ေဒးဗစ္ခ်န္း

ဒီစာေလးေရးထားတာ ၾကာပါၿပီ.. ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါ.. အရင္က Multiply နဲ႔ Mandalaygazette.com မွာ တင္ဘူးပါတယ္..ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာေလးေတြေရးျဖစ္တဲ့ ဝဘ္ဆိုဒ္ေလးမွာလည္း တင္ျဖစ္ပါတယ္.. အခုတေလာ စာမေရးမျဖစ္လို႔ အေဟာင္းေလးထဲက ျပန္တင္လိုက္တာပါ...

 

 ရြာကလူေတြက ေဒးဗစ္ခ်န္းတဲ့ ... ဘာလို႔ေခၚမွန္းမသိေပမယ့္ က်ဳပ္မွာ

ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဘက္မရွိဘူး ... လက္ေကာက္၀တ္ကေနျဖတ္ထားရတာ။

အသက္လား ၁၈ ႏွစ္ပါ .. မိသားစုနဲ႔ အတူေနတယ္ ။ လက္ရွိမိသားစုထဲမွာ အႀကီးဆံုးေပါ့။

အထက္ကအစ္မေတြေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ကုန္ပါၿပီ။ အေမလည္းဆံုးသြားတာ သံုးႏွစ္ေလာက္

ရွိပါၿပီ။ အေဖကေတာ့ ရထားေပၚမွာ ေစ်းလိုက္ေရာင္းတယ္။ အဆင္ေျပတယ္မရွိလွပါဘူးဗ်ာ။

အေဖက အက်င့္မေကာင္းဘူးေလ ။ လက္ထဲမွာေငြရွိလာရင္ အရက္ေသာက္ ဖဲရိုက္

မူးလာရင္ က်ဳပ္နဲ႔ ညီ ၊ ညီမေလးေတြကို ရိုက္တယ္။ အဓိကေတာ့ က်ဳပ္ကိုေပါ့

ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္ ၊ ေသာက္ရူး ၊ သူေတာင္းစား အစရွိသျဖင့္ေပါ့ ။ က်ဳပ္ကို အေမ

ေမြးတုန္းကေတာ့ ေျခစံုလက္စံုပါပဲ ။ ရုပ္ရည္ကလည္း မိသားစုထဲမွာ အေခ်ာဆံုးေပါ့ ။

က်ဳပ္တို႔မိသားစုကမ်ား အေဖကလည္း မူးရူးေနေတာ့ ထမင္းနပ္မမွန္ဘူး ။ က်ဳပ္စာသင္ေက်ာင္း

ကိုလည္းႏွစ္တန္းထိပဲေနရတယ္။ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္သားေလာက္ကစၿပီး အလုပ္လုပ္ရတယ္။

လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုး ၊ လက္သမားေန႔စား ၊ ပန္းရံေန႔စား ၊ သူရင္းငွား..အို.. အစံုပါပဲဗ်ာ။

က်ဳပ္မၿငီးမျငဴလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ေခါက္ဆြဲစက္မွာ လစားအလုပ္ရတယ္။

အဲ့တုန္းက အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီေလ။ ေခါက္ဆြဲစက္က မနက္သံုးနာရီခြဲမွာ

စဆင္းရတယ္။ မနက္ ၆ နာရီဆို အလုပ္ၿပီးၿပီ။ က်ဳပ္က ေပါင္းထားတဲ့ ထမင္းေတြကို

အမႈန္႔ႀကိတ္တဲ့ေနရာမွာ အမႈန္႔ႀကိတ္စက္ကိုင္ရတယ္။ ေခါက္ဆြဲမွ်င္ေတြမျဖစ္ခင္ အျပားလိုက္

ထုတ္ေပးတဲ့ေနရာေပါ့ ။ အဲ့ေန႔ကို က်ဳပ္မွတ္မိေနေသးတယ္။က်ဳပ္တို႔ဆီကႏွစ္စဥ္ဘုရားပြဲေပါ့။

တပို႔တြဲလဆန္း ၁၀ ရက္ကေန စၿပီး လျပည့္ေန႔မွာ ပြဲၿပီးတယ္ေလ။ နယ္စံုကေစ်းသည္ေတြ

နဲ႔ ဘုရားဖူးလာတဲ့ လူေတြပါေတာ္ေတာ္ စည္တယ္ဗ် ။ တပို႔တြဲလဆန္း ( ၁၂ ၊ ၁၃ ၊ ၁၄ )

ရက္ေတြဆို လူေတြတိုးမေပါက္ေအာင္ အစည္ဆံုးပဲ ။ က်ဳပ္အလုပ္လုပ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲစက္က

ပြဲရက္အတြင္းဆိုေရာင္းအားေကာင္းလို႔ နားရက္မရဘူး ။ ေန႔ဘက္ကိုလည္းမနက္ေစာေစာထရတာမို႔

ေန႔ပြဲကို မသြားႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ ( ၁၃ ) ရက္ေန႔ညကို က်ဳပ္ပြဲသြားခဲ့တယ္။က်ဳပ္ကပြဲေတာ့ေတာ္ေတာ္

ႀကိဳက္တာ။ ပြဲခင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေစ်းတန္းထဲမွာ ေတာင္ေလွ်ာက္ေျမာက္ေလွ်ာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး

ပြဲကေနတဲ့ ဇာတ္ရုံထဲ၀င္ခဲ့တယ္ ။ ဇာတ္ကမႏၱေလးကဇာတ္ေလ ။ နာမည္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနလိုက္တာ မနက္ႏွစ္နာရီထိုးသြားတယ္။ ျပန္ဖို႔ပြဲခင္းထဲက ထြက္လာၿပီး

ပြဲခင္းအစပ္မွာ ျမင္းလွည္းေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ေၾသာ္..ပြဲခင္းနဲ႔က်ဳပ္တို႔ရြာကတစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတယ္ေလ။

ပြဲခင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္သံုးနာရီထိုးေတာ့မယ္ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္အလုပ္ရွွိရာကို ထြက္လာခဲ့တာ။

တပို႔တြဲလ ေဆာင္းရာသီက က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ ေတာ္ေတာ္ေအးတာဗ် ။အလုပ္ဆီေရာက္ေတာ့ ထမင္းေပါင္းမရ

ေသးလို႔ မီးလႈံရင္းေစာင့္ေနလိုက္တယ္ ။ အေႏြးဓာတ္ေလးရလာေတာ့ က်ဳပ္အိပ္ခ်င္လာၿပီ။

ဒါေပမယ့္အိပ္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူး.... ထမင္းေပါင္းက်က္ေတာ့က်ဳပ္အလုပ္စရတယ္.... ႀကိတ္ဆံုထဲကို

ထမင္းေတြထည့္ႀကိတ္ေပါ့ဗ်ာ... အလုပ္သာလုပ္ေနရေပမယ့္ အိပ္ခ်င္စိတ္က ေပ်ာက္မသြားဘူး။

ႀကိတ္ဆံုထဲက လွ်ံထြက္လာတဲ့ ထမင္းေတြကို ခါတိုင္းေတာ့ သစ္သားေယာင္းမနဲ႔ျပန္ျပန္ဖိခ်ေပးရတာေလ။

ဒီေန႔ေတာ့ လက္နဲ႔ပဲ ျပန္ဖိခ်ေနမိတယ္။ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ လွ်ံတက္လာတဲ့ ထမင္းေတြကို လက္နဲ႔ဖိအခ်

အိပ္ခ်င္စိတ္ကလည္းထိန္းမရျဖစ္ၿပီး အိပ္ငိုက္သလိုျဖစ္သြားတာနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ၿပီး

လက္ကစက္ထဲပါသြားေရာ။

က်ဳပ္ အသံကုန္ေအာ္ၿပီး ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္... ျပန္ထြက္လာတဲ့ က်ဳပ္လက္မွာလက္ေခ်ာင္းေတြေရာ

လက္၀ါးပါ ျပန္ပါမလညေတာ့ဘူး။ ေသြးေတြလည္း ရဲသြားတာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့

က်ဳပ္ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။

အဲ့လိုနဲ႔ က်ဳပ္ဟာ လက္ေကာက္၀တ္ကေနျဖတ္လိုက္ရၿပီး လက္တစ္ဘက္ျပတ္ျဖစ္သြားရတာပါ။

အလုပ္ရွင္က နစ္နာေၾကးအျဖစ္ ေပးပါတယ္။ အဲ့ေငြနဲ႔ က်ဳပ္သကၤန္း၀တ္လိုက္ရတယ္။

က်န္တာေတြေတာ့ အေဖ ဘာလုပ္လိုက္တယ္မသိဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္းဘ၀ပဲ

ျပန္ေရာက္သြားေတာ့တာပါ။

က်ဳပ္လက္ျဖတ္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ အားငယ္မိတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဘာမွန္းမသိတဲ့ေရာဂါ

တစ္ခုက ေပၚလာတာပါပဲ။ ပါးစပ္ကေနအျမဳပ္ေတြထြက္ၿပီး ပစ္ပစ္လဲတယ္။ ရြာသားေတြ

အေျပာအရေတာ့ ၀က္ရူးျပန္တာတဲ့။ က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္

စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာလည္း အေဖကမူးရူးၿပီး ျပသနာရွာ က်ဳပ္ေသသြားရင္

ေကာင္းမွာပဲလို႔ေတြးၿပီး အိမ္နားက ရထားသံလမ္းမွာ ေခါင္းတင္ၿပီး သြားသြားအိပ္ေပမယ့္

ေတြ႔တဲ့လူေတြက ျပန္ျပန္ေခၚလာၾကတယ္။ က်ဳပ္အိမ္မွာလည္းမေနခ်င္ဘူး။ ၾကာလာေတာ့

က်ဳပ္မေက်နပ္တာေတြကို ပါးစပ္ကေန တစ္ေယာက္တည္း တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနမိတယ္။

ညညဆိုလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ..မဟုတ္ဘူး..မအိပ္ခ်င္တာ... အေတြးေတြက အားငယ္လိုက္

အားတက္လိုက္ ... ဒီေတာ့ အားငယ္တဲ့အခါ ငိုလိုက္ အားတက္တဲ့ အခါရယ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။

က်ဳပ္ဘာမွမလုပ္ေတာ့ အေဖကထမင္းမေကၽြးဘူး ။ ဆူတယ္၊ ဆဲတယ္၊ ရိုက္တယ္ ၾကာေတာ့

က်ဳပ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ က်ဳပ္အေဖကို ျပန္ေျပာတယ္ ၊ ျပန္ဆဲတယ္ ၊ သူရိုက္ဖို႔လိုက္ရင္

ထြက္ေျပးတယ္။ ခုေတာ့ က်ဳပ္အိမ္မွာ အေဖနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ အခါေနတယ္။ အဆင္မေျပရင္

ဘူတာရုံမွာ အိပ္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထမင္းဟင္းေတာင္းစားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ

စားစရာမရိွရင္ ဆိုင္ေတြ အိမ္ေတြမွာ အလစ္သုတ္တာေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္က က်ဳပ္ကိုေျပာတယ္

အရူးပါးတဲ့ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး ။ ရဲေတြလား ဖမ္းတာေပါ့။အခ်ဳပ္ထဲမွာ တစ္ည

အိပ္ ေနာက္ရက္ျပန္လႊတ္ ... အခ်ဳပ္ထဲမွာေနရတာက က်ဳပ္အတြက္ ပိုေတာင္လံုၿခံဳေသး.....

ဒါေပမယ့္ သူတို႕ကက်ဳပ္ကို တစ္ရက္အျပင္ပိုမထားၾကဘူး။ ေနာက္မလုပ္ဘို႔ ဆံုးမ

စကားေတြေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးတာပါပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ရယ္လိုက္ ၊ ငိုလိုက္ ၊

ပါးစပ္ကအျမဳပ္ေတြထြက္ၿပီး ပစ္လဲွလိုက္ ၊ အေဖနဲ႔ စကားမ်ားၿပီး ေျပးတမ္း

လိုက္တမ္းကစားလိုက္နဲ႔ ဘ၀ရဲ႕ခရီးကို ျဖတ္သန္းေနပါတယ္။

က်ဳပ္မွာ သိတာကဆာရင္ ေတာင္းစားမယ္ မရရင္ခိုးစားမယ္.....

အလုပ္ကေတာ့မလုပ္ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕ ...က်ဳပ္အလုပ္ေတြလုပ္ခဲ့ေပမယ့္

မနက္စာတစ္နပ္ ညစာတစ္နပ္အျပင္ပိုမစားရပါဘူး။ ခု က်ဳပ္အလုပ္မလုပ္ေပမယ့္

မနက္စာတစ္နပ္ညစာတစ္နပ္ေတာ့ စားေနရတာပဲေလ.....

ကဲ..ဒီေတာ့ က်ဳပ္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး..........
 

ေလးစားစြာျဖင့္....

K.Latt

facebook ကထူးထူးဆန္းဆန္း

နိုင္ငံေတာ္အဆင့္ ဆိုကေရးတီး ျပိုင္ပြဲ တြင္ ဆုတံဆိပ္ ရရွိခဲ့ေသာ

ေမာ္လူးေဒသမွ အႏုပညာရွင္ေလးမ်ား ရဲ႕

ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အား  မွတ္တမ္းတင္နိုင္ရန္ 

**************