မိုးဖြဲေလးမ်ား က်ေနေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕မွာ သက္ရင္းသာရြာေလးဆီသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကရေပသည္။ ေမာ္လူးမွ သက္ရင္းသာေက်းရြာသို႔ သြားသည့္လမ္းကား ေက်းရြာခ်င္းဆက္လမ္းမ(သို႔) ေလးတန္ရိုးရြာမ်ားသို႔သြားသည့္ လမ္းမဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ေမာ္လူးမွ အေနာက္ဘက္သို႔ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္တြင္ လယ္ကြင္းမ်ားရွိၿပီး လယ္ကြင္းမ်ားကို ျခားထားသည့္ လမ္းမႀကီးျဖစ္သည္။ ေက်းလက္လမ္းဆိုေတာ့ အရင္က ေျမသားလမ္း ေနာက္ေတာ့ ေက်ာက္ခင္းလမ္း အခုေတာ့ ေက်ာက္အေပၚမွာ သဲေျမခင္းထားသည့္လမ္း ျဖစ္ေနသည္။ ေလးတန္ရိုးဟူသည့္အမည္ကို ဖတ္ရသူမ်ား ဆန္းေနလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ေလးတန္းရိုးရြာဟု ေခၚသနည္း။ ေလးတန္ဟု အမည္ရသည့္ ေခ်ာင္းကမ္းနံေဘးတြင္ ရြာမ်ား အစီအရီရွိေနၾကသည္။ ထိုရြာမ်ားကို အလြယ္တကူ ေခ်ာင္းအမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး ေလးတန္ရိုးရြာဟု ေခၚၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕သြားၾကမည့္ သက္ရင္းသာရြာသည္ကား ေလးတန္းရိုးရြာမ်ား၏ ဝင္ေပါက္ဟု ေခၚရမည္ထင္ပါသည္။ ရြာေလးမွာ ရြာတန္းရွည္ အမ်ိဳးအစားတြင္ပါဝင္ၿပီး အိမ္ေျခ ၅၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရွိပါလိမ့္မည္။ ဤရြာေလးမွာ ေရွးယခင္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း မရွိပါ။ အိမ္ေျခနည္းသည့္အတြက္ သက္ရင္းသာရြာ၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ရွိသည့္ ပဲခူးေက်းရြာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကိုသာ သြားေရာက္ၾကရသည္။ သာေရးနာေရး အလွဴအတန္းစသည့္ ကိစၥမ်ားအတြက္ ပဲခူးေက်းရြာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ျပဳလုပ္ၾကရသလို၊ ၄င္းေက်ာင္းမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ပင့္ဖိတ္ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။ ရြာသူ/သားတို႔၏ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ယခုေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေလးသာမက ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းေလးကိုပါ ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပၿပီ….။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ သက္ရင္းသာရြာ အဝင္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ နံနက္ ၁၀ နာရီ ထိုးလုၿပီ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကိုတက္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ လွဴဒါန္းမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းမ်ား မိန္႔ၾကား၏။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕မွာ စာသင္ေဆာင္ျဖစ္သည့္ ဇရပ္ေပၚသို႔ တက္ၾကၿပီး လွဴမည့္ စာေရးကိရိယာမ်ားကို ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းသား/သူဦးေရ ၅၆ ဦးရွိၿပီး ဆရာမ သံုးဦးမွ တာဝန္ယူ သင္ၾကားေပးေနၾကျခင္းပင္…။ ဆရာမေလးမ်ားမွာ ဘြဲ႕ရၿပီးစေလးမ်ား ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးမ်ားျဖစ္၏။ ဆရာမ သံုးဦးအနက္မ တစ္ဦးက "ဟယ္…. ဆရာႀကီးပါလား…"ဟု က်ေနာ့္ကိုႏႈတ္ဆက္သည္။ က်ေနာ္ ဆရာမေလးကို မမွတ္မိ။ ေသခ်ာၾကည့္မိမွ က်ေနာ္ က်ဴရွင္သင္သည့္ ကာလက ဆယ္တန္းေအာင္သြားသည့္ ကေလးမေလးျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဒီကေလးမေလးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္း အရာေလးကို က်ေနာ္ ယခုအထိ မွတ္မိေနတုန္းပင္ ညပိုင္းစာက်က္ခ်ိန္မွာ ျမန္မာစာ ေမးခြန္းတိုေလးတစ္ခုကို က်ေနာ့္ကို ေမး၏။ ေမးခြန္းက သိဃၤသူသမီး၏ အေဖမွာ မည္သူျဖစ္သနည္း။ ဟူသည့္ေမးခြန္း…. က်ေနာ္အေျဖက သိဃၤသူသမီး၏ အေဖမွာ သိဃၤသူျဖစ္သည္…ဆိုေတာ့ ဒီကေလးမက မဟုတ္ဘူးေလ ဆရာ… သိဃၤသူသမီးရဲ႕ အေဖပါဆိုသည့္ ေစာဒကတက္သံ က်ေနာ့္အေျဖကို မယံုၾကည္ဟန္ႏွင့္မို႔ ရွင္းျပခဲ့ရေသးတာမို႔ မွတ္မိေနျခင္းပင္….။ စာသင္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ သတိမရျခင္၍ ေမ့ပစ္ထားတာ သံုးႏွစ္ရွိခဲ့ေခ်ၿပီ။ ဘဝတြင္ သင္ခန္းစာမ်ားစြာ ရရွိခဲ့သလို အခ်ိန္ေတြေရာ ေငြေၾကးေတြပါ ရင္းႏွီးခဲ့ေပမယ့္ ျပန္လည္ရရွိလိုက္သည္က နာက်င္စရာမ်ား၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္း မပီသမႈမ်ားသာ…… ထိုစဥ္က အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ယခုျပန္ေတြးလွ်င္ ယခု နာက်င္ခံစားရသည္သာ…. ထားေတာ့….။ ဆရာမေလးကို ေမးမိသည္။ "ညာဥ္းက ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီလား"ဆိုေတာ့…" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး physics နဲ႔ ၿပီးသြားပါၿပီ…. ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ အလုပ္ေလွ်ာက္တာလည္း အဆင္မေျပလို႔ ဒီႏွစ္ ဒီေက်ာင္းမွာ အရပ္ငွား ဆရာမလာဝင္လုပ္ေနတာပါ"ဟု ေျဖ၏။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္းသာရပါ၏။ မိမိ သင္ၾကားျပသေပးဖူးသည့္ တပည့္တစ္ေယာက္ ဆရာမ အျဖစ္ ကေလးေတြကို စာျပန္သင္ေပးေနတာ ျမင္ရေတာ့ ခံစားရသည့္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမႈေလးကလည္း တစ္မ်ိဳးပင္……။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕မွာ လွဴဒါန္းမည့္ စာေရးကိရိယာမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီး ဆရာမေလးမ်ားသို႔ ေပးအပ္ ကေလးမ်ားကို စာေရးကိရိယာမ်ား ေဝငွၿပီး မွတ္တမ္းတင္ဓာတ္ပံုမ်ားရိုက္…. အလွဴမွတ္တမ္းစာရင္းကို ျပဳစု ဆရာမေလးမ်ားကို မွတ္တမ္းစာရင္း ေပးအပ္ကာ ဆရာမႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဇရပ္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာၾကၿပီး ျပန္ၾကေတာ့မည့္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕သားမ်ားကို ေနမေကာင္းသည့္ ဆရာေတာ္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေပၚသို႔ လာေရာက္ၾကရန္ ေခၚေနျပန္သျဖင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ျပန္သြားၾကရျပန္သည္။ ေက်ာင္းေပၚတြင္ ဆရာေတာ္မွာ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕အတြက္ စားစရာမ်ားျပင္ဆင္ထားေလသည္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕သားမ်ား မုန္႔စားရင္း ေရွ႕ဆက္သြားမည့္ စာေရးကိရိယာ အလွဴခရီးစဥ္အေၾကာင္း ညွိႏိႈင္းေနၾကေတာ့ ဆရာေတာ္မွ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕အေၾကာင္း ေမးျမန္းလာတာမို႔ က်ေနာ္မွ အဖြဲ႕အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္မွ ဝမ္းသားအားရ သာဓုေခၚသလို ပရဟိတအလုပ္ကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္သြားႏုိင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတြေတာင္း ေပးေနတာမို႔ စိတ္ထဲက ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါရေစ ဘုရားဟု ဆုေတာင္းေနမိသည္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ အလွဴခရီးစဥ္ကို ညွိႏိႈင္းၿပီးသလို ဆရာေတာ္ ခ်ေကၽြးသည့္ မုန္းမ်ားကို စားၿပီးသည္ အထိ မိုးဖြဲေလးမ်ားက တဖြဲ႕ဖြဲ႕ က်ေနတုန္းပင္……ဆရာေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ၿပီး မိုးဖြဲေလးမ်ားႏွင့္ အတူ ….. ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ… ေအးခ်မ္းစြာ …. ၾကည္ႏူးစြာ …. ပီတိျဖစ္စြာ….. အဖိုးတန္ေန႔ရက္တစ္ရက္ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ျပန္ၿပီဟု ေတြးရင္း……..
No comments:
Post a Comment