ေမာ္လူူ မူလေတာရေက်ာင္းမွ ၾကာျဖဴကန္ ျပဳျပင္

သတင္းရင္းျမစ္ ဆရာေတာ္ ဦးဝါယမ၏ facebook စာမ်က္ႏွာမွ

ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ခရီးသြား....

၂၀၁၀ ခုႏွစ္က ေရးျဖစ္တဲ႔စာေလးပါ လိုင္းေကာင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ တင္စရာမရွိလို႔ အေဟာင္းေလးကို အႀကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္လုပ္လိုက္ပါတယ္
@@@@@@@@@@@@@####@@@@@@@@
မနက္ခင္းသည္ ႏွင္းမႈန္မ်ားႏွင့္မသဲမကြဲ ေဆာင္းကုန္ခါနီးႏွင္းတို႔ကအစြမ္းကုန္သြန္ခ်ေနသေယာင္
အေအးဓာတ္ကေလးကလည္းရွိေနဆဲမို႔ က်ေနာ္ အက်ီၤအထူႏွင့္အေႏြးဖိနပ္ကို၀တ္ဆင္လ်က္ စီးေတာ္
ယာဥ္ကို လီဗာတင္ၿပီး ေရႊဘို - ျမစ္ႀကီးနား ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့မိသည္။ ဒီေန႔မနက္က်ေနာ္
ခရီးတစ္ခုသြားစရာရွိ၍ျဖစ္သည္။ သြားရမည့္ခရီးကား ရြာႏွင့္မိုင္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေ၀းေသာၿမိဳ႕ငယ္
ေလးသို႔ျဖစ္သည္။ ကားလမ္းမသို႔ေရာက္ေသာအခါ လမ္းေထာင့္ကြမ္းယာဆိုင္မွ ကြမ္းငါးရာဖိုး၀ယ္
လိုက္သည္။ ခရီးမသြားတာေျခာက္လခန္႔ရွိၿပီမို႔ ဒီလမ္းခရီးကိုသြားရမွာပ်င္းေနမိသည္။ အရင္ကေတာ့
တစ္လလွ်င္သံုးေလးႀကိမ္မွ် သြားရေလ့ရွိသည္။ ကြမ္းတစ္ယာကိုထုတ္၀ါးရင္း လမ္းမေပၚသို႔ေငးၾကည့္
မိသည္။ လမ္းေပၚတြင္ေစ်းသြားေစ်းျပန္မ်ားႏွင့္ လူမျပတ္ေခ်။ တစ္ေယာက္တည္းသြားရန္ပ်င္း၍
သူငယ္ခ်င္းအား အေဖာ္ညွိထားေသာ္လည္း မလိုက္ႏိုင္ဟုဆိုလာသျဖင့္
တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာရျခင္းျဖစ္၏။ စီးေတာ္ယာဥ္ကိုခြၿပီး မွန္မွန္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။
ရြာအျပင္ဓာတ္ဆီဆိုင္တြင္ စီးေတာ္ယာဥ္အတြက္ဆီသံုးပုလင္းထည့္လိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္က်ေနာ္ဆက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရြာျပင္ကားလမ္းတြင္
ေတာ့ လူေရာကားပါရွင္းေန၏။ နံနက္ေစာေစာမို႔အသြားအလာရွင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
ေခ်ာင္းကေလးကိုျဖတ္ေဆာက္ထားေသာတံတားေလးကိုျဖတ္ၿပီးေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုကိုေက်ာ္
လာေသာအခါ လမ္းမွာေျဖာင့္လာသျဖင့္ စီးေတာ္ယာဥ္ကို လီဗာနည္းနည္းတင္လိုက္၏။
အေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာအခါ တစ္ခုခုလိုေနသလိုခံစားရသည္။ အရင္ျမင္ေန
က်မဟုတ္သလိုရွင္းေန၏။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မွ ဤေနရာတြင္ အရင္က ဥတုရာသီေတာကိုမွီ
ႏွင့္ လံုးပတ္ ၁၉ ေပ ၆ လက္မဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးမ်ားခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ကညင္ပင္ႀကီး
မရွိေတာ့ျခင္းပင္။ ဘာေၾကာင့္ခုတ္ပစ္သည္ေတာ့မသိ ထားသင့္သည့္အပင္ဟုေတြးမိပါသည္။
ေႏြဦးအစတြင္ထိုကညင္ပင္ႀကီးမွ ကညင္သီးမ်ားသည္ ကေလးမ်ားအတြက္ ၾကက္ေတာင္
သဖြယ္ကစားစရာေလးမ်ားျဖစ္ေသာကညင္သီးမ်ားေၾကြက်ေနေလ့ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့
ခရီးထြက္လွ်င္ ကညင္ပင္ႀကီးမွာျမင့္ုမင့္မားမားႀကီးျဖစ္၍ ရြာမွေ၀းလာၿပီဟုသိႏိုင္သလို
ျပန္လာလွ်င္လည္း ကညင္ပင္ႀကီးကိုျမင္ရလွ်င္ ရြာႏွင့္နီးလာၿပီဟူေသာခံစားခ်က္ကို
က်ေနာ္ေတာ့ခံစားမိရသည္။ ယခုေတာ့ဘာမွမရွိေတာ့။ ဆက္ၿပီးစီးေတာ္ယာဥ္ႏွင့္ခရီးႏွင္
လာခဲ့သည္။ လမ္းကားေကာင္းသည္ဟူ၍မရွိေခ်။ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားေက်ာက္ခဲမ်ားကိုကြင္းကာ
ေရွာင္ကာစီးေနရသည္။ သည္ခရီးကိုသြားလွ်င္က်ေနာ္အၿမဲနားေလ့ရွိေသာ ေနရာေလးတစ္ခု
ရွိသည္။ ေခ်ာင္းကေလးႏွင့္ဒီဘက္ကမ္းမွာေတာ့ ယူကလစ္ပင္ျဖဴျဖဴေဖြးမ်ားက အစိမ္းေရာင္
ေခါင္းေပါင္းမ်ားႏွင့္ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ ၁၉၀၆ခုႏွစ္ကစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ကၽြန္းပင္အုပ္ေလးရွိေန
၏။ ဒီေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ က်ေနာ္စီးေတာ္ယာဥ္ကို အပူသက္သာေစရန္ေခ်ာင္းေလးထဲတြင္
ေရေဆးၿပီး ေျခလက္မ်က္ႏွာေဆးေၾကာကာ ကၽြန္းပင္အုပ္ေလးထဲမွေနၿပီး ေတာင္တန္းျပာျပာ
ႀကီးကိုခဏေငးေနရသည္မွာ အရသာတစ္မ်ိဳးပင္..။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ က်ေနာ္ေတာင္တန္းျပာ
ႀကီးကိုပင္ ဟစ္ေအာ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တတ္ပါေသးသည္။ ေႏြဦးအစကၽြန္းရြက္ေျခာက္ေၾကြမ်ားကို
ျဖတ္နင္းရေသာအခါ တရြမ္းရြမ္းျမည္သံကို နားဆင္ရသည္မွာလည္း တစ္မ်ိဳးေလးပင္ အေတြး
တြင္ခဏမွ်ေမ်ာသြားသျဖင့္ ေရွ႕မွလမ္းခ်ိဳင့္ခြက္ကို မနည္းေရွာင္လိုက္ရသည္။
စီးေတာ္ယာဥ္ကလည္း တရိပ္ရိပ္ေျပး အေတြးပလံုစီေလးေတြကလည္း တလြင့္လြင့္ေမ်ာ
ေနေတာ့၏။ ျမင္ရေခ်ၿပီ ေခ်ာင္းကေလးကို က်ေနာ္ေခ်ာင္းကေလးနားေရာက္ေတာ့
ဟိုဘက္ကမ္းမွ ကၽြန္းပင္အုပ္ဆီအၾကည့္ေရာက္သြားမိသည္။
ကၽြန္းပင္တို႔သည္ေျမတြင္တံုးလံုးပက္လက္ အပင္ငုတ္တိုတို႔က၀မ္းနည္းပက္လက္
ေခ်ာင္းကေလးကေတာ့သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္ကိုေျပာ
ျပေနသေယာင္..က်ေနာ္ကေရာ ဘယ္လိုခံစားေနရပါသလဲ….
က်ေနာ္ေတာင္တန္းျပာႀကီးဆီေငးရင္းးး၀မ္းေခါင္းသံျဖင့္ အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္ပစ္မိ
ပါေတာ့သည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွ မေက်နပ္မႈမ်ားကို ၀မ္းေခါင္းသံျဖင့္ အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္မႈကို
ေတာင္တန္းျပာႀကီးက ထပ္ကာထပ္ကာျမည္ဟီးေစၿပီး ေထာက္ခံေနသေယာင္ပင္။
စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ၿပီးေနာက္ ေခ်ာင္းကေလးထဲသို႔ဆင္းၿပီး မ်က္ႏွာသစ္
ရန္ၾကည့္မိေသာအခါ ေခ်ာင္းေရ အရင္ကကဲ့သို႔ ၾကည္လင္ေနျခင္းမရွိေခ်။ ေနာက္က်ိက်ိ
ျဖစ္ေန၏။ ဟာ …ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီနည္း … ေနာက္မွ အေတြးထဲေပၚလာသည္ ဒီေခ်ာင္း
ဖ်ားတြင္ေရႊထြက္သျဖင့္ ေရႊတြင္းမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာင္းကေလး၏ ၾကည္လင္ေသာေရမ်ားမွာ
ေနာက္က်ိသြားခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေပမည္။ အရင္ကၾကည္ႏူးၿငိမ္းခ်မ္းဖြယ္ေနရာေလးသည္ အခုေတာ့
က်ေနာ့္အတြက္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစရာေနရာေလးအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။
ခဏကမေက်နပ္မႈ၀မ္းနည္းမႈေတြက တဖန္ျပန္လည္ႏိုးထလာျပန္ေခ်သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့
ေအာ္ဟစ္ပစ္ရန္ အားအင္မရွိေတာ့သျဖင့္ ကြမ္းတစ္ယာကိုထုတ္၀ါးပစ္သည္။ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့
မေျပာတတ္....
က်ေနာ္ကေတာ့မေက်နပ္မႈမ်ားကို ၀ါးၿပီး ေထြးေထြးထုတ္ေနမိသည္။
ဖရိုဖရဲခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္က်ေနာ္ ခရီးဆက္လာခဲ့ရသည္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ပ်က္စီးတာလား
ဖ်က္ဆီးၾကတာလားဟုလည္း အေတြးမ်ားႏွင့္ ေမးခြန္းေတြထုတ္ေနမိသည္။ ေရာက္ျပန္ေပၿပီ
ေနာက္တစ္ေနရာ ဒီေနရာကေတာ့ မိုးျဖတ္ေၾကာဟု ေခၚၾကေျပာၾကေသာေနရာေလးပါ
သစ္ပင္မ်ားထူထပ္ေသာေနရာေလးမို႔ အရင္ေနဘယ္ေလာက္ပူပူ ဒီေနရာေရာက္ရင္ေအးသြား
ေလ့ရွိသည္။ ေႏြရာသီပင္အစိုဓာတ္မေပ်ာက္ေသာေနရာေလးပါ။ မိုးတိမ္းမ်ားသူ႕အေပၚမွ
ျဖတ္သြားလွ်င္ တျခားေနရာမိုးမရြာေသာ္လည္းဒီေနရာမွာ မိုးေတြရြာခ်ရသည္။ ဒါေၾကာင့္
ဒီေနရာေလးကို မိုးျဖတ္ေၾကာဟုေခၚေ၀ၚထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီေနရာကလည္းအရင္
ကေလာက္မေအးစိမ့္ေတာ့ေခ်။ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းစြာျဖင့္ က်ေနာ္ခရီးဆက္လာလိုက္
သည္မွာ ၿမိဳ႕ေလးအ၀င္၀သို႔ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕အ၀င္ဘီးခြန္ဂိတ္တြင္
ယူနီေဖာင္း၀တ္လူတစ္ဦး ( အရာရွိေတာ့မဟုတ္ပါ) ဘယ္သြားမွာလဲ ဘယ္ကလဲဟု
ေမးေနျပန္ေသးသည္။ စိတ္ကခရီးသြားရင္း အေတြးမ်ားႏွင့္ေဒါသထြက္လာသူမို႔
ျပန္ေျဖလိုက္သည္မွာ ေဒါသသံပါေနလိမ့္မည္။ ဒါ့အတြက္လည္း က်ေနာ့္ကို ေမးခြန္းေတာ္
ေတာ္မ်ားမ်ားေလွ်ာက္ရစ္ေမးေနျခင္းျဖစ္သည္။ အဲ့ဒီဘီးခြန္ဂိတ္မွ လြန္ၿပီးၿမိဳ႕ထဲသို႔
ေရာက္လာေသာအခါ လဘက္ရည္ဆိုင္သို႔တန္းသြားလိုက္၏။ တစ္နာရီေလာက္သာ
စီးခဲ့ေသာ္လည္း မနက္ထြက္မလာခင္က စားခဲ့ေသာထမင္းၾကမ္းႏွင့္တိုဟူးေၾကာ္မွာ
လမ္းႀကမ္းႀကမ္းေၾကာင့္ဘယ္နားေရာက္ကုန္ေလၿပီမသိေခ်။
လဘက္ရည္ဆိုင္ေဘးတြင္စီးေတာ္ယာဥ္ကိုရပ္လိုက္ေသာအခါ ေကာင္းေလးတစ္ဦးေျပး
လာၿပီး အစ္ကိုဆိုင္ကယ္ကို ဒီနားမွာမရပ္ရဘူးဗ်ဟု ေျပာလာ၏။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္အေတြးရၾကပ္
သြားသည္။ ဘာမွမျပန္မေျပာျဖစ္ပဲေငးၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ အတန္ၾကာမွ အရင္ကလာေတာ့လည္း
ဒီေနရာမွာပဲရပ္ေနၾကေလကြာဟုေျပာလိုက္မိသည္။ ေအာ္..ေျပာင္းလဲေနေသာေခတ္ကိုးးဗ်..
က်ေနာ္ကေခတ္ေနာက္က်က်န္ခဲ့တာေနမွာပါလို႔ပဲေတြးၿပီး ဒါဆိုဘယ္နားရပ္ရမွာလဲကြဟု
ျပန္ေမးလိုက္မိသည္။ ေကာင္ေလးကက်ေနာ့္ကို ကဒ္ျပားေလးတစ္ခုထုတ္ေပးၿပီး
က်ေနာ္သြားထားေပးမယ္ဟုဆိုကာ ဆိုင္ကယ္ကိုတြန္းသြားေလ၏။ ဘယ္သို႔တြန္းသြား
ပါမလိမ့္ဟုၾကည့္ေနေသာအခါ ခဏက က်ေနာ္ရပ္ထားေသာေနရာႏွင့္မလွမ္းမကမ္း
သို႔တြန္းသြား၏။ ဟုတ္ေပသည္ထိုေနရာတြင္ စက္ဘီးဆိုင္ကယ္မ်ားတန္းစီရပ္ထားသည္ကိုေတြ႔
ေနရသည္။ က်ေနာ္ထိုေနရာမွ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲသို႔၀င္ထိုင္ကာ ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္
မွာလိုက္သည္ စားပြဲထိုးေလးက ဘာစားဦးမလဲအစ္ကိုဟု ေမးလာေသးေသာ္လည္း
က်ေနာ္ေခါင္းသာယမ္းျပလိုက္ေတာ့သည္။ လမ္းၾကမ္းတာေရာ ခံစားရတာေတြေရာ
မ်ားသြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္လားမေျပာတတ္ေပ။ စကားပင္မေျပာခ်င္သလိုျဖစ္ေန၏။
စားပြဲထိုးေလးခ်ေပးေသာလက္ဘက္ရည္ကို တစ္ငံုေသာက္လိုက္ၿပီး လမ္းဘက္သို႔
ၾကည့္ေနမိသည္။ က်ေနာ္ထိုင္ေနေသာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္တြင္
ေစ်းရွိသည္။ ေစ်းသြားေစ်းလာမ်ား ခုထိမကြဲေသးေခ်။ ဆိုင္အတြင္းရွိနာရီကိုၾကည့္
လိုက္ေတာ့ ကိုးနာရီ ဆယ္ငါးမိနစ္တိတိ က်ေနာ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွ ထလာေတာ့
ကိုးနာရီခြဲေခ်ၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ကိုကဒ္ျပားျပေရြးလိုက္ရသည္ ခဏေလးႏွင့္ပင္ ဆိုင္ကယ္အပ္ခ
၂၀၀ေပးလိုက္ရ၏ ။ က်ေနာ္သြားရမည့္အိမ္သို႔ ဆက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအိမ္တြင္ေျပာစရာ
ေမးစရာ ၀ယ္စရာရွိသည္မ်ားကိုလုပ္ၿပီး ထြက္လာေတာ့ ၁၀နာရီခြဲေခ်ၿပီ။ က်ေနာ္၀င္စရာေနရာ
တစ္ခုက်န္ေနေသး၏ ။ က်ေနာ္ႏွင္ျမစ္ႀကီးနားတြင္ေက်ာင္းအတူတက္ခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္း
အိမ္ကိုျဖစ္သည္။ သူ႔ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လာၿပီးမ၀င္လည္လွ်င္ ေျပာလို႔မဆံုးျဖစ္ေနတတ္သည္မို႔
၀င္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူကား ကဗ်ာမ်ားစာမ်ားနည္းနည္းပါးပါးေရးေလ့ရွိသူျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို
လည္းစာေရးရန္အၿမဲတိုက္တြန္းတတ္၏။ က်ေနာ္ကေတာ့စာေရးပ်င္းသူပီပီ အင္းးေရးခ်င္တယ္ကြ
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကစေရးရမွန္းမသိဘူးဟုသာေယာင္ခ်ာခ်ာျပန္ေျဖေလ့ရွိသည္။ သူ႕ဆီ၀င္လွ်င္
က်ေနာ့္အတြက္ မဂၢဇင္း ဘာသာေရး လူမႈေရး စေသာသူ႕အတြက္လက္ေဆာင္ရထားေသာစာအုပ္မ်ားထဲမွ
တစ္အုပ္အုပ္ကိုလည္းေပးေလ့ရွိသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားထဲတြင္သူ႕စာေလး ကဗ်ာေလးေတြလည္း
ပါ၏။ က်ေနာ္သူ႔ဆီေရာက္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားက အခန္႔သား ကုလားထိုင္ႏွင့္ေနပူဆာ
လႈံရင္း စာအုပ္ဖတ္ေနသည္။ က်ေနာ္၀င္လာသည္ကိုျမင္ၿပီး ဟ…ေကာင္ႀကီး မလာတာၾကာေပါ့
ဟုႏႈတ္ဆက္ၿပီးသူ႕ေဘးကခံုလြတ္တြင္ ထိုင္ခိုင္း၏။
ၿပီးေနာက္သူထသြားၿပီး အိမ္ထဲသို႔၀င္သြားကာ ျပန္ထြက္အလာတြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါလာ
ေလသည္။ က်ေနာ့္အားလွမ္းေပးရင္း အဲ့စာအုပ္ေလးဖတ္သင့္တယ္ကြဟုေျပာရင္း
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္းေတြ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အေၾကာင္းေတြ အကုန္ပါတယ္ဟု
ေျပာ၏ ။ စာအုပ္ေလးကေတာ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ျဖစ္သည္။ ေအးကြာငါလည္းလမ္းမွာျမင္ခဲ့ရ
တာေတြစိတ္မခ်မ္းသာခဲ့ဘူးးဟုေျပာလိုက္မိသည္။ သူႏွင့္ေထြရာေလးပါးေျပာရင္း ႏႈတ္ဆက္
ကာ ထြက္လာခဲ့မိေတာ့ လမ္းထိပ္ သစ္ေတာရုံးေရွ႕အေရာက္တြင္ အမွတ္တမဲ့
လွမ္းၾကည့္မိရာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အစိမ္းေရာင္ေနာက္ခံတြင္
စာလံုးအျဖဴမ်ားႏွင့္ေရးထားေသာ ေဆာင္ပုဒ္ေလးတစ္ခုပါ ….
က်ေနာ္ အသံထြက္ဖတ္လိုက္မိသည္……
ႏိုင္ငံအ၀ွမ္း သစ္ေတာစြမ္းျဖင့္ စိမ္းလန္းစိုေျပရမည္ …

အုန္းဒုတ္ေက်းရြာ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းတြင္ ဝက္သက္ႏွင့္ ဂ်ိဳက္သိုးေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးထိုးႏွံေပး

ေက်ာင္းအေျချပဳ အစုလိုက္ ဝက္သက္ႏွင့္ ဂ်ိဳက္သိုး ေရာဂါ ကာကြယ္ေဆး ထိုးႏွံျခင္းေဆာင္ရြက္
ေမာ္လူး၊ ဇန္နဝါရီ ၂၆
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး၊ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေမာ္လူးေဒသ၊ အုန္းဒုတ္ေက်းရြာ အေျခခံပညာ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအေျချပဳ အစုလိုက္ ဝက္သက္ႏွင့္ ဂ်ိဳက္သိုး ေရာရြ ကာကြယ္ေဆး ထိုးႏွံျခင္းကို ဇန္နဝါရီ ၂၆ရက္ နံနက္ ၉ နာရီက ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
အဆိုပါ ေက်ာင္းအေျချပဳ အစုလိုက္ ဝက္သက္ႏွင့္ ဂ်ိဳက္သိုးေရာဂြ ကာကြယ္ေဆး ထိုးႏွံရာသို႔ ေမာ္လူး က်န္းမာေရး႒ာနမွ သားဖြားဆရာမ ေဒၚခင္ေထြးႀကိဳင္ႏွင့္အဖြဲ႕အား အုန္းဒုတ္ေက်းရြာ အေျခခံပညာ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚစမ္းစမ္းေအးႏွင့္ ဆရာ/မမ်ား၊ အုန္းဒုတ္ေက်းရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဦးေက်ာ္ေ႒း၊ ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ေကာ္မတီ ဦးေအာင္ခ်စ္တို႕ လိုအပ္သည္မ်ားကို ပံ့ပိုးကူညီေပးကာ ေက်ာင္းသား/သူ ၁၄၂ ဦးကို ဝက္သက္ႏွင့္ ဂ်ိဳက္သိုးေရာဂါကာကြယ္ေဆး ထိုးႏွံေပးခဲ့ေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။