ္တမ္းေလးေရးမွတ္ေနသျဖင့္ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္ျခင္းကို က်ေနာ့္အဖြဲ႕သားတစ္ဦးမွ တာဝန္ယူကာ မွတ္တမ္းတင္ေပးေနသည္။စာေရးကိရိယာမ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကေၾကာင္း ၾကားသိသြားၾကသည့္ ေက်းရြာအတြင္းမွ ရြာခံမ်ား စာသင္ေက်ာင္းေလးဆီသို႔ တစ္ဦးၿပီး တစ္ဦး ေရာက္လာၾကသည္။ မႏွစ္က ႀကံဳခဲ့ရသည့္ မူလတန္းအဆင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီး အလယ္တန္းအဆင့္အား နမီးေက်းရြာတြင္ ေက်ာင္းထားရာ မိဘမ်ားႏွင့္ ခြဲမေနႏိုင္ ေက်ာင္းလည္း ေနခ်င္ေသးသျဖင့္ စတုတၳတန္းတြင္ ျပန္လည္ပညာသင္ၾကားေနသည့္ ေက်ာင္းသားေလးမွာ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ စာေရးကိရိယာ လွဴဒါန္းရာ သူ႔အတြက္ မပါမည္ကို စိုးရိမ္ၿပီး စာသင္ေဆာင္ေလး ေအာက္တြင္ တရႈံ႕ရံႈ႕ငိုေၾကြးေနသည္ကို အမွတ္ရ၍ ေမးၾကည့္သည့္အခါ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ၿပီဟု သိရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေသး၏။ က်ေနာ္ ဘာေျပာႏိုင္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ… ဒီလို ကေလးမ်ိဳးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား ရွိခဲ့ၿပီ… ရွိေနၿပီလဲ ဟု ေတြးမိေခ်သည္။ စိတ္မေကာင္းစရာကို ၾကာၾကာမေတြးလိုသည့္အတြက္ က်ေနာ့္တပည့္ ေက်ာင္းဆရာေလးအား က်ေနာ္ယူေဆာင္လာသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ စာေစာင္ေလးမ်ားႏွင့္ လူႀကီးမ်ားအတြက္ ဂ်ာနယ္မ်ားကို ေပးရာ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ စာၾကည့္တိုက္ေလး တည္ေထာင္ရန္ အစီအစဥ္ရွိေၾကာင္း ေျပာျပေနေသး၏။ က်ေနာ္မွလည္း ေမာ္လူးသို႔ေရာက္လွ်င္ က်ေနာ့္ထံသို႔ ဝင္ၿပီး ဂ်ာနယ္စာေစာင္မ်ား လာယူရန္ေျပာမိသည္။ အလွဴမွတ္တမ္း စာရင္းေလး ေရးမွတ္ၿပီးေသာအခါ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္သူမွ သူ႔ရိုက္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုေလးမ်ား ေကာင္းမေကာင္းၾကည့္ရန္ ကင္မရာေလးအား က်ေနာ့္ကိုေပး၍ ၾကည့္မိရာ တစ္ပံုမွ မရိုက္ထားေသးေၾကာင္း ေတြ႕ရသျဖင့္ ကေလးမ်ားအား စာေရးကိရိယာ ေပးအပ္ေနသည့္ ပံုေလးမ်ားကို ျပန္ရိုက္ရျပန္သည္။ လွဴဒါန္းမႈအားလံုး ၿပီးဆံုးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ က်န္ေနေသးသည့္ ေက်းရြာမ်ားသို႔ ခရီးဆက္ရန္ အားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ပစၥည္းမ်ားကို ဆိုင္ကယ္မ်ားေပၚသို႔ ျပန္လည္တင္ေဆာင္ၿပီး ခရီးဆက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂နာရီ ခြဲေခ်ၿပီ….။
No comments:
Post a Comment