၀ါဆုိသကၤန္းျဖစ္ေပၚလာပံုနွင့္ ဆက္ကပ္ျခင္းအက်ိဳး

၀ါဆုိသကၤန္းျဖစ္ေပၚလာပံုနွင့္ ဆက္ကပ္ျခင္းအက်ိဳး
****************************** ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ျခင္းဆုိတဲ့အလွဴဒါနသည္ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီး ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထုိအလွဴကို လွဴသူတုိင္းက ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမၾကီးကို အားက် အမွတ္ရၾကပါလိမ့္မည္။ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီးသည္ ထုံစံအတုိင္း သူေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းထားေသာ ပုဗၺာရုံေက်ာင္းကို တစ္ေန႔ႏွစ္ၾကိမ္ အနည္းဆုံး ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းသြားရင္လည္း လက္ဗလာခ်ည္း သြားေလ့သြားထ မရွိ၊ မနက္ပုိင္းသြားရင္ မနက္အတြက္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားဘုန္းေပးႏုိင္တဲ့ အစားအစာမ်ား၊ ညေနပုိင္းသြားရင္လဲ ညေနပုိင္းအတြက္အေဖ်ာ္ရည္မ်ား ယူေဆာင္သြားေလ့ရွိသည္။စာထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းအမၾကီးလာရင္ ကုိရင္ငယ္ေလးေတြက ေက်ာင္းအမၾကီး လက္ထဲဘာပါလဲဆုိတာ ၾကည့္ၾကသတဲ့။ ထုိအျဖစ္ကုိသိေသာ အနာထပိဏ္၊ ၀ိသာခါတုိ႔သည္ ေက်ာင္းသြားတုိင္း လက္ဗလာ မသြားဟု ဆုိသည္။ ယခု အၾကိမ္ ၀ိသာခါေက်ာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္က ၀ါဆုိလျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ဘုရားနဲ႔ေတြ႔ တရားစကားမ်ား နာယူျပီး ေနာက္ေန႔မနက္အတြက္ ဘုရားအမွဴးရွိသံဃာမ်ား အိမ္ကို ဆြမ္းစားၾကြဖုိ႔ ပင့္ဖိတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မုိးလင္းခ်ိန္ ကြ်န္းၾကီးေလးကြ်န္းလုံး မုိးအၾကီးအက်ယ္ ရြာသြန္းခ်ေလေတာ့သည္။ဘုရားခြင့္ျပဳခ်က္အရ ရဟန္းေတာ္ေတြ သကၤန္း(ေရစႏုပ္)မပါဘဲ ေရခ်ိဳးေနခ်ိန္၀ိသာခါ၏ တပည့္မ တစ္ေယာက္ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္၍ ေက်ာင္းကို ရဟန္းေတြလာပင့္ေတာ့ "ရဟန္းတစ္ပါးမွ မေတြ႔ဘူး အ၀တ္မပါ တကၠဒြန္းေတြပဲ ေတြ႔ခဲ့တယ္"ဆုိျပီး ျပန္လာေလ၏။ ၀ိသာခါသည္ အသိလိမၼာရွိသူျဖစ္သည္ျဖစ္ရာကား မုိးရြာတုန္း အ၀တ္မပါဘဲ ေရခ်ိဳးေနၾကေသာ ရဟန္းေတြပဲျဖစ္မည္ဟု သိသျဖင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေက်ာင္းသုိ႔ သြားပင့္ခုိင္းျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား သကၤန္းမ်ားယူေဆာင္ျပီး မိမိတုိ႔အသကအသက ေနရာမွာ သြားျပီး ေရခ်ိဳးျပီး စိုရႊဲေနေသာ ခႏၶာကို ေျခာက္ေသြ႕ေအာင္လုပ္ေနရသည္။ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ရဟန္းကိုမွ မေတြ႕ရဘဲ ျပန္သြားျပန္သည္။ ၀ိသာခါသည္ ဒီအျခင္းအရာကိုလည္း သိသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေက်ာင္းသုိ႔လႊတ္ျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာေတာ့ ဆြမ္းစားၾကြခ်ိန္တန္ျပီးျဖစ္၍ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္အားလုံးသကၤန္းမ်ား ျပင္ဆင္ျပီး စုရုံးခုိင္းသည္။ ဘုရားရွင္၏ တန္ခုိးျဖင့္ ၀ိသာခါအိမ္ေပါက္ ေရာက္သြားသည့္ အခါ၀ိသာခါ အံ့ၾကရျပန္သည္။ ေစာေစာေလးကမွ မုိးအၾကီးအက်ယ္ ရြာထားသျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးသည္ ခါးေလာက္ ျမဳပ္ႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ ေရေတြျဖင့္ လႊမ္းေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာအားလုံး သကၤန္းမ်ား ေရမစုိသည့္အျပင္ ေျခမ်က္စိေလးကိုေတာင္မွ ေရစုိထားတာ မေတြ႕ရေခ်။ ဘုရားႏွင့္ရဟန္းသံဃာမ်ား ဆြမ္းကပ္ျပီး ေက်ာင္းအမၾကီးသည္ အရွင္ဘုရားအား တပည့္ေတာ္ ဆုလာဘ္ ၈ မ်ိဳး သနားခ်ီးေျမာက္ေတာ္ မူပါဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ အပ္စပ္ေသာဆုဆုိေတာင္းေစ ဟု ဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ေအာက္ပါဆုိ ဆု ၈ မ်ိဳးကုိေတာင္းသည္။ ဘုရားလည္း ခြင့္ျပဳသည္။ (၁)အသက္ထက္ဆုံး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ၀ါဆုိသကၤန္းလွဴခြင့္ျပဳရန္ (၂)ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကေသာ အာဂႏၱဳ ဧည့္သည္ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္ (၃)ခရီးသြား ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္ (၄)မနာမက်န္းျဖစ္ေနေသာ ရဟန္းကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနေသာ ပုဂၢိဳလ္အား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴခြင့္ျပဳရန္ (၅)မနာမက်န္းေသာ ရဟန္းအား ဆြမ္းဟင္းမ်ား လွဴရန္ (၆)မနာမက်န္းျဖစ္ေသာ ရဟန္းအား ေဆးပစၥည္းမ်ား လွဴရန္ (၇)အျမဲမျပတ္ ဆန္ျပဳတ္ (ယာဂု)ဆြမ္းလွဴရန္ (၈)ရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီမ)တုိ႔အား ေရသႏုပ္လွဴရန္ တုိ႔ျဖစ္သည္။ သကၤန္းလွဴရျခင္းေၾကာင့္ ေသခ်ာတဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား သကၤန္းအတြက္ မပူရ မပင္ပန္းရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရဟန္းအလုပ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုပ္ႏုိင္သည္။ ထုိသကၤန္းက ထုိအသုံးျပဳေသာ ရဟန္းအား အရွက္ကိုလည္း ကာကြယ္မည္။ အခ်မ္း အပူေလ ေနစတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္ကိုလည္း ေဆာင့္ေရွာက္မည္။ မွည့္, ျခင္, ယင္, ပုိးမႊားစေသာ အႏၱရာယ္မွလည္း ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္သျဖင့္ ရဟန္းအလုပ္ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုပ္ခြင့္ရမည္။ လွဴတဲ့သူမွာ တန္ျပန္အေနနဲ႕ ထုိအက်ိဳးမ်ားရရွိမည္။ သကၤန္းလွဴျခင္းေၾကာင့္ အသားေရလွပျခင္း၊ က်န္းမာျခင္း စတဲ့ကုသုိလ္၏ အက်ိဳးမ်ားအျပင္ အခ်ိန္အခါအေလ်ာက္ လွဴခြင့္ရသည့္အတြက္ ကာလဒါနျဖစ္သည္၊ ထုိအက်ိဳးကေတာ့ လုိတရ ပဲျဖစ္သည္။ အမ်ိဳသမီးမ်ား သကၤန္းလွဴျခင္းေၾကာင့္ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမၾကီး ပုိင္ဆုိင္သည့္ စိန္ေရႊရတနာေပါင္းစုံစီျခယ္ထားသည့္ ကုိးကုေဋတန္ မဟာလတာ ျမတ္တံဆာၾကီးကိုလဲ ပုိင္ဆုိင္ဦးမည္။ ေနာက္ဆုံး အာသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၱာမၾကီးျဖစ္မည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ေတာ့ ဧဟိဘိကၡဳနဲ႕ ရဟႏၱာ ျဖစ္ခြင့္ရမည္။ ဘုရားလက္ထက္က ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ ယသအမ်ိဳးေကာင္းသားတုိ႔သည္ ေရွးက သကၤန္းပရိကၡရာလွဴဒါန္းခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သိမ္ေတြ ကမၼ၀ါေတြ ရြတ္ဖတ္ေပးစရာမလုိဘဲ သကၤန္းသပိတ္ ရွာစရာ မလုိဘဲ ဘုရားကဧဟိ ဘိကၡ ငါ့ရွင္ ရဟန္း လာခဲ့ လုိ႔ ေခၚလုိက္ရုံနဲ႕ အလုိအေလ်ာက္ ၀ါေတာ္ ၆၀ ရ မေထရ္ၾကီးကဲ့ သပၸါယ္တင့္တယ္စြာ ဖူးေမွ်ာ္ရသည္။ ဘာဟိယဒါရုစိယ အမ်ိဳးသားသည္ ဘုရားနဲ႕ေတြ႕လုိ႕ တရားနာလုိက္ ရျခင္းေၾကာင့္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါလ်က္ သကၤန္းပရိကၡရာ မရွိလုိ႕ ရဟန္းမျဖစ္လုိက္ရ။ ဘုရားကလဲ သူ႔ရဲ့အတိတ္က သကၤန္းလွဴခဲ့တဲ့ ဒါန မရွိခဲ့ေတာ့ ဧဟိ ဘိကၡဳေခၚခြင့္မရ၍ လမ္းမွာပဲ ႏြားမေခြ႕သတ္လုိ႕ေသရသည္။ ရဟႏၱာျဖစ္လွ်င္ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀နဲ႕ ရပ္တည္ခြင့္မရ၊ ရဟန္းျပဳရင္ ျပဳ မျပဳလွ်င္ေတာ့ ပရိနိဗၺာန္ျပဳရသည္။ ဘာဟိယဒါရုစိယ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ေရွးက၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ ထုိေနရာမွာပဲ ဘီလူးမ ဟန္ေဆာင္ေသာ ႏြားမေခြ႕အသတ္ခံရသည္။ သကၤန္းမလွဴခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အလြယ္တကူ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္မရလုိက္။ ဤသို႔အားျဖင့္ အလြယ္တကူ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ ရဟႏၱာျဖစ္ခြင့္မ်ား ရလုိပါလွ်င္ သကၤန္းလွဴၾကပါေလ--

(သီတဂူစတား )
ေမတၱာျဖင့္မွ်ေဝသူ
ေရႊညာသား(နတ္စဥ္ကန္)

ေသျခင္း ေလးမ်ိဳးအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

ေသျခင္း ေလးမ်ိဳးအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ
********************************
သုံးဆယ့္တစ္ဘုံအတြင္းရွိ သတၱ၀ါဟူသမွ်တို႕သည္ မိမိတုိ႕ပိုင္ဆုိင္ေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ား၊ ခ်စ္ေသာသားမယား၊ သားသမီး၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ား၊ ရရွိထားေသာ ရာထူးဂုဏ္သိမ္မ်ားကို စြန္႕ခြာကာ ေသမင္းေခၚရာသို႕ မေသခ်င္ဘဲလည္းေသျမဲဓမၼတာအရ ေသပြဲ၀င္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႕ သတၱ၀ါအားလုံး ေသဆုံးၾကရာ၀ယ္ ေအာက္ပါ ေသျခင္းေလးမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသပြဲ၀င္ၾကရသည္မွာလည္း ဓမၼတာသေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေသျခင္းေလးမ်ိဳးဟူသည္....
အသက္တမ္းကုန္၍ ေသရျခင္း၊
ကံအစြမ္းကုန္၍ ေသရျခင္း၊
အသက္တမ္း၊ ကံအစြမ္း ႏွစ္ပါးစလုံးကုန္၍ ေသရျခင္း၊
ဥပေစၧဒကေခၚ ၾကားကံတစ္ပါးပါးက သတ္ျဖတ္၍ ေသရျခင္းတို႕ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းေသျခင္းေလးမ်ိဳးကို ဥပမာအားျဖင့္ႏႈိင္းစာဆိုရသည္ဆိုေသာ္.....
ဆီမီးျငိမ္းရာ၌....
ဆီကုန္ခန္းျခင္း၊
မီးစာကုန္ခန္းျခင္း၊
ဆီႏွင့္ မီးစာ ႏွစ္မ်ိဳးကုန္ခန္းျခင္း၊
ဆီႏွင့္ မီးစာ ရွိပါေသာ္လည္း ေလျပင္းတိုက္ခတ္ျခင္း (သို႕မဟုတ္) တမင္ျငွိမ္းသတ္ျခင္း
ဟူေသာအေၾကာင္းေလးမ်ိဳးရွိသကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
၁။ အသက္တမ္းကုန္၍ ေသရျခင္း
ထိုထို ဘုံဘ၀တို႕၌ သတ္မွတ္ထားအပ္ေသာ အသက္တမ္းမ်ားရွိၾကပါသည္။ ဤလူ႕ဘ၀၀ယ္တက္ကပ္ကာလ၌ တျဖည္းျဖည္းတက္၍ အေသေခ်ၤယ်တိုင္ေအာင္ အသက္တမ္းရွိ၍ ဆုတ္ကပ္ကာလ၀ယ္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ကာ (၁၀) ႏွစ္ သက္တမ္းတိုင္ေအာင္ သက္တမ္းရွိေလသည္။
ေဂါတမဘုရားရွင္ပြင့္ေသာအခါ၌ သက္တမ္းသည္ (၁၀၀) ရွိသည္။ယခုကာလ၀ယ္ (၇၅) ႏွစ္သာ ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သင့္ေလ်ာ္၍ ကံပါလာၾကသူတို႕သည္ သတ္မွတ္ထားအပ္ေသာ အသက္တမ္းကို မလြန္ၾကပါ။
ယင္းသတ္မွတ္ထားေသာ သကတမ္းကာလ၌ ေသဆုံးျခင္းကို အသက္တမ္းကုန္၍ ေသျခင္းဟု ေခၚပါသည္။
မီးစာ ရွိေသးေသာ္လည္း ဆီကုန္၍ မီးျငိမ္းသည္ႏွင့္ ဥပမာတူပါသည္။
၂။ ကံအစြမ္းကုန္၍ ေသရျခင္း
ဘ၀တစ္ခုကို စီမံလုိက္ေသာကံသည္ ပဋိသေႏၶတည္ျပဳသည့္အခ်ိန္မွစ၍ မိမိ၏သတၱိ မကုန္ေသးသမွ် ဘ၀မျပတ္ေအာင္၊ မေသေအာင္ အစဥ္တစိုက္အျမဲဖန္တီးလ်က္ရွိပါသည္။ ထိုမူလစီမံလိုက္ေသာ ကံ၏အစြမ္းကို အားေပးကူညီေသာ အျခားကံမ်ားကလည္း ရွိေနေသးပါသည္။ ထိုမူလစီမံလုိက္ေသာ ကံႏွင့္အားေပးကူညီၾကေသာ ကံတို႕၏ အစြမ္းသတၱိကုန္လွ်င္ အသက္တမ္း မကုန္ေသးေသာ္လည္း ဧကန္မုခ် ေသရေတာ့မည္။
ဥပမာ- သက္တမ္းက (၇၅) ႏွစ္သက္တမ္းရွိေသာ္လည္း ထိုဘ၀၌ ေနရမည့္ကံက (၅၀)သာပါလွ်င္ အသက္ (၅၀)၌ ေသရမည္ျဖစ္သည္။
ဆီမကုန္ေသးေသာ္လည္း မီးစာကုန္လွ်င္ ဧကန္မီးျငိမ္းရသကဲ့သို႕ ျဖစ္ပါသည္။
၃။ အသက္တမ္း၊ ကံအစြမ္းႏွစ္မ်ိဳးကုန္၍ ေသရျခင္း
အခ်ိဳ႕ေသာ သတၱ၀ါတို႕အား အသက္တမ္းလည္းကုန္၊ ကံ၏အစြမ္းလည္းကုန္၍ ေသၾကရသည္။ ဥပမာ - အသက္တမ္း (၇၅) ႏွစ္ရွိေသာ အမ်ိဳး၌ ျဖစ္ေနေသာသူသည္ ကံကလည္း (၇၅) ႏွစ္ေနရမည့္ အစြမ္းပါလာေသာ္ (၇၅) ႏွစ္တြင္ ေသရမည္။
ဆီလည္းကုန္၊ မီးစာလည္းကုန္ေသာေၾကာင့္ မီးျငိမ္းေနသည့္သေဘာႏွင့္ တူပါသည္။
ဤဆိုအပ္ခဲ့ေသာ ေသျခင္းအေၾကာင္း သုံးပါးတြင္ တစ္ပါးပါးေၾကာင့္ ေသျခင္းကို ေသခ်ိန္က်၍ ေသရျခင္း (ကာလမရဏ) ဟုေခၚသည္။
၄။ ဥပေစၧဒကေခၚကပ္၍ သတ္ျဖတ္တတ္ေသာကံေၾကာင့္ ေသရျခင္း
အခ်ိဳ႕ သတၱ၀ါတို႕အား အသက္တမ္းလည္းရွိ၊ ကံအစြမ္းလည္း ရွိေနပါလ်က္ ေရွးေရွးဘ၀တို႕၌ ျပဳအပ္ေသာ ကပ္၍သတ္ျဖတ္တတ္ေသာ ဥပေစၧဒကံေၾကာင့္လည္းေကာင္း အနာေရာဂါဆိုးတို႕ႏွင့္ ေတြ႕ၾကဳံေသရျခင္း၊
ေျမျပိဳ၍ ေသရျခင္း၊ မိုးၾကိဳးက်၍ ေသရျခင္း၊
ေသနတ္ဗုံးဆန္မွန္၍ ေသရျခင္း၊
သူတစ္ပါးက ဓား လွံ လက္နက္ျဖင့္ ထုိးသတ္၍ ေသရျခင္း၊
ေရနစ္ေသရျခင္း စသည္မ်ားလည္း ကံတစ္ပါးက သတ္မွတ္၍ ေသရျခင္းမည္ပါသည္။
မီးစာဆီ ႏွစ္မ်ိဳး မကုန္ေသးေသာ္လည္း ေလျပင္းတိုက္ခတ္မႈ၊ တမင္ျငိွမ္းသတ္မႈေၾကာင့္ မီးျငိမ္းျခင္းမ်ိဳးႏွင့္တူပါသည္။
ဤဥပေစၧဒကကံတစ္ခုခုေၾကာင့္ေသရျခင္းကိုအခ်ိန္
မက်ေသးဘဲ ေသရျခင္း (အကာလမရဏ) ဟုေခၚပါသည္။
ေသခ်ိန္မက်ဘဲ ေသရသူမ်ား
သတၱ၀ါတို႕၏သႏၲာန္၀ယ္ ေရွးေရွးက ျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈေလးမ်ား ကိုယ္စိကိုယ္ငွ အမ်ားအျပား ပါရွိတတ္ပါသည္။
ထိုကံမ်ားသည္ မိမိ တို႕ခ်ည္းသက္သက္ ေသေၾကေအာင္ မတတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အဆင္ျခင္ အေျမာ္အျမင္မရွိ၍ အစားမတတ္၊ အသြားမတတ္၊ အေနမတတ္သူမ်ားကို ေဘးဥပါဒ္ေရာက္ေအာင္ ထိုေဘးျဖင့္ ေသေၾကပ်က္စီးေအာင္ကား တတ္ႏိုင္ၾကပါသည္။
ေရွးေရွးက သူတစ္ပါးကို အငတ္ထားခဲ့ဖူးျခင္း၊ ေျမြႏွင့္တုိက္ျခင္း၊ အဆိပ္ခတ္သတ္ျခင္း၊ တုတ္,ဓား စသည္ျဖင့္ရိုက္သတ္ျခင္း၊ ေရႏွစ္သတ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သူတစ္ပါးေသေအာင္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ျပဳခဲ့ေသာ သူသည္ ထိုကံမ်ား အခြင့္ရေသာ ဘ၀ဝယ္ ထမင္းငတ္၍ ေသတတ္၊ ေရငတ္၍ ေသတတ္၊ ေျမြကိုက္၍ေသတတ္၊ အဆိပ္မိ၍ ေသတတ္၊ လက္နက္ျဖင့္ေသတတ္၊ ေရနစ္၍ ေသတတ္၊ မီးေလာင္၍ ေသတတ္ၾကေလသည္။
သူတစ္ပါးကို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးသူသည္ ယခုဘ၀၌ ေလနာျခင္း၊သလိပ္ေရာဂါရွိျခင္း၊ ပန္းနာရွိျခင္း၊ ႏူနာရီျခင္း၊ မက်န္းမမာရွိျခင္း စသည္ျဖင့္ ညွိဳးႏြမ္းပင္ပန္းစြာ အသက္ရွည္ေနရသည့္ျပင္ ထိုေရာဂါမ်ားျဖင့္ပင္ ေသရတတ္သည္။
ဤသို႕ စသည္ျဖင့္ ေရွးကံကေလးမ်ားသည္ ဆင္ျခင္စဥ္းစား သတိထားတတ္သူတို႕၌ ႏွိပ္စက္ခြင့္၊ သတ္ျဖတ္ခြင့္မရေသာ္လည္း မစဥ္းစား မဆင္မျခင္ ရွိသူတို႕ကား မက်မ္းမာေအာင္ ေသေၾကေအာင္ႏွိပ္စက္တတ္ေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္....
အသက္ဥာဏ္ေစာင့္၊ ဥစၥာကံေစာင့္။
အသြားမေတာ္ တစ္မုဟုတ္၊
အစားမေတာ္ တစ္လုတ္။
က်ားရဲရာ ၾကမၼာမရိုးသာ။
ကံယုံျပီး ဆူးပုံ မနင္းရာ။
ဟူ၍ ေရွးလူၾကီးသူမမ်ားက ဆိုဆုံးမထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစကားမ်ား၏ ဆိုလိုရင္းသည္ လူတိုင္းမွာပင္ မေကာင္းကိ်ဳးေပးရန္ အကုသိုလ္မ်ား ေရွးဘ၀မ်ားစြာက တစ္မ်ိဳးႏွစ္မ်ိဳး စသည္ ျပဳမိခဲ့ၾကသျဖင့္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရွိၾကသည္။
ထိုကံမ်ားသည္ အလြန္သတၱိမထက္လွ်င္ သူတို႕ဘာသာ အက်ိဳးေပးခြင့္သာေအာင္ မတတ္ႏိုင္ၾကပါ။အစဥ္းစား အဆင္ျခင္ မရွိသူမ်ား၌သာ အသြားအလာ၊ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္ မတတ္သည့္အတြက္ ထုိကံမ်ား အက်ိဳးေပးခြင့္ရၾကပါသည္။
သို႕ျဖစ္၍ အသက္ရွည္စြာ အနာကင္းမႈကို ဂရုစိုက္ျခင္း မရွိလွ်င္ ဥပေစၧဒကကံ အခြင့္သာ၍ သက္တမ္းမေစ့ခင္က ကံအစြမ္း မကုန္ေသးခင္ေသရမည္မွာ မုခ်ျဖစ္ပါသည္။
(အရွင္ေဃာသိတ၏ ဗုဒၶအလိုက်ေသနည္းမွတဆင့္တင္ျပသည္)
(credit to ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္စစ္ ဝိပႆ နာရိပ္သာ)
မွတဆင့္တင္ျပပါသည္ခင္ဗ်ာ