ေခတ္ျကီးကိုက
တရားကို ေတးဆို အေဖကို သားဆဲ၊
ေဆြမ်ိဳးထဲက ဓားျပတိုက္၊ မိုက္ရဲေတာ့ ေသာတာပန္ ၊
မေကာင္းၾကံက သမာဓိ ၊ ေရႊရွိမွ လူလိမၼာ၊
လိမ္ႏိုင္မွ သစၥာရွင္၊ ရိုးသားသူကို အရူးလို႔ထင္၊
အက်ႌပါးနဲ႔ ဥပုသ္သည္၊ ဇရပ္အလည္ ကိုးယိုး ကားယား၊
လူဆင္းရဲက သူေဌးေယာင္ေဆာင္၊ အဝတ္ေျပာင္မွ လူရိုေသ၊
ေရႊရွိဘုရားမွ ရွိခိုးခ်င္၊ အပ်ိဳငယ္က လင္ေနေစာ၊
အမ်ိဳးေကာင္းသမီးက ပိုက္ဆံရွာ၊လင္ရွိမယားက အပ်ိဳလုပ္၊
ဆယ္ႏွစ္သမီးက အိမ္ေထာင္ရွင္၊ဖိုးသူေတာ္က ဗိုလ္စေတာက္ခ်၊
အပ်ိဳေပါက္စ ႏွစ္လင္ယူ၊လူရင္းႏွီးေတာ့ အတိုးခ်၊
ခိုးဓားျပက လူလို႔ေအာ္၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္းက စိတ္ႀကီးဝင္၊
မယ္သီလက အႏုေဆးေဖာ္၊ မေရွာင္တမ္းတိုးတာ တစ္ခုလပ္၊
အမွန္ေျပာေတာ့ အမုန္းပြား၊ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္း အတင္းေျပာ၊
ေခတ္ႀကီးကိုေတာ့ အျပစ္ဆို၊ ကိုယ့္ကိုေတာ့ျဖင့္ အေကာင္းထင္၊
အလွဴေပးရင္း ထမင္းေရာင္း၊ မသာပို႔ရင္း အပ်ိဳလွည့္၊
သူေတာ္ေကာင္းတို႔ တရားပ်က္ၾကၿပီ။
ဗန္းေမာ္ ဆရာေတာ္ ၏ လကၤာအား
Ashin Eaindawbartha (ဓမၼာစရိယ)မွ ျပန္လည္မၽွေဝပါသည္။
No comments:
Post a Comment