ဗ်ဳိင္းမေလးနဲ႔ က်ီးကန္း~~
တစ္ခါက လယ္ကြင္းတစ္ကြင္းရဲ့ ကတြတ္ေပါက္နားမွာ ဗ်ဳိင္းမေလးတစ္ေကာင္ဟာ လာျပီး အစာရွာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအနီးမွာလည္း ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။
ဗ်ဳိင္းမေလးလာတ့ဲ အခါတုိင္း ကုကၠိဳပင္ေပၚက ´´အား…အား``လုိ႔ ေအာ္တ့ဲ အသံကုိ ၾကားရေလ့ရွိတယ္။
ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ အဲဒီ ´´အား…အား`` လုိ႔ ေအာ္တ့ဲအသံကုိ သေဘာက်တယ္။ အလြန္သာယာတယ္။ ခ်ဳိသာတယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ အသံရွင္ကုိေတြ႔ခ်င္လာတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အသံရွင္ရွိရာ ကုကၠဳိပင္ေပၚပ်ံတက္သြားတယ္။ အပင္ေရာက္ေတာ့ ရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႔ရဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ဗ်ဳိင္းမေလး အစာရွာေနတုန္းပဲ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ဟာ အနီးကုိေရာက္လာတယ္။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ မည္းမည္းသဲသဲ က်ီးကန္းေရာက္လာေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ီးကန္ဟာ ကုကၠဳိင္ပင္ေပၚက ေအာ္တ့ဲအတုိင္း ´´အား.အား`` လုိ႔ ေအာ္လုိက္တယ္။ အခုမွ ဗ်ဳိင္းမေလဟာ ေတြ႔ခ်င္ေနတ့ဲ အသံရွင္ကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္။
ေၾသာ္…အရုပ္ဆုိးေပမယ့္ အသံေတာ့ေကာင္းသားပဲ'' လုိ႔ တြက္မိတယ္။
က်ီးကန္းဟာ လွည့္ပတ္ျပီး တအားအား ေအာ္ေနေတာ့ ဗ်ဳိင္းမေလးကဆာေနရွွာတယ္ 'ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖမ္းမိတ့ဲ ငါးအရွင္တစ္ေကာင္ကုိ လွမ္းျပီးပစ္ေပးလုိက္တယ္။ က်ီးကန္းဟာ ငါးကုိရတာနဲ႔ ကုကၠိဳပင္ေပၚပ်ံတက္သြားတယ္။ အရွွင္လတ္လတ္ငါးဟာ တဖ်က္ဖ်က္ျဖစ္ေနေတာ့ က်ီးကန္းဟာ မထိန္းႏုိင္တတ္ဘူး။ ငါးဟာ ေအာက္ကုိလြတ္က်သြားတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ ျပဳတ္က်သြားတ့ဲ ငါးကုိ အလ်င္အျမန္သြားေကာက္လုိက္တယ္။ က်ီးကန္းကလည္း ေအာက္ကုိဆင္းလာတယ္။ ဗ်ဳိင္းမေလး ႏႈတ္သီးထဲက ငါးကုိဆဲြယူလုိက္တယ္။ မကြ်မ္းမက်င္ စားေနတ့ဲ က်ီးကန္းကုိၾကည့္ျပီး ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ သေဘာေတြက်ေနတယ္။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း က်ီးကန္းဟာ ဗ်ဳိင္းမေလးဆီကုိလာတယ္။ ဗ်ဳိင္းမေလးကလည္း သူရွာလုိ႔ရတ့ဲ ငါးကုိေကြ်းတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဗ်ဳိင္းမေလးနဲ႔ က်ီးကန္းဟာ ခင္မင္ရင္းႏွီးရာကေန သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလုိ က်ီးကန္းေန႔တုိင္းလာေနေတာ့ မနီးမေဝးမွာ အစာရွာေနတ့ဲ မိခင္ဗ်ဳိင္းမႀကီးက သတိထားမိတယ္။
´´သမီးေရ…အေမတုိ႔ဗ်ဳိင္းနဲ႔ က်ီးကန္းဟာ အမ်ဳိးလည္းမတူဘူး။ အေရာင္လည္းမတူဘူး။ ဓေလ့စရုိက္လည္း မတူၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမီးအေနနဲ႔ က်ီးကန္းနဲ႔ အေရာတဝင္ မေနနဲ႔ေနာ္`` လုိ႔ သတိေပးလုိက္တယ္။
မိခင္က ဆုံးမေပမယ့္ ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ နားမဝင္ဘူး။ သူတုိ႔ရဲ့ခ်စ္ျခင္းမွာ အမ်ဳိးတူတာ ,မတူတာ။ အေရာင္တူတာ, မတူတာေတြနဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ သတၱဝါအခ်င္းခ်င္းပဲလုိ႔ သေဘာထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္မခ်တ့ဲ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြဟာ ဗ်ဳိင္းမေလးအနားမွာပဲ အျမဲမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့ က်ီးကန္းဟာ ဗ်ဳိင္းမေလးရွိရာကုိ ဆင္းမလာရဲဘူး။ ကုကၠိဳပင္ေပၚကေနျပီး တအားအားနဲ႔ပဲ ေအာ္ေနရတယ္။ ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ ခ်စ္သူက်ီးကန္းနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေတြ႔ရေတာ့ အစာလည္းေကာင္းေကာင္းမရွာေတာ့ဘူး။ က်ီးကန္းရဲ့ အသံကုိပဲ နားစြင့္ေနရွာတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ အစာမစားတ့ဲရက္ေတြၾကာလာေတာ့ ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ အင္အားခ်ိနဲ႔လာတယ္။ တစ္ေန႔ က်ီးကန္းဟာ ဗ်ဳိင္းမေလးရွိရာကုိ ဆင္းလာခ့ဲတယ္။ ´´အား…အား``နဲ႔ ေအာ္သံေပးတယ္။ ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ ခ်စ္သူေရာက္လာလုိ႔ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ။ ဒါေပမယ့္ မိခင္ဗ်ဳိင္းမႀကီးဟာ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ က်ီးကန္းရွိရာကုိ သြားတယ္။ က်ီးကန္းထြက္သြားေအာင္ ေပါက္ဆိတ္မယ့္ ဟန္ျပင္လုိက္တယ္။ ဗ်ဳိင္းမေလးကလည္း က်ီးကန္းအနားကုိ ခပ္သြက္သြက္သြားလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ီးကန္းဟာ အသံကုန္စူူးစူးဝါးဝါးေအာ္လုိက္တယ္။
က်ီးကန္းရဲ့ေအာ္သံေၾကာင့္ အျခားက်ီးကန္းႏွစ္ေကာင္, သုံေကာင္ခ်က္ျခင္းေရာက္ခ်လာတယ္။ သူတုိ႔ဟာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေအာ္ၾကတယ္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ ေနာက္က်ီးကန္းေတြ အေျမာက္အမ်ားေရာက္လာျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဆူဆူညံညံ အသံေပးျပီး ဗ်ဳိင္းေတြကုိ ဝုိင္းထုိးဆိတ္ၾကတယ္။ က်ီးကန္းေတြ အင္အားမ်ားလာေတာ့ ဗ်ဳိင္းေတြလည္း မခံႏုိင္ေတာ့ေၾကာင့္ ကုိယ္လြတ္ထြက္ေျပးၾကရတယ္။
မေျပးဘဲေနသူကေတာ့ ဗ်ဳိင္းမေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္သူက်ီးကန္းရွိတ့ဲ အတြက္ ခ်မ္းသာရာရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ီးကန္းေတြဟာ ဗ်ဳိင္းမေလးကုိ ခ်မ္းသာမေပးပါဘူး။ ထုိးဆိတ္ၾကတယ္။ အသားနာလာေတာ့ ပ်ံေျပးဖုိ႔ႀကိဳးစားတယ္။ အစားေကာင္းေကာင္း မစားခ့ဲတ့ဲ ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ အင္အားခ်ိနဲ႔ေနေတာ့ ရုန္းမထြက္ႏုိင္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ သူအလြန္ ခ်စ္တ့ဲက်ီကန္းကလည္း သူ႔ကုိျပန္ျပီး ထုိးဆိတ္ေနေတာ့ ပုိျပီး ဝမ္းနည္းေနရွာတယ္။
ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ လယ္ကသင္းေပၚမွာ လဲက်သြားတယ္။ က်ီးကန္းေတြလည္း အဲခါမွ ပ်ံသြားၾကတယ္။ က်ီးကန္းေတြ မရွိေတာ့မွ ဗ်ဳိင္းမေလးရဲ့မိခင္တုိ႔ဟာ ျပန္လာႏုိင္ေတာ့တယ္။
´´ သမီး ……သမီးေလး``
ဗ်ဳိင္းမေလးကုိ ေခၚတယ္။ သမီးရဲ့ အျဖစ္ကုိၾကည့္ျပီး မိခင္မွာ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတယ္။
´´သမီးကုိ အေမေျပာခ့ဲတယ္ မဟုတ္လား။ က်ီးကန္းေတြဟာ အေမတုိ႔ ဗ်ဳိင္းေတြလုိ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးျပီး ရွာစားၾကတ့ဲသူေတြ မဟုတ္ဘူး။ အေခ်ာင္စားဖုိ႔သာသိတာ။ ေနာက္ျပီး သူတုိ႔ကုိ ထိမယ္ဆုိတာနဲ႔ ဝုိင္းအာၾကတာေလ ခုေတာ့…ငါ့သမီးေလး ဒုကၡေရာက္ျပီ။
ဗ်ဳိင္းမေလးဟာ မိခင္ႀကီးကုိ အားယူျပီး မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။
´´ သမီးကုိ ခြင့္လြတ္ပါအေမရယ္…အမ်ဳိးမတူတ့ဲသူကုိ ခ်စ္မိတ့ဲအတြက္ ေနာင္တရပါျပီ '' ဟု စိတ္ထဲကသာ ေျပာရင္း ေသဆုံးသြားပါေတာ့တယ္။ ။
သဇင္ပန္းခုိင္ဂ်ာနယ္
အတဲြ (၁) အမွတ္- ၆
ဆရာ စိန္ဝင္းျမင့္
No comments:
Post a Comment