နံနက္ခင္းသည္ မိုးတိမ္တို႔ျဖင့္ မႈန္မိႈင္းလွ်က္ ရြာမည့္ဟန္ျပင္ေနသည့္
မိုးေၾကာင့္ မရြာပါေစႏွင့္ဟုသာ ဆုေတာင္းရင္း ယူသြားရမည့္
စာေရးကိရိယာေလးမ်ားကို ျပင္ဆင္ေနမိသည္။ နံနက္ ၈ နာရီခြဲေတာ့ အဖြဲ႕ဝင္ေတြ
ေရာက္လာၿပီး ပစၥည္းမ်ားကို ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ တင္ေဆာင္သြားၾကသည္။ ယေန႔
၃.၇.၂၀၁၄ ရက္တြင္ စာေရးကိရိယာမ်ား သြားေရာက္လွဴဒါန္းၾကမည့္ ေက်ာင္းေလးမွာ
နားခြင္းက်င္ေက်းရြာ အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးသို႔ ျဖစ္သည္။
နားခြင္းက်င္ေက်းရြာမွာ ေမာ္လူးႏွင့္ မေဝးသည့္ ရြာေလးတစ္ရြာပင္။ ေမာ္လူး၏
အေရွ႕ေတာင္ဘက္တြင္ တည္ရွိေနသည့္ ရြာကေလးျဖစ္သည္။
နားခြင္းက်င္ဆိုသည့္အမည္မွာ ရွမ္းအမည္မွ ဆင္းသက္လာသည့္အမည္နာမျဖစ္ေၾကာင္း
စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ကိုင္ရန္အကြက္အကြင္းေကာင္းသည့္ေနရာ ေရေပါသည့္ေနရာဟု
အဓိပၸါယ္ရေၾကာင္း ရြာခံ ေရွ႕မွီေနာက္မွီ လူႀကီးတစ္ဦးမွ ေျပာျပသည္ကို
မွတ္သားရသည္။ ေမာ္လူးမွ ေရႊဘို - ျမစ္ႀကီးနား
ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေရႊဘိုဘက္သို႔သြားရာမွ
ေမာ္လူး-စီးေမာ္ရြာႏွစ္ရြာကို ေက်ာ္ၿပီးလွ်င္ ေညာင္ပင္သာေက်းရြာသို႔
ေရာက္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းမႀကီးမွ ေညာင္ပင္သာေက်းရြာေလးထဲသို႔
ဖဲ့ဆင္းလိုက္ၿပီး ေညာင္ပင္သာေက်းရြာအေရွ႕ဘက္သို႕ ဆက္သြားလိုက္လွ်င္
ေညာင္ပင္သာေက်းရြာႏွင့္ နားခြင္းက်င္ေက်းရြာ ဆက္သြယ္ေပးထားသည့္
ေမတၱာေပါင္းကူးတံတားအမည္ရ ေခ်ာင္းကူးတံတားေတြ႔ရေပမည္။ ၄င္းတံတားကို
ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသည္ႏွင့္ နားခြင္းက်င္ေက်းရြာ အေျခခံပညာ
မူလတန္းေက်ာင္းေလးသို႔ ေရာက္ပါၿပီ။ ေက်ာင္းေျမေနရာမွာ ၂
ဧကခန္႔က်ယ္ဝန္းေပမည္။ ေက်ာင္းေရွ႕အဝင္ဝတြင္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိၿပီး
ေက်ာင္းေဆာင္ေလးမွာ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ခင္း ပ်ဥ္ကာ ေျခတံရွည္
တစ္ထပ္အေဆာက္အဦးျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ ေက်ာင္းေလးသို႔ေရာက္ေတာ့
ေက်ာင္းတက္ေနေပၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ယူၿပီး
ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းသို႔ ဝင္လာၾကေတာ့ ကေလးေတြ ျပတင္းေပါက္၊
တံခါးေပါက္မ်ားမွ ေခါင္းမ်ားျပဴထြက္လာကာ "ေဟးးးးစာအုပ္လာေဝတာကြ…"ဟု
ေအာ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။
သူတို႔ေလးေတြပင္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕သားေတြကို မွတ္မိေနၾကေခ်ၿပီ။
ဟုတ္ေပလိမ့္မည္… ဒီေက်ာင္းေလးကို လာလွဴျဖစ္တာ ေလးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီပဲ….။
အခ်ိန္ေတြဟာ ဘာမွမၾကာပဲ ကုန္ဆံုးေနလိုက္ၾကတာ….။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာၾကတာေပါ့…
ဘဝဆိုတာ တိုတိုေလးပါတဲ့…။သမုဒၵရာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ ဆိုတဲ့
စကားမ်ိဳးေတြေပါ့…။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ေက်ာင္းေဆာင္ေလးေပၚေရာက္ေတာ့
ဆရာမေလးေတြက ရံုးခန္းကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က
ေက်ာင္းသူ/သားအေရအတြက္ကိုေမးၿပီး လွဴဒါန္းမဲ့ ပစၥည္းစာရင္းေတြကိုတြက္ခ်က္
အလွဴမွတ္တမ္းစာရြက္ေလးေပၚမွာ မွတ္တမ္းေရးေနတုန္း ဆရာမေလးတစ္ေယာက္က
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေရာက္လာမွ လွဴဒါန္းမႈကို စဖို႔ေျပာလာတာမို႔
က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း ဆရာႀကီးအလာကို ေစာင့္ရင္း စကားစျမည္ေျပာေနၾကတာေပါ့။
ရပ္မိရပ္ဖမ်ား ေက်ာင္းေလးကို ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕နဲ႔
စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုထြက္လာပါတယ္…။ သူတို႔ေတြ
လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကတဲ့ လယ္ယာေျမေတြ
သစ္ေတာဧရိယာထဲပါသြားတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ ကူညီႏိုင္ရင္ ကူညီေပးၾကဖို႔
ေျပာလာလို႔ က်ေနာ္ရင္ေလးစြာနဲ႔ သူတို႔ကိုေျပာျဖစ္တာက "က်ေနာ္တို႔က
ဘာအဆင့္ ဘာရာထူးမွ ရွိတဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်…. အခုလိုလာလွဴတာကလည္း
သူမ်ားလွဴတဲ့ပစၥည္းေတြကို အလွဴခံေတြ လက္ထဲေရာက္ေအာင္လာပို႔ေပးတာပါ။
ဒီလယ္ေျမေတြျပန္ရဖို႔ ဦးႀကီးတို႔ ဦးေလးတို႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေဆာင္ၾကမွသာ
အဆင္ေျပႏိုင္မွာပါ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဒီေဒသမွာ တာဝန္က်တဲ့ သစ္ေတာဝန္ထမ္းက
အလုပ္မလုပ္လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။" ဟု ျပန္ေျပာေပးႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာလည္း ေက်းဇူးရွင္ ေတာင္သူဦးႀကီးမ်ားလို႔ စာထဲမွာေရး
ပါးစပ္ကေျပာေနၾကေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြကေတာ့ လယ္သိမ္း၊
ယာသိမ္းေတြခံရ ဖမ္းဆီးခံရနဲ႔ရယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အရင္က
က်ေနာ္တို႔လယ္နားက လယ္သမားအစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာတာ အမွတ္ရမိသား….
"ေဟ့ေကာင္…. ေတာင္သူ…ေတာင္သူလို႔ ဘာေၾကာင့္ ေခၚသလဲ သိလားကြ…. ဟိုးးးးး
အေရွ႕ဘက္က ေတာင္တန္းႀကီးကိုၾကည့္ ေနပူေတာ့လည္း ေနပူဒဏ္ကိုခံ…
မိုးရြာေတာ့လည္း မိုးဒဏ္ကိုခံ…. အဲ့လိုပဲ ငါတို႔လည္း ေနပူဒဏ္ခံ၊
မိုးရြာဒဏ္ခံၿပီး လုပ္ကိုင္ေနၾကရတာ မဟုတ္လား… ငါတို႔ေတြက
အဲ့ဒီေတာင္ႀကီးေတြနဲ႔ တူလို႔ ေတာင္သူလို႔ ေခၚတာကြ"..ဆိုပဲ။
စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖစ္မိပါေသာ္လည္း ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္
အေျခအေနမဟုတ္ပါလား။ နံနက္ ၉ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး
ေရာက္လာေပၿပီ။ "မင္းတို႔ကလည္းကြာ… ဒီေန႔ အျဖဴအစိမ္း မဝတ္လာတဲ့ေန႔မွ
လာလွဴၾကရတယ္လို႔.. ဒီေန႔ ငါက အင္းေတာ္အစည္းအေဝးသြားစရာရွိလို႔
ေက်ာင္းခဏဝင္ၿပီး သြားရမွာမို႔ မဝတ္လာတာ…. ေက်းဇူးတင္ပါကြာ…
ဒီလိုလာလွဴေပးတဲ့အတြက္…" ဟု က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕အား
ေက်းဇူးတင္စကားေျပာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေျမျဖဴ၊ မင္နီ၊
သင္ပုန္းဖ်က္စတဲ့ ေက်ာင္းအသံုးအေဆာင္ေလးေတြကို ဆရာမေလးေတြကို ေပးလွဴ
မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုရိုက္… ဆက္ၿပီး ကေလးေတြကို စာေရးကိရိယာေလးေတြ
ေပးေဝပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ စာအုပ္ေလးေတြ၊ ခဲတံေလးေတြ၊ ေပတံ၊
ခဲဖ်က္ေလးေတြကိုင္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလိုေပ်ာ္လိုေပါ့။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဘူးပါတယ္။ "မင္းသြားလွဴတဲ့
ေက်ာင္းေလးေတြက ကေလးေတြက ဘယ္အတန္းထိေရာက္မွာမို႔လဲ…. မင္းလွဴတာေတြက
ဘယ္ေလာက္အထိ ထိေရာက္ႏိုင္မွာမို႕လဲ…"ဟု ေမးဘူးေျပာဘူးပါသည္။
က်ေနာ့္အေျဖကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပင္…"ငါလွဴရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒီကေလးေတြ
မျဖစ္မေန ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မဟုတ္ဘူးကြ…. ငါတို႔
လာလွဴတာေလးေတြကို သူတို႔ စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးမိမယ္။ အမွတ္တရအျဖစ္က်န္ခဲ့မယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္အရြယ္ေရာက္လာရင္ ငါတို႔ငယ္ငယ္က စာေရးကိရိယာေလးေတြကို
လူႀကီးေတြက လာလွဴေပးၾကေတာ့ ငါတို႔မွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ.. အခုငါတို႔
လူႀကီးျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကေလးေတြကို စာေရးကိရိယာေလးေတြ
လွဴေပးရရင္ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးေလး ဝင္သြားၿပီး ငါတို႔ေလာက္မက
လွဴႏိုင္တဲ့ ငါတို႔ထက္ပိုၿပီး ပရဟိတလုပ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြ
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူကမ်ား အတတ္ေျပာႏိုင္မွာလဲ…."ဟုသာ ျပန္ေျပာမိ
ျပန္ေျဖမိပါသည္။ ဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ေျပာဘူးတဲ့
စကားေလးကိုလည္း အမွတ္ရမိပါတယ္…. "ပရဟိတလုပ္တယ္ဆိုတာ ေငြေၾကးအမ်ားႀကီးနဲ႔
အျခားသူေတြကို ကူညီႏိုင္မွ ပရဟိတလို႔ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။
စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔လည္း ပရဟိတျဖစ္တာ လုပ္လို႔ရတာေတြ ရွိပါတယ္"ဟု
ေျပာဘူးတာေလး မွတ္မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က က်ေနာ္အၿမဲေျပာေလ့ေရးေလ့ရွိတဲ့
ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းေရးဘူးေျပာဘူးတဲ့ စာ၊ စကားေလးပါ… "
ဘုရားကိုေရႊမခ်နဲ႔၊ လူငယ္ေတြကို ေရႊခ်ပါ"ဆိုတဲ့ စကားေလးပါ။ ၿပီးေတာ့
ရန္ကုန္၊ မႏ ၱေလးက က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတဲ့ သံုးတဲ့ စကားေလးကေတာ့ "
လူပင္ေလးေတြ စိုက္ရေအာင္"ဆိုပဲ….။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြေပ်ာ္ေနတာ ၾကည္ႏူးေနတာေတြျမင္ရေတာ့
ကိုယ္တိုင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မိ၊ ၾကည္ႏူးမိတာပါပဲေလ။ နားခြင္းက်င္ေက်းရြာ
မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းသား/သူ စုစုေပါင္း ၆၉ ဦးရွိေနတာမို႔
ဥသွ်စ္ကုန္းေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးက ေက်ာင္းသား/သူ အေရအတြက္နဲ႔
တူေနတာကိုလည္း သတိရမိပါရဲ႕။ ကေလးေတြကို စာေရးကိရိယာေလးေတြ ေဝေပးၿပီးေတာ့
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၊ ဆရာမေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းသူ/သားေလးမ်ား၊
ရပ္မိရပ္ဖမ်ားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ဝင္ေတြ ေက်ာင္းေလးေရွ႕မွာ အမွတ္တရ
ဓာတ္ပံုေလးေတြရိုက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္
အလွဴမွတ္တမ္းစာရင္းေလးတစ္ေစာင္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို ေပးအပ္ၿပီး
အားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ထြက္လာၾကေတာ့ နံနက္ ၁၁ နာရီထိုးၿပီးေခ်ၿပီ။
ေက်ာင္းေလးရဲ႕ ဝင္ေပါက္နားေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္အဖြဲ႕ဝင္ေတြက
"ကဲ…ဘယ္ရက္ကို….အေနာက္ဘက္ရြာေတြကို ခရီးဆက္ၾကမလဲ.."ဟူေသာေမးခြန္းျဖင့္
က်ေနာ့္အား ေမးျမန္းရင္း….ေရွ႕ခရီးစဥ္မ်ားအတြက္ တိုင္ပင္ရင္းျဖင့္ ....
No comments:
Post a Comment